fiEVÂH‹D-ÜN NÜBÜVVE

Ak ve berrakd›, o sadr-› kebîr,
san›rd› görenler, bedr-i münîr.
Atefl-i aflk-› zât-› ezelî,
odlara yakm›fld›, O güzeli.
Bilir elbet bunu, pîr-ü civân,
yass› kürekliydi, Fahr-i cihân.
S›rt› ortas› hem, etli idi,
kerem sâhibi, devletli idi.
Gümüfl teninde, letâfet vard›,
irice mühr-i nübüvvet vard›.
S›rt›nda idi, mühr-i nübüvvet,
sa¤ taraf›na yak›nd›, elbet.
Bildirdi bize, edenler ta’rîf,
Bir büyük ben idi, mühr-i fierîf.
Rengi, sar›ya yak›n, karayd›.
güvercin yumurtas› kadard›.
Etrâf›na çevirmifl, sanki hatlar,
birbirine bitiflik, k›lca¤›zlar.
Anlatanlar, O âlî nesebi,
dedi, iri kemikliydi Nebî.
Her kemik iri, merdâne idi,
sûreti, sîreti flâhâneydi.
Mubârek a’zâs›n›n her biri,
uygun yarat›lm›fld› hem, kavî.
Çok hofl idi, her uzvu ân›n,
âyetleri gibi, Kur’ân›n.
Elleri ayas›, O sultân›n,
ayaklar› alt›, dahî ân›n.
Genifl ve pâk idi, nâzik mergûb,
tâze gül gibi, latîf ve mahbûb.
– 11 –