fiEVÂH‹D-ÜN NÜBÜVVE

“sallallahü aleyhi ve sellem” anlatd›m. Hofllar›na gitdi. Eshâba
da “rad›yallahü anhüm ecma’în” anlat buyurdu. Ben de
günlerce Eshâb-› kirâma gurub gurub anlatd›m.
¥ Hazret-i Ömerin “rad›yallahü anh” müslimân olmas›
hâdisesi: Emîr-ül mü’minîn Ömer bin Hattâb “rad›yallahü
anh” flöyle anlatm›fld›r: Bir gün Ebû Cehl ve fieybe ile birlikde
oturuyorduk. Ebû Cehl aya¤a kalk›p, ey Kureyfl toplulu¤u!
Muhammed sizin tanr›lar›n›z› kötülüyor. Size akls›z
ve câhil diyor. Atalar›n›z Cehennemdedir diyor. Her kim
Muhammedi öldürürse, ona yüz k›z›l tüylü ve yüz kara tüylü
deve ile bin ölçek gümüfl verece¤im diye ba¤›rd›. Bunun
üzerine ben aya¤a kalkd›m ve Ey Ebel Hakem. Söyledi¤in
sözde do¤ru musun, ya’nî sözünde durur musun dedim.
Evet, hemen verece¤im deyince, ben de lat ve uzza hakk›
için, bu ifli ben yapar›m, dedim. O ânda elimden tutup beni
Kâ’benin yan›ndaki hubel putunun yan›na götürdü ve hubeli
bana flâhid tutdu. O bütün putlar›n en büyü¤ü idi. Her
ne zemân bir sefere veyâ savafla ç›kacak olsalar, sulh veyâ
nikâh yapacak olsalar, hubel putunun yan›na var›rlar, hubelle
meflveret ederler ve onu flâhid tutarlard›. Ben k›l›ç kuflan›p,
hazret-i Resûlullah› “sallallahü aleyhi ve sellem” arama¤a
ç›kd›m. Bir yere vard›m, bakd›m ki, bir kuzuyu kesiyorlard›.
Orada biraz durup bakd›m. Kuzunun içinden bir
ses geliyor ve flöyle diyordu: Ne hofl, ne mubârek ifldir ve ne
se’âdetdir ki, bir kimse yüksek sesle ve aç›k bir ifâde ile halk›
Allah birdir, Muhammed aleyhisselâm Onun resûlüdür
diyerek îmân etme¤e ça¤›r›yor! Ben hemen kendi kendime
bu sözler sanad›r, dedim. Oradan ayr›l›nca, bir koyun sürüsüne
rastlad›m. Koyunlar›n içinden de ayn› fleyleri söyleyen
bir ses geliyordu. Kendi kendime, yemîn ederim ki, bu sözler
benden baflkas›na söylenmiyor, deyip, oradan da ayr›ld›m.
D›mâd denilen putun yan›ndan geçiyordum. Putun
içinden bir ses flu beytleri söylüyordu: Beytlerin anlam› flöyledir:
Peygamberli¤i aç›klan›nca, Muhammed-ül Emînin,
Yaln›z Allaha tap›l›r, d›mâd putu terk edilir.
– 104 –