Birikim - ODTÜ Geliştirme Vakfı Okulları

2 

ODTÜ Geliştirme Vakfı Ankara Özel 

İlköğretim Okulu Yayımıdır. 

Yıl: 2011 Sayı: 4 

*** 

ODTÜ Geliştirme Vakfı Okulları Eğitim 

Hizmetleri A.Ş. Adına 

Deniz Keskin 

Kurucu Temsilcisi 

*** 

Ankara Okulları Genel Müdürü 

Nevzat Adil 

*** 

Okul Müdürü 

Meliha Bilge 

*** 

Sorumlu Öğretmen 

Sevcan Pehlivan 

*** 

İnceleme ve Yayın Kurulu 

Meliha Bilge 

Sıdıka Gökçelik, 


Serdar Akgüç 

Begüm Can 

*** 

Tasarım ve Dizgi 


*** 

Kapak tasarımı 

Z. Berna Erdoğan 

*** 

Katkıda Bulunanlar 

I. Kademe Sınıf Öğretmenleri 

II. Kademe Türkçe Zümresi 

*** 

Baskı 

Elma Teknik Basım Matbaacılık 

Tel: 0312 229 92 65 

Faks: 0312 231 6706 

elma@elmateknikbasim.com.tr 

*** 

Bu dergi 2140 sayılı Tebliğler Dergisi’nde 

belirtilen esaslara göre hazırlanmıştır. 

*** 

Nisan 2011 

BİRİKİM 

ODTÜ Geliştirme Vakfı 

Özel İlköğretim Okulu 

İÇİNDEKİLER 

I. KADEME 

2. Sınıflar 4-6 




II. KADEME 

Anlatmak İçin Gezmek 18-20 

Ve Kadınlar Bizim Kadınlarımız 21-24 

Bir Garip Orhan Veli 25-28 

Röportajlarımız 29-31 

Birikim

ODTÜ Geliştirme Vakfı Özel İlköğretim Okulu’nun yüzünü aydınlığa dönmüş 

değerli öğrencileri; “özgürce” yazdıkları, hayallerini, yaşantılarını yansıttıkları yeni 

bir “Birikim”i sizlerle paylaşmanın mutluluğunu yaşıyorlar. 

Hayal kurabilmek; yenilikçi ve yaratıcı fikirler geliştirebilmenin, sorun 

çözebilmenin de ilk adımıdır. Bu adımlar ile kendimizi tanır, neler yapabileceğimizin 

farkına varır ve yaşananları daha iyi anlarız. Yazı ise geçmişimiz ve geleceğimizdir. 

Yazı olmasaydı, bugün birçok konuda aydınlanamayacaktık. Kültürün taşıyıcısıdır 

yazı. Yazı ile başladı her birimizin öyküsü. Yaşanmış, yaşanacak nice öyküler, destanlar, 

efsaneler, şiirler alındı kaleme. Öğrencilerimiz yazının bu uzun soluklu yolculuğuna 

kendi hayal ve izlenimleriyle katılıyorlar, “BİRİKİM”lerini yansıtıyorlar bugüne. 

Yazmak aynı zamanda “düşünmek” demektir. Yazıları okudukça öğrencilerimizin 

kendilerini ifade edebilen, duyarlı ve düşünceli, özgür düşünebilen bireyler olarak 

yaşamda yerlerini aldıklarına tanıklık ediyoruz. 

Atatürkçü, O’nun görüş ve düşünceleri doğrultusunda emin adımlarla 

geleceğini şekillendiren yenilikçi, olaylara eleştirel yaklaşabilen sosyal bireyler 

yetiştirme amacıyla çıktığımız bu yolda öğrencilerimizin dünyaya bakışlarına eşlik 

ediyoruz. Öğrencilerimiz söylemek istediklerini, izlenimlerini, duygu ve düşünce 

evrenlerini her yıl yayımladığımız “BİRİKİM” dergimizle aktarıyorlar. Fakat henüz 

söylemedikleri sözleri de var...Yeni bir “BİRİKİM”de dile getirecekleri sözlerini 

paylaşmak da her yıl olduğu gibi yine mutluluk verecektir bizlere... 

“Birikim” dünyasında keyifli gezintiler diliyoruz sizlere... 

Meliha BİLGE 

ODTÜ GV Özel İlköğretim Okulu Müdürü 

Birikim 

3

4 

2. SINIFLAR 

HAYALLER... 

HAY HA HAY AY 

BENİM HAYALİM 

Benim B hayalim uçabilmek; çünkü uçtuğum zaman her 

şeyi yukarıdan seyredebilirim. Her yere daha hızlı gidebilirim. 

lir Hızlı hareket ettiğim için daha çok yer görebilirim 

ve gezebilirim. Kuşlarla yarışırım. Bulutlara dokunup on- 

ların arasında ar gezebilirim. Pamuk yığını gibi olan bulutlardan 

yeryüzüne bakarım. Sevdiklerime el sallarım. Yağmurun, karın ve 

dolunun ya yağışını yakından görürüm. Her şeyden önemlisi ailemi, 

arkadaşlarımı, arkadaşları öğretmenlerimi ve bütün insanları şaşırtabilirim. 

Uçmak çok güzel! 

Eren ÖZYİĞİT 2/A 

BENİM HAYALİM 

Benim hayalim, bütün dünyayı dolaşmak. Hayalimde bir yelkenlide tek başıma okyanusun ortasındayım. 

Dalgalara karşı dümenimin başında yelkenlime yön veriyorum. Hava çok güzel. Güneş pırıl 

pırıl parlıyor. Bulutların arasından muhteşem bir gökkuşağı çıkıyor. Olağanüstü renkleri ile sanki beni 

yanına çağırıyor. Dümenimi gökkuşağına doğru çevirip altından geçmek istiyorum. Her rengin altından 

geçerken değişik ülkelere gitmek istiyorum. En son tabii ki çok sevdiğim ülkem Türkiye’ye geliyorum. 

Çünkü vatanımı çok özlüyorum. 

Arda AKSOY 2/A 

SENCE MUTLULUK NE RENKTiR, NiÇiN? 

Bence mutluluğun içinde tüm renkler vardır; çünkü mutluluk o 

kadar güzel bir duygudur ki bütün güzel renkleri içine alır. Mutluluk; 

sağlık, doğa ve sevgiden oluşan bir duygudur. 

Aras ULUSOY 2/B 

Bence mutluluğun rengi mordur; çünkü mor renk içimizde müzik, 

resim gibi güzel duygularla dans eder. Mutlu olunca da mor bir bulut 

içimize girmiş, orada geziniyor gibi heyecanlı oluruz. 

Doğa ÇETİNER 2/B 

Bence mutluluğun rengi mavidir; çünkü mutluluk, denizler ve gökyüzü gibi sakin ve pırıl pırıldır. Üzerinde 

uçan martılar beni heyecanlandırır. Mutlu olunca da heyecanlanırım. 

Serdar Şevki ÇAĞLAR 2/B 


2. SINIFLAR 

BEN BE EN BİR Bİ BİR İR KUŞ KU KUŞ UŞ OLSAYDIM... 

OLSAYD OL OLSA OLSAYDIM... SAY AYD YDIM DIM IM... M... 

Dağları, Dağl ovaları, denizleri gökyüzünden uçarak seyrederdim. Yeni gördüğüm 

yerlerde yerle arkadaş edinirdim. Farklı farklı yiyeceklerden tadardım. Oralarda tanıştığım 

tı t ğım arkadaşlarımı ülkemize davet ederdim. Ben bir kuş olmak isterdim; çünkü 

uçmak uç u m özgürlüktür. Tan TAŞTAN 2/C 

Bulutların Bu B lu l tların üzeri üzerine kadar uçar, orada süzülürdüm. Yeni kuş arkadaşlar edinip onlarla oynar- 

dım. Güneş batarken oonu 

seyrederdim. Hatta ay ve güneş ile arkadaş olurdum. Arkadaşlarımla hiç 

küsmezdim. Sonbahar mevsimind mevsiminde kış için yiyecek toplardım. Kış gelince evimde oturup televizyon seyre- 

dderdim. di YYazın dda sahilde hild gezerdim. di Şansım varken dünyayı dolaşırdım. Yani anlayacağınız kuş olmanın tadını 

çıkarırdım. Burcu KÜÇÜK 2/C 

Tüm dünyayı dolaşan bir uçağın kanadına konar, ilk olarak Hawaii Adası’nda beyaz kumlarda uzanıp büyük palmiyelerin 

altında dinlenirdim. Ardından uçağın kanadındaki yerimi alır, yeni bir yer keşfetmeye Kuzey Kutbu’na 

yola çıkardım. Orada kutup ayılarıyla arkadaş olup geceyi bir eskimonun evinde geçirirdim. Sonra da Türkiye’me 

dönerdim. Ada SAKARYA 2/C 

SEVGi NEYE BENZER? NiÇiN? 

Ben sevgiyi Atatürk’e k’e benzetirim; be benzetirim; çünkü Atatürk çocu çocukları ukları ve vee 

yurdunu çok 

severdi. severddi. 

Emir Emir i KARAKURT KARAK A A 2/D 2/ 

Ben sevgiyi arkadaşlarıma benzetirim; çünkü arkadaşım gibi ihtiyaç duyuyorum sevgiye. 

Burcu KUNDURACIOĞLU 2/D 

Ben sevgiyi bir hediyeye benzetirim; çünkü biri sana hediye veriyormuş gibi güzeldir sevgi. 

Ben sevgiyi uçağa benzetirim; çünkü sevgi insandan insana uçar. 

Fırat ÖYLÜ 2/D 

Kaan ÖZTURAN 2/D 

Ben sevgiyi süper bir kahramana benzetirim; çünkü sevginin süper kahramanlar gibi sihirli güçleri vardır. 

Ege KABASAKALOĞLU 2/D 

SİHİRLİ GÜÇLERİNİZ OLSAYDI BU GÜÇLERİ 

NASIL KULLANIRDINIZ? 

Güçlerimin olmamasını ve herkesin barış içerisinde yaşamasını isterdim. 

Vaha TÖNGÜR 2/E 

Uzaya giderdim. İnsanların sağlıklı beslenmelerini sağlardım. Mimar 

olup dünyayı yeniden yapardım. 

Sera TEKKÖK 2/E 

Kayıp çocuklara yardım ederdim. 

Ali ÖGEDAY 2/E 

Uçardım. Suyun altında nefes alabilirdim. İnsanların düşüncelerini 

okumak isterdim. Can PEKCAN 2/E 

Dünyadaki bütün dilleri konuşmak isterdim. Hayvanlarla konuşmak 

isterdim. Defne ALPASLAN 2/E 


5

2. SINIFLAR 

TUTUMLU OLMAK... 

