fiEVÂH‹D-ÜN NÜBÜVVE

Hazret-i Hamzan›n karfl›s›na ç›kma¤a kimsenin cesâreti
yokdu. Halk araya girip sulh yapd›rd›lar. Hazret-i Hamza
oradan hemen Resûlullah›n “sallallahü aleyhi ve sellem”
huzûruna gitdi. Yat›yordu. Yâ Muhammed “sallallahü aleyhi
ve sellem”! Düflmân›ndan öcünü ald›m. Ebû Cehlin bafl›n›
yedi yerden yard›m. Araya girenler olmasayd› öldürürdüm
dedi. Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem”: Ey amca!
Bu iflin bana fâidesi yokdur. E¤er îmân edersen o zemân
memnûn olurum, buyurdu. Hazret-i Hamza, e¤er ben îmân
edersem, senin gönlün hofl olur mu, dedi. Evet, buyurunca,
hemen îmân etdi. Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem”
çabuk iyileflip kalkd›.
¥ Süfyân Hüzelî “rad›yallahü anh” flöyle anlatm›fld›r: Bir
kervânla fiâm yolunda gidiyorduk. Bir gece sabâha karfl› bir
yerde uyumak için konaklad›k. Âniden havada duran bir atl›
gördük. Ey uyuyanlar! Kalk›n›z, uyku zemân› de¤ildir.
Çünki, Ahmed “sallallahü aleyhi ve sellem” zuhûr etdi ve
cinnîlerin temâm› kovuldu, diyordu. Biz cesûr kimseler oldu-
¤umuz hâlde korkduk. Evlerimize döndü¤ümüzde, Mekkede
bir ihtilâf ortaya ç›kd›¤›n›, Abdülmuttalib o¤ullar›ndan
birinin Peygamber oldu¤unun bildirildi¤ini ve isminin Ahmed
“aleyhisselâm” oldu¤unu iflitdik.
¥ Urve bin Merre el-Cühenî “rad›yallahü anh” flöyle anlatm›fld›r:
Câhiliyye dönemi günlerinde hac yapmak için
Mekkeye gitdim. Rü’yâmda Kâ’beden bir nûrun ç›kd›¤›n› ve
Medînenin da¤lar› görününceye kadar yay›ld›¤›n› gördüm.
O nûrdan bir ses geldi¤ini ve zulmet parçaland›, nûr yay›ld›!
Hâtem-ül-Enbiyâ gönderildi diye iflitdim. Sonra bir nûr dahâ
ç›kd›. O nûrun ayd›nl›¤›nda Hirenin ve Medâyinin bütün
köflklerini gördüm. O nûrdan da bir ses geliyor ve flöyle diyordu:
‹slâmiyyet geldi, putlar k›r›ld›,
Akrabâlar ziyâret edilir oldu.
Uykudan uyan›nca korkdum ve kavmime, vallahi Kureyfl
aras›nda bir hâdise olmufldur, dedim. Memleketimize dö-
– 107 –