Dünyanın Tutumluluk Gerçeği 

Tutumlu olmak; kaynaklarımızı gerektiği yerde, gerektiği kadar 

kullanmaktır. Kaynaklarımız şunlardır: su, elektrik, petrol, doğal gaz, 

besin ve zaman. Bu kaynakları geri getiremeyiz. Sadece rüzgâr ve 

güneş enerjisini geri getirebiliriz. Dünyada insan sayısı arttıkça besin 

sayısı azalıyor. Bunun nedeni insanların doğal kaynakları tutumlu kullanmamalarıdır. 

Zengin ülkelerdeki bu durum nedeniyle Afrika’daki 

birçok ülkede insanlar aç ve susuz kalıp hastalanmaktadırlar. Paramızı 

tutumlu kullanmadığımız zaman gerçekten ihtiyacımız olduğunda 

kullanacak para bulamayız. Zamanımızı kullanırken de tutumlu olmalıyız. 

Böylece her işimizi düzgün ve zamanında bitirebiliriz. 

Arda AKSEL 2/F 

BİR YAĞMUR DAMLASI OLSAYDIN NEREYE 

DÜŞMEK İSTERDİN, NEDEN? 

Bir yağmur damlası olsaydım, Anıtkabir’e düşmek isterdim. Böylece 

Atatürk’e dokunabilir, onu yakından tanırdım. 

Gün TAŞTAN 2/G 

Ben bir yağmur damlası olsaydım, bir martının üstüne düşmek 

isterdim. Martı uçtukça ben de uçar, değişik yerler görürdüm. Bir 

martıyla arkadaşlık etmenin keyfini çıkarırdım. 

Bora GENÇER 2/G 

Benim Tutumlu Olma Hikâyem 

Ben bir tüketiciyim; ama bilinçliyim. Benim bilinçli tüketici olma 

hikâyem ilk kez evimizdeki boşa yanan bir ışığı söndürmekle başladı 

ve bugüne kadar da bilinçli tüketici olmaya devam ettim. Ben bilinçli 

tüketici olmak için suyu, doğal olan ve olmayan kaynaklarımızı dikkatli 

kullandım ve kullanmaya devam ediyorum. Ben büyüyorum, büyüdükçe 

ve okudukça çok bilinçleniyorum. Siz de bilinçleniyor musunuz? 

Konuralp DEMİR 2/F 

Ben bir yağmur damlası olsaydım, sihirli bir ormanın içindeki nehre 

düşmek isterdim. Böylece sonsuza kadar yaşardım. Nehir, sihirli olduğu 

için de tüm dileklerim gerçekleşirdi. 

Lara TEKKÖK 2/G 

Ben bir yağmur damlası olsaydım, şeker dünyasına düşmek isterdim. 

Böylece istediğim kadar şeker yiyebilirdim. 

Seray Naz GÜNYAKTI 2/G 

6 


3. SINIFLAR 

İŞLEMLER... 

RENKLERİN DİLİ 

İŞLEMLER ORMANI 

İşlemler Ormanı’nda artık sadece toplama ve çıkarma işlemi kaldı. Toplama 

ve çıkarma işlemi çok iyi anlaşırlardı. Bir gün İşlemler Ormanı’nda 

fırtına çıktı. Toplama ve çıkarma işlemi birbirlerine sarılarak fırtınadan 

korunmaya çalışıyorlardı ve korkuyorlardı. Fırtına onları takip etmeye 

başladı; ama biliyorlardı ki toplama işlemini ve çıkarma işlemini yapınca 

kurtulacaklardı. Çıkarma işleminde çıkan ve kalanı toplayınca eksilen 

oluyordu. Bunları toplama işlemi yaptı. Toplama işleminde de toplamdan 

toplananlardan biri çıkarılırsa diğer toplanan bulunuyordu. Bunu da çıkarma 

işlemi yaptı. Yapılan bu işlemler sonucunda fırtınadan kurtuldular. 

Zeynep Beren KAYA 3/A 

KONUŞAN RENKLER 

Benim rengim “mavi”. Çünkü denizi, gökyüzünü ve huzuru anlatır. Mavi rengini sevmemin nedenini 

güzel bir hikâye ile anlatayım. Mavi, bazı resimlerde kendisini kullanmadığımı gördü. Buna çok 

üzüldü. Bir gün arkadaşı Sarı’ya gitti. 

- Ey Sarı, Güneş’ in sarısı! Sana bir şey soracağım. Başar hiç benim rengimi kullanmıyor. Senin 

rengini alabilir miyim? 

- Olmaz! Mavisiz gökkuşağı olmaz. 

Mavi üzülerek en yakın arkadaşı Lacivert’e gitti. 

- Ey Lacivert, Fenerbahçeli Lacivert, senden bir ricam olacak. Başar, rengimi kullanmıyor, senin 

rengin çok güzel. Senin rengini kullanabilir miyim? 

- Hayır, ben onun takımının rengiyim, sen hayalindeki resmin rengisin. 

Mavi, umduğunu bulamamıştı. Sonraları Başar doğa resmi yapacaktı. Mavi çok heyecanlandı. Deniz 

ve gükyüzünü çizdi. Mavi’yi o kadar çok kullandı ki Mavi, mutluluktan ağladı. Denize düşen yağmur 

oldu. Anladı ki sevgisi yok olmamış. Başar ÇİÇEK 3/B 

BEYAZI SEVİYORUM 

Benim adım Duru. Dokuz yaşındayım. Saçım kahverengi, gözüm siyah. 

Renklerle aram çok iyi. En sevdiğim renk beyaz; çünkü ben barışçıl 

bir kızım. Beyaz, çiçeklerin rengidir. Leylaklar da beyaz olduğu için 

beyaz rengi çok severim. Benim için beyaz, renklerin kralı ve sarının 

kardeşi olan turuncunun küçük oğludur. Her zaman bulutlara baktığımda 

beyaz renklerin güzelliğini ve karışımını görüyorum. Tek kötü yanı 

var, o da insanların beyaz rengi fazla sevmemeleri. 

Duru KALAY 3/B 


7

3. SINIFLAR 

SİHİRLİ BİR DEĞNEĞİM OLSAYDI… 

Sihirli bir değneğim olsaydı aç ve yoksul insanlara yardım ederdim. ederdim Aç olan insanlar için yemek makine 

si yapıp onlara bedava yemek dağıtırdım. Yüzlerce ev yaptırırdım. Ücretsiz para basan bir makine icat edip 

yoksul insanlara yardım ederdim. Dünya üzerindeki akarsuları, denizleri ve çevreyi kirleten bütün fabrikaların 

arıtma tesislerini yapardım. Bu sayede zehirli atıklar yüzünden balıkların ve başka canlıların ölmesini önlerdim. 

Ayrıca arıtma sayesinde sebze ve meyve yetiştirilen toprakların kirlenmesini engellerdim. 

Umarım gelecekte temiz bir dünyaya sahip oluruz. İpek BALSOY 3/C 

Benim sihirli bir değneğim olsaydı, bunu dünyayı güzelleştirmek için kullanmak isterdim. Bence doğa 

her zaman güzel kalmalı. Bunun için sihirli değneğimle kış aylarını ilkbahara çevirmek isterdim. Böylece 

soğukta kalan, evi olmayan insanları ve hayvanları korumuş olurdum. Hem ilkbaharda bütün hayvanların çok 

şirin yavruları olur ve güneş sürekli parlar. Bu değnek sayesinde küçükleri hemen büyütmek isterdim; çünkü 

çocuklar bir şey yapmadan önce büyüklerinden izin almak zorundalar. Onlar gibi istediklerimizi yapmak için 

küçüklerin büyümesini sağlardım. Hayvanların konuşmasını isterdim. Böylece isteklerini kolayca anlatırlardı. 

Savaşları yok edip küsleri barıştırırdım. Bütün çocukların okumasını sağlardım. Herkesin barış içinde güzel 

bir dünyada yaşamasını isterdim. Ben sihirli değneğimi çok seviyorum. Onu her zaman iyi amaçlar için kullanmam 

gerektiğini biliyorum. 

Ahmet Umut BAŞÇI 3/C 

MiNYATÜR ODALAR 

Minik minik odalar 

Misafirleri karşılar. 

Bakınca insanlar 

Türlü düşlere dalarlar. 

Bir pencere açılır 

Ressamın odasına. 

Minicik fırçalar 

Ve rengârenk tablolar. 

Hepsi bu kadar mı? 

Daha neler neler var. 

Korsanın kamarasından 

Kraliçenin odasına kadar 

SEVGİ ÜZERİNE... 

Başka bir pencere 

Açılır bir salona. 

Yerde ipek bir halı 

Tavanda billur bir avize. 

Detaylarda gizlidir 

Sanatın inceliği, 

Özende saklıdır 

Sanatçının yeteneği. 

Sena KIZILCIK 3/D 

SEVGİ DÜNYASI 

Doğa, tüm güzellikleri ile etrafımızı süslüyor. Yan yana duran, yürüyen, gezinen çocuklar var. Ben daha 

önce böyle bir ortam ve bu çocukları hiç görmedim. Her canlının bir ismi olmalı. Sarı saçlı, mor gömlekli, 

beyaz şortlu çocuğa “Lider” demek istedim; çünkü o, Atatürk gibi ulu, saygılı bir lidere benziyor. Mavi 

şapkalı, askılı pantolonlu çocuğa ise “Dost” demek istedim; çünkü Lider’in elini tutmuş. Gri bereli çocuğa 

“Bilgin” adını verdim. Etrafa bir bilgin gibi dikkatle bakıyor. Sarı bereli çocuğa da “Gizem” adını verdim. 

Çünkü onu çok esrarengiz buldum. 

Burada en önde bir şelale var. Ben ona “Merak Şelalesi” adını verdim; çünkü çocuklar ona merakla bakıyorlar. 

Üstünde durdukları köprü, çocuklara bir yol rehberi sanki. Olay, çocukların buraya gelmeleri ve 

gezmeleriyle başlar. Çocuklar merakları arttıkça yürürler. Sonra da “Sevgi Dünyası”na gelirler. Buraya bu 

ismi ben verdim. Çocuklar burada sürekli yaşamak isterler. Çocuklar için köprü de çok özel. Duygularını, 

sorunlarını, üzüntülerini, mutluluklarını, ağaçların önünde paylaşırlar. Oradaki lalelerin adı “Barış Laleleri”. 

Çocukların kavga etmediği her zaman laleler açar. 

Ben de her gece rüyamda kendi dünyama yani Sevgi Dünyası’na gidiyorum. O çocuklar benim sevgi çocuklarım. 

Ben ne zaman sıkılsam onların yanına giderim. Mutluluk taşlarının üzerine oturur, birlikte sohbet 

ederiz. Her gece rüyamda onlarla buluşurum. Rüyamızda bazen Atatürk’ü, bazen de ölmüş büyüklerimizi 

görürüz. Tüm çocuklar buraya gelirken kalplerindeki sevgi kilidini açıp Sevgi Dünyası’na gelir. 

Her çocuk iyi kalplidir. Hepimizin yaptığı iyilikler, bir adım daha ilerletir Sevgi Dünyası’nı. Kilidi bulmak 

ve açmak için sadece iyi kalpli, melek gibi çocuklar olmak gerekir. Tüm çocukları dünyamıza bekliyoruz. 

Selen KARACA 3/E 

8 


3. SINIFLAR 

SİHİRLİ PENCERENİZ OLSAYDI 

BU PENCEREDEN NELERİ GÖRMEK 

İSTERDİNİZ? 

Ben bu sihirli pencereden dinozorları görüyorum. Kimi kırmızı, kimi 

kahverengi kimisi de mavi… Vahşiler; ama seviyorum onları. Çok garip 

yaratıklar. Biri yemek yiyor. Amaan! Ne kadar da kötü. Yemekte görgü 

kuralı diye bir şey var herhalde; ama onlar da dinozor ne yapalım! Şu 

dinozor gibi kuşlardan üç tane gördüm: Biri siyah, biri sarı, biri de turuncu. 

Sanırım sesleri biraz cırtlak. Ortalık çok sakin. Asıl doğa budur işte. 

Yapay değil, her şey doğaya uygun. 

Aybala TORAL 3/F 

SİHİRLİ PENCERE 

Sihirli pencereden tek dileğim, 

Hayatın güzel olması. 

Yemyeşil doğanın, 

Mutlu olması. 

Sihirli pencereden tek dileğim: 

Parlayan bir güneş, 

Ailelerin piknik yaptığı doğa, 

Yemyeşil gülümsüyor onlara. 


Çocukların uçurtma uçurması. 

Bu güzel yerde, 

Büyüklerin kahvelerini yudumlaması. 

BİR METNİN GİRİŞ – GELİŞME - SONUÇ 

BÖLÜMLERİNDEN 

HANGİSİ OLMAK İSTERDİN? NİÇİN? 

Ben bir metnin giriş bölümü olmak isterdim. Çünkü giriş bölümünde insanların, 

hayvanların ya da herhangi bir karakterin fiziksel özellikleri anlatılır, onlar 

betimlenir. Olayın geçtiği yer ve zaman da bu bölümde belirtilir. Metinle ilgili en 

önemli şeyler bu bölümdedir. 

Ayça YERALP 3/G 


Çevre kirliliğinin olmaması. 

Bu güzel dünyamızı, 

Çev Çevrecilikle saralım! 

Zeynep ÖZKAN 3/F 

Bir metnin gelişme bölümü olmak isterdim. Hem de küçük bir çocuğun yazdığı güzel bir öykünün gelişme 

bölümü… Neden mi? Çünkü bütün olaylar gelişme bölümünde geçiyor ve en uzun paragraflar bu bölümde 

bulunuyor. Bu yüzden hem okurken hem de kendi yazdığım öykülerimde, bu bölümden daha çok keyif alıyorum. 

Arzu Ece PENAHİ 3/G 

Ben bir metnin sonuç bölümü olmak isterdim. Çünkü öykülerin sonunu herkes merak eder. Sonuç bölümü 

sürprizlerle doludur. Bazen sevindirir, bazen hüzünlendirir, bazen de insanı şaşırtır. O olmadan öykü tamamlanamaz. 

İdil AKKAYA 3/G 


9

4. SINIFLAR 

MUHTEŞEM CANLI 

Sizin hiç kediniz oldu mu? Olduysa anlatmak istediklerimi mutlaka yaşamışsınızdır. 

Olmadıysa size özetle kedi hakkında bilgi vereceğim. Tarihten öğrendiğimiz kadarıyla 

kediler önceleri çok vahşidir. Zamanla insanların en yakın dostu olmak üzere evcilleşir. 

Çoğumuzun evinde ya da çevresinde bulunan kedilerin bazı özelliklerini açıklamak isterim. 

Kediler zeki, kurnaz, şirin ve çok oyuncu olurlar. Ayrıca vücutları da çok esnektir. 

Kedilerin kendi aralarında özel bir dilleri vardır. Kedinizin canı sıkıldıysa hemen bir 

ip ya da yumak yapın. Yumağı yavaşça yerde dolaştırın, kedi onun peşinden koşacaktır. 

Janset Ekin AK 4/A A 

HERKESİN ARKADAŞI ARKADAŞ AŞI OLSUN 

Arkadaşlar insanlara yardım eder, insanları korur. Bu dünyada arkadaşsız yaşamak mümkün değildir; çünkü 

insan bir olay yaşadığında bunu her zaman bir arkadaşına söylemek ister, arkadaşından yaşadığı olayla ilgili bir 

yorum bekler. Bu davranış, hem kendini hem de arkadaşını mutlu eder. Böylece kişiler birbirine ihtiyaç duyduğunu 

düşünür. Bu düşünceler sayesinde kişinin sosyal olma özelliği gelişir. 

Arkadaşlar insanı kötü zamanlarında mutlu eder. Önemli olan kişinin, üzülen arkadaşının yanında olduğunu 

hissettirmesidir. Üzüntüsü olan arkadaşa da bir görev düşer. Üzgünken yanına gelen arkadaşına bağırıp onu sinirlendirmemektir, 

bu görev. Bunu yapmazsa karşı taraf da üzülür ve ortaya iki sorun çıkar. İşte bu yüzden arkadaşlarımızı 

önemsemeli ve onlarla iyi ilişkiler kurmalıyız. 

Bartu ÇETİN 4/B 

BICIRIK 

Benim bir kuşum var, adı “Bıcırık”. O, çok sevimli ve tatlı bir kuştur. Mavi tüyleri, simsiyah gözleri ve minicik 

bir gagası var. Meraklı bir şekilde etrafa bakınır ve sürekli öter. Söyleyebildiği birçok sözcük var: “cici kuş, Bıcırık, 

Ayda, hoppidik, annem, canım…” Müzik eşliğinde dans etmeyi çok sever. Kafasını sallayarak dans eder. 

Uyurken tüyleri kabarır ve çok masum görünür. Bizim yanımızdayken çok hareketli ve yaramazdır; fakat tanımadığı 

birileri gelince durgunlaşır. Ben kuşumu gerçekten çok seviyorum ve onunlayken çok mutlu oluyorum. 

ARKADAŞIMDIR O BENİM 

Arkadaşımdır o benim. 

Dostumdur o benim. 

Biz arkadaş oldukça 

Sevgimdir o benim. 

EN YAKIN DOSTLARIMIZ... 

YUVADAN UÇUŞ 

Bir çarşamba sabahı bahçede kahvaltı hazırlarken balkon kapısının tepesinde bir çamur birikintisi gördüm. 

Hemen annemleri çağırdım. Annem onun bir kuş yuvası olduğunu ve içinde bir yavru kuş olduğunu söyledi. 

Bu yuvaya hiç dokunmamalıymışım; çünkü dokunursam kuş o yuvaya bir daha hiç gelmeyip yavrusunu ölüme 

terk edermiş. Bu yüzden haftalarca yuvaya zarar vermemek için çok dikkatli davrandım. Örneğin kapıdan 

yavaşça girip çıktım ve kuşun yiyebilmesi için bahçeye buğday, mısır, ekmek kırıntısı gibi yiyecekler koydum. 

Bir sabah bahçede kahvaltı yaparken anne kuşun, yavru kuşa uçmayı öğrettiğini gördük. Anne, yavrunun kanadından 

tutmuş onu uçuruyordu. Keyifle onları izledik. Birlikte uçarak çok eğleniyorlardı. 


Yolumdur o benim. 

En karanlık yolda bile 

Yanımdadır o benim. 


Sırrımdır o benim. 

Sırrımı paylaştıkça 

Sırdaşımdır o benim. 


Ben burda olduğum zaman, 

Yanımda olur her zaman... 

Emir Melih ERDEM 4/B 

10 

ARKADAŞLIK 


Ada BAZLAMAÇCI 4/A 

Ayda Rüya ARSLAN 4/A 

ARKADAŞ 

Gökte yıldız, 

Denizde kum, 

Çölde bir gıdım sudur 

Arkadaşlık Ağaç ve 

Kökleri gibidir 

Bağlantı kurar 

Arkadaşlık 

Okulda sırdaş 

Yolunda yoldaş 

En iyi dost olan sana 

Arkadaştır, arkadaş 

Esin Gün GÜRSOY 4/B

4. SINIFLAR 

BEN BİR YÖN OLSAYDIM... 

Yönlerden biri olsaydım “kuzey” olurdum; çünkü kuvvetli ve soğuk rüzgârlar estirip 

insanları eğlendirmeyi, çocukları uçurmayı isterdim. İnsanlara yönlerini bulmalarında 

en çok yardım eden kişi olmak isterdim. İnsanlara yardımcı olmak, onların 

mutlu olduğunu görmek bana huzur verir. Düşünsenize, Kutup Yıldızı’na duracağı 

yeri ben söyleyeceğim. Onun durduğu yer bile beni gösterecek, kayaların ve ağaçların 

yosun tutan tarafları da… Herkes tarafından tanınıp bilinen biri olacağım. Ben de 

kuzey gibi ünlü olmak ve yaptığım işlerin herkes tarafından anlatılmasını isterdim. 

Ayrıca pusulanın renkli ibresi kuzeyi gösterir, yani pusulanın merkezinde o yer alır. 

Ben de kuzey gibi hep merkezde olmak isterdim. 

Ege Yurt AKKİRAZ 4/C 

Ben bir yön olsaydım “kuzeydoğu” olmak isterdim. Hem kuzeyden gelen soğukları, hem de doğudan gelen 

sıcakları seviyorum. Bu iki yönü birleştirince ortaya bambaşka bir yön çıkar. Bu yönü seçmemin bir nedeni de 

çok büyük bir işe imza atmak istememdir. Güneş, doğudan doğar. Yeni bir günün benim tarafımdan başlaması 

çok önemli bir iştir. Kuzey de yön bulma yöntemlerinde en çok kullanılan yöndür. Yani yönlerin kralıdır. İki 

ana yönün, el ele verip güçlerini birleştirmesiyle ortaya çıkarım. İkisinin özelliklerinden de yararlanırım. Hem 

ben bir ana yön olmak istemem. Ön planda olmak beni rahatsız eder. Kuzey ve doğu gibi iki önemli yönün 

çocuğu olmak, ikisinin de özelliklerine sahip olmak çok daha güzel ve ayrıcalıklı olurdu. 

Mehmet Tan GÜVENDİK 4/C 

Ben bir yön olsaydım “kuzey” olmak isterdim; çünkü ülkemizin kuzeyinde Karadeniz Bölgesi bulunuyor. 

Orada çok ağaç var. İnsan doğayı tanıyor, doya doya yaşıyor doğayı kuzeyde. Ayrıca dünyanın en kuzeyinde 

Kuzey Kutup Bölgesi var. Orada kutup ayıları yaşıyor. Ben de onları çok severim. Hatta onlarla yaşamayı çok 

isterim. Kuzey yönünü seçmenin başka bir nedeni ise pusulalarda en üstte bu yönün bulunmasıdır. Bu yön 

belirtildikten sonra diğer yönlerin bulunması da kolaylaşır. Krokilerde bazen dört ana yön bazen de “K” şeklinde 

sadece kuzey yönü belirtilir. Kuzey, sanki yönlerin kralıdır. Yönler şemasında en üst tarafta gülümser o. 

Ağaçların yosun tutmuş tarafları kuzeyi gösterir. Karıncalar yuvalarından çıkardıkları toprağı kuzeye yığarlar. 

Kutup Yıldızı da kuzeye bakar. Bu yönün bir yıldızı bile var. Diğer yönlerin arasında yıldız gibi parlar kuzey. 

Ben de herkesin içinde başarılarımla parlamak istiyorum kuzey gibi. 

Talya SOYTAŞ 4/C 

GEZDİK, GÖRDÜK, BETİMLEYEREK ANLATTIK 

Kastamonu Gezisi 

Kastamonu’ya giderken ailemin tüm ısrarlarına karşın oraya gitmemek için elimden geleni yapmıştım; 

ancak bir işe yaramadı ve sonunda hep birlikte yola koyulduk. Yol, uzun ve bozuktu. Simsiyah asfalt ve 

onun üzerindeki araba sesleri hiç bitmeyecek gibiydi. Yolu yarıladığımızda ağaçlar, kuş sesleri, doğa ve rüzgâr 

sanki beni başka bir dünyaya götürüyordu. Şehirden çıkıp toprak köy yoluna doğru ilerlemeye başladık. En 

sonunda çiftliğe varmıştık. Tahtadan, uzun bir çardak, rüzgârla dans eden hamaklar, toprağı bir gelin gibi süsleyen 

çiçekler... Hepsi beni büyülemişti. Çardakta biraz dinlendikten sonra atları gördüm. Hepsi birbirinden 

farklıydı, insanlar gibi birbirlerine dönüp bakıyorlar, hatta kendi aralarında konuşuyorlardı. 

Çiftliğin sahibi bize burada bir kümes olduğunu söyledi. Uzun otlarla kaplı küçük bir yoldan kümese 

gittik ve orada rengârenk tavukları, horozları ve altın gibi sarı civcivleri gördüğümde çok mutlu oldum. 

Günün geri kalanını doğada özgürce koşup oynayarak geçirdim. Akşam olduğunda hava soğumuş, buz gibi 

olmuştu. Yatağa girdiğimde, günün yorgunluğuyla hemen uykuya daldım. Bir gün sonra da Ankara’ya geri 

döndük. İstemeyerek başladığım; ama çok eğlendiğim bu geziyi hiç unutmayacağım. 

Ece ŞENER 4-D 


11

4. SINIFLAR 

Manzaraların En Güzeli 

Geçen yaz Selimiye’de gittiğim bir restorantı anlatacağım sizlere. Manzarası 

gerçekten görülmeye değer. Oraya gittiğinizde kendinizi cenette sanırsınız. 

Çünkü orada renk renk çiçekler, çarşaf gibi bir deniz ve yemyeşil 

ağaçlar vardır. Bu yüzden de ağzınız açık kalır bu doğal güzellik karşısında. 

Bu manzara, geceleri daha da güzeldir. O saatlerde orada denize yansıyan 

ayı, pırıl pırıl parlayan yıldızları görebilirsiniz. Bence burayı gece görmenin 

en iyi yanı, karşınızdaki adada parıldayan mavi, pembe, yeşil ve sarı ışıklardır. 

Onları gördüğünüzde size selam verircesine hızlıca yanıp söndüklerini 

fark edersiniz. Bu manzarayı gördükten sonra bir daha asla gördüğünüz herhangi 

bir manzaraya güzel ya da harika diyemezsiniz. Çünkü bu manzara 

dünyanın en güzel manzarasıdır. Göksu GÜNDÜZALP 4-D 

BİRAZ ARKADAŞLIKTAN , BİRAZ DA DOSTLUKTAN... 

Dostluk 

Dostluk insanları birbirine bağlar. Dostluk için sevgi, saygı ve hoşgörü gereklidir. Hoşgörü sayesinde bir 

sorun çıksa da kısa süre sonra o sorun çözülür. Saygı ve sevgi ile de bizden küçüklerin ve bizden büyüklerin 

güvenini kazanırız. Dostluklar, arkadaşlıklarla başlayıp gelişerek büyür. Unutmayın ki zor zamanlarda dostlar 

birbirine yardım eder, yani “Dost kara günde belli olur.”. Bu da bize dostlarımızın önemini anlatan güzel bir 

sözdür. Irmak ŞIVGIN 4/E 

Arkadaşlık 

Arkadaşlık hiç fark etmez, 

Ya erkek ya da kız… 

Beraberce eğleniriz, 

Her zaman okulumuzda. 

Yaz gelir ayrılırız. 

Kış gelir beraberiz. 

Her zaman mutluyuz biz. 

Arkadaşlarımızı severiz. 

Hep yardım ederiz birbirimize, 

Destekleriz, severiz… 

Bırakmak istemeyiz birbirimizi, 

Beraber olmak isteriz. 

Deniz YÜCEL 4/E 

12 

Büyüleyici Park 

Antalya’ya tatile çıktığımızda, Antalya Kültür Parkı’na gitmiştik. Büyüleyici 

bir yerdi. Rengârenk çiçeklerin arasından geçen akarsu, ortadaki gölün 

suyunu veriyor ve çok hoş bir görüntü oluşuyordu. Şehrin tam içinde; ama 

şehrin o kirli görüntüsünden ayrı kalan bu parktaki manzaranın güzelliğini 

bozacak hiçbir şey yok gibiydi. Gölün üstünde, o hiç bozulmayan düzenle 

suyun üzerinde ilerleyen kazlar ve ördekler, hoş bir görüntü yaratıyordu. Bu 

gezi benim için çok keyifliydi. Bu parkı tekrar görmeyi çok istiyorum. En az 

benim kadar herkesin Antalya Kültür Parkı’nın bu güzelliklerini beğeneceğini 

düşünüyorum. 

Eren POLAT 4-D 


Dostluk 

Dost olalım herkesle, 

Savaş, kavga olmasın. 

Dost olalım herkesle, 

Geleceğe aydınlık bir dünya kalsın. 

Kötülüklerden uzak duralım, 

Dünyadaki dostluk artsın. 

Kötülüklerden uzak duralım, 

Hayatımızı güzelliklerle dolduralım. 

Elif ASTARCI 4/E

4. SINIFLAR 

Aynı Ağacı İlkbaharda Betimlersem… 

İlkbahar gelmişti. Çiçekler bahçemizi maviye, kırmızıya, sarıya boyamıştı. Lalelerin kokusu sanki bahçeyi 

uyandırmıştı. Güneş her yere parıltılar döküyordu. Ağacımız sevinçten yeşermişti. Herkesten daha çok gülen 

bir ağaç vardı şimdi. Sonbaharda hüzünle ağlayan ağaç kaybolmuştu. Ağacımız, yemyeşil yapraklarıyla ve 

renk renk çiçekleriyle ilkbaharın güzelliğini anlatıyordu. Boş dallarında ise kuş cıvıltıları vardı. Baba kuşlar, 

yemyeşil çimenler arasından solucan buluyordu. Kuluçkadaki yumurtalar ise sevgiyle büyüyordu. Ağacın 

mutluluğu güneşi parlatıyor. Parlayan güneş, çiçekleri, çimenleri ve ağaçları güldürüyordu. Rüzgâr, yaprakları 

hafif hafif bir bu yana bir o yana sallıyordu. Bahçenin güzelliği insanın yüzünde güzel bir gülümseme bırakıyordu. 

Artık ben de baharın güzelliği içinde kırlarda koşacak, bahçemizde oynayacaktım. 

Ozan ÖCAL 4/F 

İlkbahar gelmişti ve gökyüzünde dans eden kuşlar herkesi büyülüyordu. Pencereden çiçekleri açmış, yemyeşil 

ağaca bakıyorum. Rengârenk çiçekler ve özenle yapılmış kuş yuvası çok ilgimi çekti. Dalların arasından 

yavru kuşların sesleri geliyordu. Bir süre sonra minik, bembeyaz yavru kuş ortaya çıktı. Sevimli kuş daha 

uçamadığı için ağaçtan ayrılamıyordu. Yavru kuşu izlerken dikkatimi bir sincap çekti. O da bahçemize ayrı 

bir güzellik kattı. Baharın gelişiyle dostlarım da artmış oldu. Ben ilkbaharın gelmesine çok sevindim. Artık 

arkadaşlarımla dışarıda oynayabileceğim. Evde oturup yağmuru seyretmekten bıkmıştım sonbaharda. 

Ayda YURTOĞLU 4/F 

Sonunda ilkbahar gelmişti. Gökyüzünde bulutlara yer yoktu. Penceremi açıp bahçemizdeki 

ağaca bakıyordum. Ağaç yemyeşil yapraklı, rengârenk çiçekli, çok güzel bir 

ağaçtı. Rüzgâr estikçe çiçeklerin kokusu odama yayılıyordu. Göçmen kuşlar, bahçemizdeki 

ağaca yuva yapıyorlardı. Bir yuvanın içinde küçük yumurtalar vardı. Anlaşılan 

yakında yeni dostlarım olacaktı. Ağacımız birden değişmişti. O sarı yapraklı, üzgün 

ağaç gitmiş yerine yemyeşil yapraklı, renk renk çiçekli, mutlu bir ağaç gelmişti. Artık 

kırlarda koşup oynayabilecek, arkadaşlarımla beraber parka gidip gezebilecektim. İlkbahar 

geldiği için çok mutlu ve heyecanlıydım. Ada Bera ÖZKUTLU 4/F 

Yeryüzünün Tamamı Dağlarla Kaplı Olsaydı... 

Yeryüzünün tamamı dağlarla kaplı olsaydı, yaşamımız birçok yönden değişirdi. Örneğin bir yerden bir yere 

gitmek zorlaşırdı. Dağlar, eğimli yüzeylere sahip olduğundan arazi araçları tercih edilirdi. Dağlar çok soğuk 

olduğu için daha kalın giysiler giyerdik. Yemeklerde daha fazla et kullanılırdı; çünkü dağlarda hayvancılık 

daha fazla yapılmaktadır. Dağlarda futbol, basketbol gibi oyunlar oynayamazdık. Bunların yerine uçurtma 

uçururduk. Paraşüt gibi hava sporları daha yaygın olurdu. En gözde meslek, hayvancılık olurdu. Ayrıca harita 

yapmak da oldukça güç olurdu. Kıvanç SEZER 4/G 

Yeryüzünün tamamı dağlarla kaplı olsaydı, binalarımız oldukça yüksekte 

olduğundan dağların aralarına birçok köprü yapılırdı. Teleferik ile ulaşım yaygınlaşırdı. 

Soğuk olduğu için insanlar hep yünlü giyinirlerdi. Evde beslenen 

hayvanlar, koç gibi dağlara dayanıklı hayvanlar olurdu. Her yer virajlı yollarla 

dolardı. Fazla uzaklara belki de gidilemezdi. Güvenliği sağlamak için dağların 

eteklerinde duvarlar örülürdü. Yaşam oldukça güç olurdu. 

Arda YILDIZ 4/G 

Yeryüzünün tamamı dağlarla kaplı olsaydı yol yapımı, bina yapımı, köy ve kentleri kurmak oldukça güç 

olurdu. Evlerimizde kedi, köpek yerine belki ayı beslerdik. Dağlarda iş olanağı az olduğundan iş bulmak da 

zor olurdu. Dağcılık, avcılık gibi meslekler yapılırdı. Tarım yapılamadığı için buğday üretemez, belki de mis 

gibi ekmeği hiç tanıyamazdık. Bunları düşününce dağlarda yaşamak pek de güzel değilmiş. 

Kağan Sarp GÖKÇE 4/G 


13

5. SINIFLAR 

BETİMLEME ÇALIŞMALARI YAPIYORUZ… 

PALYAÇOLAR 

Onunla üçüncü yaşıma girerken doğum günümde tanıştım. İlk başta biraz 

korktum; ama sonra onu sevmeye başladım. Onun kıvırcık sarı saçları, kahverengi 

gözleri ve kocaman kırmızı bir burnu vardı. Ayrıca yüzündeki koca mavi 

benekleri, benekli ceketi, koca pantolonu ve kırmızı ayakkabılarıyla çok dikkat 

çekiyordu. Zayıftı ve boyu uzundu. Bana kahverengi gözleriyle baktı. Bana, “Bizimle 

oynamak ister misin?” diye sordu. Ben de ona tiz bir sesle “Evet.” dedim ve 

oyuna ben de katıldım. O günden beri palyaçoları çok seviyorum. 

Suat Can KOÇAK 5/A 

İNANILMAZ AİLEM 

İnsan, hayatının büyük bir kısmını ailesiyle, akrabalarıyla geçirir. Aile, toplumun temelini oluşturur. Tüm 

davranışlarımızı da en yakınımızdakilerden alırız. Aile bu nedenle çok önemlidir. Annemi çok severim. Çiçek 

gibi tatlı bir kokusu vardır. Saçları ve gözleri kahverengidir. Sakin, tatlı konuşması beni umutlandırır. Beni 

okuldan aldıktan sonra bana sarılması, huzur verir bana. Benim için en iyiyi bilir ve hep doğru yönlendirir 

beni. İnsanları çok iyi anlar, saygılı biridir. Babamı da çok severim. Güven doludur. Her dediğimi dikkatle 

dinler ve yanıtlar. Yorumları ise çok mantıklıdır. Ela gözleri vardır, ışıl ışıl. Boyu çok uzundur. Anneannem, 

babaannem ve dedelerim de beni çok severler. İstediğim şeylere önem verirler. Ne olursa olsun, ailemi çok 

seviyorum ve hep seveceğim. Onlarla beraber çok mutluyum. 

İlkim Bahar GÜNERİ 5/A 

Ankara Kalesi’nin Gizemi 

Annem, Ankara Kalesi’nin yaşadığımız kentin simgesi olduğunu ve oraya 

gideceğimizi söylediğinde çok heyecanlanmıştım. Sabırsızlığım ve heyecanım 

giderek artıyordu. Hemen hazırlandık ve yola koyulduk. Nihayet kalenin 

bulunduğu Ulus semtine geldik. Kısa bir yürüyüşten sonra kaleye ulaştık. Gördüğüm 

manzara karşısında büyülenmiştim. Öykü kitaplarındaki kaleler gibiydi... 

Ankara Kalesi’nin ne zaman yapıldığı tam olarak bilinmemekle birlikte 

Hititlerin kaleyi, askerî bir garnizon olarak kullandığı sanılmaktadır. Hititlerden 

bu yana hep aynı yerde bulunan Ankara Kalesi, Romalılar ve Bizanslıların 

hâkimiyeti altında kalmış, 1073 yılında Selçukluların eline geçmiştir. Kale, iç 

kale ve dış kale olmak üzere iki kısımdan oluşmaktadır. Bugün kalenin içinde 

çok eski zamanlardan kalmış Ankara evleri bulunmaktadır. 

Zeynep YÜCEKÖK 5/A 

14 

GEZDİK, GÖRDÜK, PAYLAŞIYORUZ! 

Pamukkale Travertenleri 

Pamukkale’de nereye bakarsanız bakın her yerde kar beyazı travertenleri 

ggörürsünüz. 

Travertenler size bembeyaz pamukları hatırlatır. Görünüşü size 

hhuzur 

verir. Bu doğal güzellik nasıl oluşmuş biliyor musunuz? Kaynaktan çı- 

kkan 

sıcak suyun içinde bazı kimyasal maddeler vardır. Bu kimyasal maddeler 

ssuyun 

havadaki oksijen ile teması sonucu çökelmeye başlar. Çökelen madde- 

ller 

başlangıçta jel halindedir, zaman içerisinde sertleşir ve travertenleri oluş- 

tturur. 

Beyazlığın oluşumunda, hava şartları ve ısı kaybı etkilidir. Pamukkale 

UUNESCO’nun 

belirlediği Dünya Kültür Mirasları arasında yer almaktadır. 

BBu 

doğal güzelliği görmek için mutlaka Denizli’ye gitmelisiniz. 

Pelin PEŞKİRCİOĞLU 5/B 


5. SINIFLAR 

ÇOCUKLAR GELECEĞİMİZDİR... 

Ben bir çocuğum... Benim de haklarım var. Ben oyun oynayabilirim, okula gidebilirim, yemek yiyebilirim, 

bunların hepsini yapabilirim. Benim hakkım. Çalışmam ben küçük yaşta. Sadece oyun oynarım. Ben de hata 

yaparım; ama bunların bana zarar vermesine izin veremem. 

Bana zarar vermeyin, beni incitmeyin. Ben sizden uzaklaşırım. Hem sizi sevmem hem de dinlemem. Bana 

doğruyu söylerseniz, benim de fikirlerimi dinlerseniz, beni anlarsınız. Ben de bir bireyim ama küçüğünden. 

Ben de sizin gibiyim, tüm insanlar gibi… Ben korunurum beni sevenler tarafından. Herkes çocukları sever; 

ama onları korumayanlar da var. Çalıştıranlar, vuranlar, çocuklara çok kötü davrananlar... 

Bunlar olmasın! Ben senin geleceğinim. Ninenin doktoru, evsizlerin mimarı, yardıma ihtiyacı olan herkesin 

yardımcısı. Bana zarar verirsen gelecekte sana kim bakacak? Çocuğunu kim iyileştirecek? Kim seninle 

ilgilenecek? Bunların hepsini yapacağım ben. Senin geleceğinim ben, bana zarar vermezsen.... 

Simten ÖNEN 5-C 

ÇOCUKLAR EZİLİYOR… 

Çocuklar önemlidir, 

Geleceğin büyükleridir, 

Onları sakın üzmeyin, 

Bir de ezip geçmeyin. 

ÇOCUK HAKLARI 

Çocuk,neşe kaynağımız 

Peki çocuk nedir? 

Biz neyiz biliyor musunuz? 

Biz sizin geleceğiniziz. 

Ancak bilin ki 

Bizim yaşamamız için 

Gerekenler vardır 

Bunlar dörde ayrılır 

Onların da canı var, 

Onların da hakkı var, 

Beslenmek, yaşamak 

Giyinmektir bunlar. 

Katılımdır bir tanesi 

Her şeye dahil edin beni 

Gelişme de önemlidir 

Eğitim bunun içindedir. 

Uyanın büyükler, 

Çocuklar çalıştırılıyor, 

Onları çalıştırırsanız, 

Geleceği bulamazsınız! 

Tuğba Selin İSLAM 5/C 

BiL BAKALIM BEN NEREDEYiM? 

Korunma da vardır tabi 

Her tür tehlikeden korunmalıyım 

Yaşama ise en önemlisidir 

Kimse nefes almama karşı koyamaz 

Çocuklar çok değerlidir 

Onlar gelecektir 

Geleceği yok etmeyin 

Bizlere değer verin 

Şana Güney CEYHAN 5/C 

Ben rüzgar ve yağmurların oluşturduğu, eski insanların içinde yaşadığı değişik evlerim. Doğanın oluşturduğu 

güzelliklerden biriyim. Doğa Can ÇETİNKAYA 5/D 

Dev gibi bir kiliseyim ben. Taşlara ustaca oyuldum. Etrafım kayalık ve otlarla kaplı. Gizlice yapıldım buraya, 

rahip ve rahibeler ibadet etsin diye. Zeynep Ebru ARISOY 5/D 

Batıdan doğuya, kuzeyden güneye göç eden kuşlar burada dinlenirler. Bu cenneti bilenler, Balıkesir’e giderler. 

Barış GÜÇLÜ 5/D 

Benim yerim Çanakkale, şeklim at, göğsüm kare. Düşmanlar kullanmışlar beni, ele geçirmek için şehirleri. 

Hadi bakalım, bilin beni. Ayberk Baha ÇELİK 5/D 

Ben ilk insanların yaşadığı bir mağarayım. Beni ziyarete gelip eski kalıntıları görebilirsiniz. Ayrıca eski 

eşyaları da müzede inceleyebilirsiniz. İpek ÖKTEM 5/D 


15

BULUTLARIN ÜSTÜNDE 

Bulutlarla dolu bir günde, 

Çocuk çıktı uçurtmanın üstüne. 

Uçtu, vardı bulutlara 

Sanki girdi yatağına. 

5. SINIFLAR 

Ne kadar da rahattı, 

O sırada bulut gıdıklandı. 

Güldü, kahkaha attı. 

Çocuğu üstünden fırlattı. 

GÜNDEMDEN YANSIYANLAR 

Çocuk düştü başka buluta 

Sıkı Sk tutundu, t t d deneyimi d i i 

vardı. 

Bu bulut rahattı, 

Çocuk uykuya daldı. 

O sırada hapşurdu bulut, 

Çocuğu düşmeden tut. 

Birden yağmur başladı, 

Delik deşik oldu bulut. 

O deliklerin arasından düştü çocuk, 

Tam isabet etti uçurtmanın üstüne. 

Ece Bahar YILDIRIM 5/E 

ÇIĞ PALANDÖKEN’İ DE VURDU 

Doğu Anadolu Bölgesi’nde bulunan Erzurum’a yarıyıl tatilini geçirmek geçirm ve kayak yapmak için giden 

Antalyalı aile çığın altında kaldı. Arabalarıyla Palandöken Dağı’na çıktıkları sırada büyük bir kar kütlesi, 

l aileye zorlu anlar yaşattı. Bu olay akıllara 1998 yılında Ağrı Dağı’na 

düşen d çığı hatırlattı. İki olayda da araba gürültüsünün çığa neden olduğu 

düşünülüyordu. d 

Bu olayın farkı can kaybının olmamasıydı. Antalyalı aile, 

iki i saatin sonunda kurtarıldı ve hastaneye kaldırıldı. AKUT görevlilerinin 

yaptığı y açıklamaya göre Palandöken Dağı’nda da çığ tehlikesi vardı. Bu nedenle 

d dağa, kış aylarında çıkışlarda dikkat edilmesi gerektiğine karar verildi. 

d Çığ nedeniyle Erzurum trafiği de kilitlendi. Çığ, yaşamı olumsuz etkiledi. 

Erzurum Muhabiri 

Petek IŞILAK 5/F 

BÜYÜK FELAKET 

14 Ocak 2011 Cuma günü saat 03.00 sularında Marmara’da 7.3 büyüklüğünde 

deprem yaşandı. Marmara’da yaşanan deprem Marmaralıların yaşamını 

zorlaştırdı. İnsanların deprem anında nasıl davranmaları gerektiğini bilmemelerinden 

yaralı ve ölü sayısının arttığı bildirildi. Sıklıkla yapılan hataların 

deprem anında asansör ya da balkon kullanımı olduğu, kurtulmak ümidiyle 

camdan atlamaya çalışmak olduğu bildirildi. Bu şekilde depremden kurtulmaya 

çalışanların girişimlerinin ölümle sonuçlandığı görüldü. Bazı bilinçli 

insanların ise kaçmak yerine kendilerini koruma yoluna gittikleri görüldü. Bu 

insanlar ise ekipler tarafından kurtarıldı. Deprem sonrasında artçı depremler 

yaşandı. İnsanlar artçı depremler için önlem aldı. Bu nedenle artçı depremlerde 

ölen olmadı. Bu olay sonrasında insanlar, fay hatlarının yakınına ev yapmamaya 

başladılar, deprem çantası hazırladılar, deprem öncesi, sırası ve sonrasında 

yapması gerekenler hakkında bilinçlendiler. 

İstanbul Muhabiri Ayşenur ŞAHİN 5/F 

YİNE ORMAN YANGINI 

Antalya’da hava sıcaklığı 45˚C’ye ulaştı. Evlerinde sıcaktan bunalan insanlar denizleri doldurdu. Bir aile 

de denizlerin dolu olduğunu görüp piknik yapmaya karar verdi. 

Piknik sonrası çöplerini piknik yaptıkları alanda bıraktılar. Bırakılan çöpler içinde cam şişelerin olması 

yangın ihtimalini artırdı. Güneşin de etkisiyle ısınan cam parçaları bir büyüteç gibi görev yaparak etrafındaki 

otların ısınmasına sebep oldu. Bir süre sonra ağaçlar alev aldı. İtfaiye, yangını kontrol altına almayı başardı; 

ama kaybedilen ağaçların ve hayvanların yerine gelmeyeceği gerçeğini değiştirmezdi. 

Bir çöp bile güneşle birleşip bir ormanı yakabiliyor. Bu durumda insanların bilinçli davranmaları gerekir. 

Antalya Muhabiri Doğa KARAKAŞ 5-F 

16 


5. SINIFLAR 

MEKTUBUMUZ 

VAR... 

Sevgili Sima, 

Mektubunu aldığımdan beri çok heyecanlıyım. Mektubun dün elime geçti ve hemen cevap yazmaya başladım. 

Bugün çok güzel geçti. Sabah erkenden kahvaltımı yaptım. Dışarıda lapa lapa kar yağıyordu. Bu yüzden 

annem, atkımı ve beremi takmam gerektiğini hatırlattı. Koşa koşa dışarı çıktım. Arkadaşlarım kardan adam 

yapmayı bitirmişti. Ben de atkımı ve beremi kardan adama takıp eve döndüm. Bazen yazı özlüyorum. O içimizi 

ısıtan güneşi… Ama Ankara’ nın kışı da güzel. Dün Eymir Gölü’ ne gittik. Göl, donmuştu. Kuzenimle buz 

üstünde kaymak istedik; ama jandarmalar buna izin vermedi. Evimize giderken Elmadağ’ ın yanından geçtik. 

Çok büyük bir dağdı. Eve gider gitmez atlastan ülkemizin fiziki haritasını buldum ve dağın yüksekliğine baktım. 

Sosyal Bilgiler dersinde 500 metreden yüksek tepelerin dağ olduğunu öğrenmiştik. Akşam belgeselde 

Haymana Yaylası’ nı izledik. Anneme, buraya gitmek istediğimi söyledim. Birkaç hafta sonra gidebileceğimizi 

söyledi. Annem ve babam turlara bakıyorlardı. “Sen de bizimle gelmek ister misin Sima? Eğer gelirsen 

Anıtkabir’e de gidebiliriz. Ankara’ nın en ünlü alışveriş merkezi olan Atakule’ yi gezebilir, kuleye çıkarak 

şehri izleyebiliriz. İstersen Ankara Kalesi’ ni de gezebiliriz. Bence şimdiden valizini hazırlamalısın.” 

Yatmaya hazırlanırken annemin heyecanlı sesini duyduk, köpeğimizin bahçede olmadığını söyledi. Onu 

aramaya başladık. Geri geldiğimizde ne görelim, balkonun altındaki kutuların arkasına saklanmış. Onu görünce 

hepimiz sevindik. Mis gibi ekmek kokuyor. Demek ki annem yine ekmek pişiriyor. Biliyorsun İç Anadolu 

Bölgesi, yurdumuzun tahıl ambarıdır. Konya Ovası’ nın buğdaylarından üretilen unlarla yapılan nefis keklere, 

kurabiyelere, ekmeklere diyecek yok. Bence siz de çok şanslısınız. Çanakkale’nin denizi ve bilmediğim birçok 

güzelliğini görüyor ve yaşıyorsunuz. Mektubunda sen de bana oraları anlatırsın. Seni çok seviyorum. En 

kısa zamanda Ankara’ ya gelmeni umuyorum. 

Damla Begüm SUCUKA 5/G 

Can Dostum Oya, 

Artvin’e geldiğim günden beri seni çok özledim. Buradaki okuluma alıştım; ancak Muğla’yı hâlâ çok 

özlüyorum. Sınıfın nasıl? Arkadaşların nasıl? En önemlisi sen nasılsın? 

Sana biraz Artvin’den bahsedeyim. Merak ettiğini düşünüyorum. Evimiz Datça’ daki taş evler gibi değil. 

Tahtadan yapılmış şirin mi şirin bir ev. Dün şöminede yakmak için getirdiğimiz kömürlerimizin yetmeyeceğini 

sandık; çünkü yağmur hiç durmadı. Biliyorsun Karadeniz iklimi bol yağışlı. Biz üşürken babamın yüzünde 

sıcak bir gülümseme vardı; çünkü yağmur babamın yetiştirdiği çayların büyümesini sağlıyor. Bu ürünleri 

yakınımızda bulunan çay fabrikasına götüreceğiz. Senin gelmeni heyecanla bekliyorum. Hafta sonu balık 

tutmaya gideriz. Oltalarımızla tuttuğumuz levrek, çinekop, hamsi balıklarını pişirip yeriz. Sana fındık ve çay 

bahçelerini gezdiririm. Gelirken yağmurluk, şemsiye, bot almayı unutma. Yakınımızda bir orman var. Öyle 

yeşil ki… Bakmaya doyamazsın. Tertemiz havası var. Doğu Karadeniz Dağları’ nı görmek için yurdumuzun 

dört bir yanından turistler geliyor. Çoruh Nehri’nin yanında piknik yapabiliriz. Bu nehirde rafting sporunu 

seven sporcular olur. Onları izleriz. 

Biricik arkadaşım Oya, seni her zaman Artvin’ e bekliyorum. Artvin, Muğla ve Datça gibi sıcak değil;ama 

Karadeniz’ in yağmur cenneti… Sena YILMAZ 5/G 


17

ANLATMAK iÇiN GEZMEK... 

DOLU DOLU RÜZGÂR 

Göcek’e doğru yola çıktığımızda çok heyecanlıydım. Çünkü ilk kez bir yelkenliyle Göcek’in bütün koylarını 

karış karış gezecektik. Sabah daha hiçbir yer uyanmadan limana demirlemiş teknemizi uykusundan uyandırdık. İlk 

işim terliklerimi giymek oldu. Bu, beni kelebekler kadar hafif hissettirdi. Teknemize yerleştik. Bembeyaz yelkenlimize 

rüzgârı doldurduk. Göcek’in masmavi sularında bir kuğu gibi süzülmeye başladık. İlk durduğumuz koyda 

demirlemiştik yelkenimizi. Kaptanımız, “Yüzerek kıyıya giderseniz ağaçların arasından geçtiğinizde Bedri Rahmi 

Eyüboğlu’nun yaptığı resmi ve yazdığı şiiri görebilirsiniz.” dedi. Annem, kuzenim ve ben hızlı hızlı yüzmeye 

başladık, çünkü bir an önce bunları görmek için sabırsızlanıyorduk. Kıyıya çıktık. Bedri Rahmi, koskocaman bir 

kayanın üzerine çakıl taşları ile bir balık resmi yapmış, yanına da “Seni düşününce bir çakıl taşı ısınır içimde…” 

dizesini yazmış. O sırada, sonradan arkeolog olduğunu öğreneceğimiz yaşlıca biri geldi yanımıza. Göcek hakkında 

bilgiler vermeye başladı. Teknede bizi bekleyenleri unutarak merakla onu dinlemeye başladık. 

Göcek, “Likya” uygarlığının gelişmiş iki kenti arasında olan Fethiye ve Dalyan arasında kalmış bir yerleşim yeriymiş. 

Buralarda bol bol kaya mezarları, hamamlar bulunmaktaymış. Yörenin eski çağlardaki adı “Daydala” imiş. 

Göcek adının ise göç kavramından geldiği düşünülmekteymiş. Yöre halkı yazın yaylalara çıktığı için göç zamanı 

yaklaştığında birbirlerine “Göç zamanıdır, haydi göçek.” diye seslenerek yola koyulurlarmış. Koyun adı zamanla 

“Göcek” olarak kalmış. 

Bir anda bizi bekleyenleri hatırlayıp koşmaya başladık. Tekneye geldiğimizde epeyce yorulmuştuk. Teknemiz 

yol almaya başladı, ben teknenin en ucuna oturdum ve masmavi çarşafları yırtarcasına giden tekneyi bir an korsan 

gemisine benzettim. Denizyıldızları ve balıklar bizim çılgın teknemizden kaçıyorlardı. O sırada Tersane Koyu’na 

geldik. Bu koy Likya uygarlığından kalma antik bir yerdi. Kaptanımız bu gece burada kalacağımızı söylediğinde 

biraz ürperdim, korsan hayallerim için iyi bir mekân olacaktı. Güneş batmıştı. Balıkların arasında onlarla yarışırcasına 

yüzmeye başladım. 

Yelken açtığımız her mavilikte, denizin kokusunu daha çok çektik içimize, sonsuzluğun eşsiz güzelliğini yaşadık… 

On gün boyunca denizde yaşamanın keyfini sürdük. İdil Naz ZEKA 6/A 

KÜLTÜRLERİ BULUŞTURAN KENT: MARDİN 

Üç dini buluşturan, her adımınızda size ayrı bir tarihi yaşatan, konakları dillere destan bir kent: Mardin. Ne zamandan 

beri gitmek isterdim. O sıralar Şanlıurfa’da yaşıyordum. Mardin-Şanlıurfa arası iki saatti ki bence uzun bir 

yol değil. Tarih Nisan 2008’di. Mardin’i neredeyse ailemdeki herkes görmek istiyordu. Hazırlandık ve yola çıktık. 

Yolda hava çok sıcaktı. Gerçi Şanlıurfa ile Mardin’in sıcaklıkları neredeyse aynıdır. O yüzden alışıktım. 

Mardin’e vardığımızda ilk durağımız belliydi, Mardin Müzesi’ne gidecektik. Mardin Müzesi’ne girdiğimde 

gözüme çarpan ilk şey, eski paralar oldu. Üzerlerindeki şekiller alışık olmadığımız tarzdaydı. Müzenin içine doğru 

gidildikçe eski testiler, silahlar ve takılar karşılıyor sizi. Takılar genellikle gümüşten yapılmışlar ve büyükler. 

Bütün bu tarihi eserleri dikkatle ve hayranlıkla inceledikten sonra müzeden çıktık ve bir Süryani evine uğradık. 

Bu evin sahibi yaşlı bir adamdı. Gelen ziyaretçilere açıyordu evini ve kendi yaptığı şaraplardan satıyordu. Evi 

gezdikten sonra bir kiliseye uğradık. Bizim orada bulunduğumuz sırada bir grup Hıristiyan ve Süryani de ibadet 

etmektelerdi. Kiliseden çıktık ve Mardin’in şirin bir ilçesi olan Midyat’a geçtik. Orada ünlü konakları gezdik. 

Hatta o zamanlarda çekilmekte olan “Bir Bulut Olsam” dizisinin, hiç kimsenin giremediği setine girebildik. Bu, 

anneannem sayesinde odu; çünkü anneannem setteki ekibe “Çok uzaktan, Polatlı’dan geldim yavrum. Bir görüvereyim.” 

diye baskı yapınca ekip bizi geri çeviremedi. Setten çıktıktan sonra Midyat’ın ünlü gümüşçülerini gezdik. 

Bu arada itiraf etmeliyim ki Mardin’in yerleşimi çok değişik. Şehirdeki evler bitişik bitişik ve düzensiz. Hava kararmak 

üzereydi ve gezmekten çok yorulmuştuk. Ertesi gün Mardin sokaklarında dolaştık ve birkaç pasajı gezdik. 

Öğlen olup karnımız acıktığında hemen bir lokantaya girdik. Mardin’e gelip de acı bir şeyler yemeden dönmek 

olmaz, diye düşünerek kebap söyledik. Yemeklerimizi bitirdikten sonra gitme vaktinin geldiğini anladık bu güzel 

şehirden. Artık vedalaşmalıydık Mardin sokaklarıyla. 

Sabahtan hazırlamıştık eşyalarımızı zaten. O yüzden fazla oyalanmadık ve Urfa’ya doğru dönüşe geçtik. Yaptığım 

en güzel ve keyifli gezilerden biriydi Mardin gezisi. Hepinize adeta bir müze kent görünümdeki bu şehre 

uğramanızı tavsiye ederim. Buse ŞİMŞEK 6/B 

18 


ANLATMAK iÇiN GEZMEK... 

TARİHÎ ŞEHİR: ESKİŞEHİR 

Eskişehir, tarihi ve kültürü açısından çok zengin bir ilimizdir. Eskişehir deyince akla ilk, o güzel Porsuk 

Çayı gelir. Porsuk Çayı’nın yanındayken kendinizi Venedik’te sanırsınız. 

Eskişehir’e Ankara’dan iki saatte gidiliyor. “Ben daha hızlı varmak isterim o güzeller güzeli şehrimize.” 

diyorsanız, hızlı trenle bir buçuk saatte ulaşabilirsiniz. Eskişehir çok temiz bir yer. Her yer orman, ağaç, çiçek, 

bahçe. İnsanlar geçimlerini fabrikalarda çalışarak, büyükbaş hayvancılık yaparak ya da tarım ile uğraşarak 

sağlıyor. Türkiye’nin ilk Eti fabrikası Eskişehir’de açılmış. Şu anda hâlâ kullanılır durumda. 

Eskişehir’in adı tarihinden gelmektedir. Bizans döneminde de var olan bir Anadolu şehri olduğu için adı 

Eskişehir olarak kalmıştır. MÖ II. yüzyılda Roma İmparatorluğu kontrolüne geçen şehir, Roma ikiye ayrıldıktan 

sonra Bizans hâkimiyetine, 1289’da ise Osman Gazi yönetimine geçmiştir. Orhan Gazi döneminde Karamanlıların 

eline geçen şehri, I. Murad yeniden Osmanlı İmparatorluğu’na geçirmiştir. Eskişehir’in adı, ilgi 

çekici tarihinden gelmektedir. Eskişehir’de Odunpazarı evleri gezilebilir. Odunpazarı evleri yeni yeni restore 

edilmektedir. Restore işlemleri evleri biraz değiştirmiş; fakat evlerin içine girildiğinde eski yaşamın duygusu 

tadılabilir. Seyit Battal Gazi Türbesi’nin içinde Seyit Battal Gazi’nin yedi metre boyundaki mezarı ve çeşitli 

odalar bulunuyor. Bu odalar içlerinde bulunan tarihî eşyalarla adeta müze gibi. Yedi metre boyundaki mezarın 

gerçek olup olmadığı tartışılıyor. 

Eskişehir güzel bir ova olduğu için birçok eski uygarlık bu topraklarda yaşamıştır. Frigyalılar da bunlardan 

biridir. Frigyalılar taşları oyarak Yazılıkaya Anıtları’nı oluşturmuşlardır. Bu anıtların yanındaki tepelerin 

üzerindeki kayaları sığınak ve sularını, besinlerini koyacakları bir yer olarak kullanmışlar. Sakarya Nehri’nin 

doğduğu yer, Eskişehir’de Sakarbaşı olarak adlandırılır. Bu yer, Eskişehir’in çifteler ilçesinde bulunur. Çok 

güzel bir manzaraya sahiptir. Eskişehir’de Güzel Sanatlar Cam Müzesi de gezilebilir. 

Eskişehir’de çiğ börek, salep, haşhaşlı çörek, Nuga helva çok meşhurdur. Ben bunların arasından en çok 

çiğ böreği beğendim, sizin de yemenizi kesinlikle tavsiye ederim. Eskişehir’e kışın gitmelisiniz bence. Soğuk; 

ama çok güzel bir manzarayla karşı karşıya kalıyorsunuz. Hafta sonunun en güzel şekilde geçmesini dileyenler, 

Eskişehir sizleri içtenlikle bekliyor. 

Lara ALTUNDAĞ 6/D 

CENNETE AÇILAN KAPI 

Bomboş, dümdüz bir yolda iki araba ilerliyoruz. Yol düz, virajsız, etrafı sık ormanlar... 

Gölcük’e giden yol çok sayıda ağaçla süslenmiş. Yeşilliğin etkisiyle ilerlerken Gölcük’e geliyoruz. Gölün 

ve ağaçların arasında kocaman, kahverengi bir ev. Kim böyle güzel bir evde oturmak istemez ki? Ama maalesef 

bu evde hiç kimse oturmuyor. Biraz ileride bir balık lokantası. Balığı sevmesem de buradakiler bildiklerimize 

pek benzemiyor. Baktım, tadı da farklıydı. Karnımız iyice doyunca yola devam ediyoruz. Bu sefer orman 

yürüyüşü. Gezinin bu bölümüne ağaçların arasında palamut taşıyan minik, kahverengi sincaplar keyif katıyor. 

Zaman ilerliyor, hava kararmaya, keyfimiz yerini yorgunluğa bırakmaya başlıyor. Yeni kararımız termal havuza 

girmek. Ne de olsa Bolu, şifalı sularıyla ünlü. 

Ertesi gün doğal ürünlerle donatılan sofrada kahvaltılarımızı yapıp yollara düşüyoruz. Ulaşılacak yer Abant. 

Dağa çıkarken manzara büyüleyici. Karlar eriyor. Derken Abant’a varıyoruz. Gözlerime inanamıyorum. Burada 

ne yok ki... Sapsarı, uzun sazlıklar, yeşil nilüferler... Hatıra kalsın diye hemen fotoğraf çektiriyoruz. Dönüş 

yolunda birkaç çeşme görüyoruz yol kenarlarında. Dağların doruğundan gelen buz gibi sudan bir bidonu dolduruyoruz. 

Biraz daha ilerleyince karşımıza tarhana satan kadınlar çıkıyor. Tarhana alıp yola devam ediyoruz. 

Otele dönüyoruz günün yorgunluğuyla. 

Son gün kahvaltıdan sonraki plan, eve dönüş. Yola çıkıyoruz. Güzelliklerden ayrılmanın sıkıntısını yaşarken 

yol, iri yarı bir ineğin salına salına yoldan geçişiyle kapanıyor. Hepimiz kahkahalara boğuluyoruz. Bizi fark 

etmiş olacak ki yolun kenarına geçip gözden kayboluyor. Bizim de Bolu maceramız böylece sona eriyor. 

Elif ÇETİN 6/E 


19

ANLATMAK iÇiN 

GEZMEK... 

SİNOP...KUZEYİN CENNETİ 

Sıcak bir salı sabahı idi. Amasya’da kaldığımız konaktaki odamızdan çıkıp kahvaltı ettik. Kahvaltıdan sonra 

valizlerimizi toplayıp arabamıza atladık. Sinop’a, Türkiye’nin en kuzey ucuna gitme vakti gelip çatmıştı 

bile. Amasya’nın dar sokaklarından geçip ana caddeye çıktık ve Yeşilırmak’ın üzerinden geçen köprüyü aştık. 

Amasya’dan uzaklaştık ve yollara koyulduk. 

Sinop’a giderken dikkat çekici bazı yerleri de gezdik. Şehre geç saatlerde ulaştık. Bu küçük şehrin ışıldayan 

parlak ışıkları, denizle bütünleşmiş bu yere değişik bir ruh katıyordu. Görünüşe göre, burası sadece insanlar 

için değil, balıkçılar için de bir cennet. Şehrin içi balık kokuyor ve limanda üzerinde balıkçılık malzemesi 

olan onlarca gemi var. Bu küçük şehir, içinde bir sürü güzellik barındırıyor. Tarihi mekânlardan restoranlara, 

barlara kadar bir sürü değişik mekân var. 

Sabah kalktığımızda hemen kahvaltı ettik ve yola koyulduk. Gezeceğimiz ilk yer Hamsilos Koyu idi. Bu koyun 

bir özelliği vardı, Türkiye’deki tek fiyordu barındırıyordu. Oraya gitmek biraz zordu; fakat ulaştığımızda, 

buna değer olduğunu anladık. Sisten oluşan bir uçurum gibiydi. Aşağıda deniz asilce dalgalanırken yukarıda 

sis karşıdaki sarp kayalıklarını, hatta çevremizi görmemizi engelliyordu. Bir an kendimi o uçurumdan denize 

atmak istedim; çünkü deniz ve karanın böyle doğaüstü birleşimini daha önce hiç bu kadar net görmemiştim. 

Kayalığın üstünde gezebildiğim yerleri gezdim; fakat tehlikeli olduğu için uçuruma çok yaklaşmadım. Bu 

sırada babam gitmemiz gerektiğini, daha gezecek çok yer olduğunu söyledi. Yine arabaya bindik ve yola 

koyulduk. Bu sefer Türkiye’nin en kuzey paralelinin geçtiği İnceburun’a gidiyorduk. Tahta bir yoldan sahile 

çıktık. Sahil, kum yerine büyük kayalarla kaplı idi. Ayağım takılmasın diye olabildiğince dikkatli, gidebildiğim 

kadar kuzeye gittim. Sis olmadığı için karşımda dalgalanan o masmavi denizi ve biraz uzağımda denizle 

birleşen kayalık bölgeyi rahatça görebiliyordum. Bu yer muhteşemdi. Sonra bir göle gittik. Gölün çevresi 

orman, kıyısı ise topraktı. Fakat her ne kadar göl gibi görünse de bu bir denizdi! Deniz, inanılmaz bir biçimde 

sakindi. Denizin üstünde kuşlar usulca süzülüyordu. Bazıları da kanatlarını açmış, güneşleniyordu kayaların 

üstünde ve bu manzara görülmeye değerdi. 

Sarı kum Tabiat Parkı’na gittik sonra. Hava sisliydi; fakat çevredeki ormanları ve içinde kuşların yüzdüğü 

o gölü görebiliyordum. Parkın doğal güzelliği bir harikaydı, orman ile göl resmen birleşmişti. Parkın her yerinde 

bu yerdeki flora ve fauna ile ilgili tabelalar vardı. Bu güzel yeri de gördükten sonra şehrin içindeki bir 

mantıcıya gittik. Burada sevecen bir teyze bize çok güzel mantılar hazırladı, biz de afiyetle yedik. 

Şehrin içindeki tarihi mekânları gezdik. Tarihi Sinop Cezaevi, herhalde bunlar içinde en hüzün 

verici yerdi. O eski zindanlar, hücreler, koğuşlar ve çocuk ıslahevleri içimi karartmıştı. Zindandaki o zincirleri 

görünce bir zamanlar o zincirlere bağlanmış insanların acısını adeta içimde hissettim. Çocuk ıslahevinde 

duvarların her yeri çocuk yazıları ile kaplanmıştı. O çocuklar ne kadar acı çekiyorlardı, kim bilir… Küçücük 

hücreler gördüm, bir metrekare bile olmayan o odada nasıl aylarca kalıyorlardı ki? Hiç anlayamadım. Yatakhaneler 

de beni çok hüzünlendirdi. Çoğu ünlü şairin bu hapishanede kalması da garipti. Onlar o güzel şiirlerini 

buradaki hücrelerin duvarlarına yazmıştı. 

Bu hüzünlü yerden sonraki durağımız, Etnografya Müzesi oldu. Burada, eski Osmanlı kültürü hakkında 

bilgiler öğrendim. Gelenekleri, yemekleri, kıyafetleri, hepsi bu küçük odalarda birkaç bal mumu manken ile 

dile getiriliyordu. Buradan sonra ise Arkeoloji Müzesi’ne gidip binlerce, hatta milyonlarca yıllar öncesinde 

yapılmış veya yaşamış cisimleri ve canlıları gördüm. Sinop’ta doğmuş ünlü filozof Diyojen’in hayatını burada 

okudum. Eski paraları, çanak çömlekleri, heykelleri gördüm. Bazı eski resimler, silahlar, kıyafetler ve 

araçlar da gördüm. Bu müzeden de çıktıktan sonra bir tatlıcıdan Sinop’a özel bir tatlı olan nokul aldık. Üzümlü 

ve cevizli nokulumuzu bir çay bahçesinde yedik. Tadı çok güzeldi. Akşam yemeği için şehirdeki bir balık 

lokantasına gittik, biraz sokaklarda gezdik. Ertesi gün Kastamonu’ya doğru yola koyulduk. Daha gezimiz 

bitmemişti. 

Kuzey Cem KULAÇOĞLU 6/C 

20 


VE KADINLAR BiZiM 

KADINLARIMIZ... 

BEN KIŞIN AÇARIM 

Bir iskelet kadar soğuk bedenim, ayaklarım buz olmuş adeta… Sert esen rüzgar, saçımı içinden çıkılmaz bir 

çalılığa dönüştürmüş. Kar taneleri gökyüzünden al yanaklarıma iniyor. Rüzgar yüzüme çarpıyor. Az sonra yarı 

donmuş, yarı su gölden geçeceğiz ağabeylerimle. İyi ki de boyu dizime kadar da okul kıyafetlerimi ıslatmadan 

geçebiliyorum. Şikayetçi değilim ben bu halimden; çünkü ben okuyorum, ellerimi kitaplarda gezdirebiliyorum. “El 

ele’’ yazabiliyorum. Yaşım birinci sınıfa göre büyük, aslında on yaşındayım; ama okuyorum yine de. 

Bundan öncesinde ince dalları, bazen de odunları taşıyordum ince belim, güçsüz bedenimle. Ormanın içinden 

gelen patikadan gidiyordum hep. Aklım sınavlar, dersler yerine, hasta olan annemde, odunlardan masa sandalye 

yapan babamda ve okuldan gülümseyerek dönen ağabeylerimdeydi. Ne düşünebilirdim ki başka? Bir gün dayanamadım, 

taşıdıklarımı odunluğun kenarına yığdım ve koşarak babamın yanına gittim. Cesurca “Okumak istiyorum.’’ 

dedim. Bu iki sözcüğü söylememle yanağımda bir şimşeğin çakması bir oldu. “Okumak’’ bu kadar yanlış 

bir şeyse neden ağabeylerimi de okula gönderiyorlardı, neden hep okuldan dönen çocuklar mutlu oluyordu, neden 

arkadaşlarıyla yaşadıklarını gülerek öğretmenin övgülerini gururla anlatıyorlardı? İşte bu soruların cevabı yoktu 

benim için. Fakat dayanamadım. Bir gün yine, “Okumak istiyorum.’’ dedim. Babam tam elini kaldırmıştı ki annem 

öksürüklü, tıksırıklı sesiyle: “Gitsin, okusun! Biz kadın olduğumuz için okuyamadık, o okusun!” dedi ve sustu 

babama bakarak. 

Babam şaşırdı bu sözler karşısında. Sonra anlayamadığım bir kararlılıkla, “Tamam!’’ dedi. Annemin kulaklarda 

çınlayan sesi miydi onu yumuşatan yoksa ilk kez benim de bir insan olduğumu mu fark etmişti, bilemiyorum. 

Sormak da istemiyorum. O kadar yoruldum ki küçücük yaşımda yanıtsız sorular peşinde koşmaktan… Ertesi hafta 

okullu oldum. Şikayetçi değilim hem de hiç. İster bir ülke giderim, ister bin göl geçerim okul için. İster köprülerden 

atlarım, ister sert soğukla savaşırım. Biliyorum, büyüyünce annem için doktor olacağım. 

Ben bir kişi değilim zorluklar arasında, ben binlerim, milyonlarım aslında. Karın altından çıkan kardelenim, 

kendi kışımda bile açacağım, zorlukların üstüne güneş gibi doğacağım. Doktor olacağım, annemi iyileştireceğim 

önce, sonra da herkesi… Herkes kapıma gelip “Ayşe bacı, şu çocuğa bir bakıver hele de 

iyileşiversin.” diyecek. Sonra da onu iyileştireceğim. Sonra diğerlerini ve diğerlerini… Gücümün yettiği herkesi… 

Beni görünce onlar da kız çocuklarını okutmaya heveslenecekler. “Sen doktor oluverdin diye biz de kızımızı okula 

gönderiyoruz.’’ diyecekler. Babam benimle gurur duyacak. Ben solmayan bir kardelen, batmayan bir güneş olacağım! 

Özlen ATAÇ 6/F 

EĞİTİM BENİM DE HAKKIM 

Üzüntü, sıkıntı, okuma isteği... Kalbimin kapısına güm güm vuruyor. Onları içeri almak istiyorum; fakat 

başıma neler geleceğini biliyorum. Annemin içi kızımı okutamadım, imkânlar yetmedi diye kan ağlıyor. Yaz 

sıcağında çalışılıyor çalışılmasına da kışın sert soğuğunda çalışmak çok zor geliyor. Evet, kışın donan ayaklarımdaki 

yırtık pabuçlarla okul yerine işe, çıraklığa yürümek zorundayım. 

İşten gelince evde sessiz sakin oturmak zorunda kalıyorum. İçim bir hoş… Gözlerimden iki damla yaş 

süzülüyor her gün. Haksızlık bu! Neden, ama neden diğer çocuklar okuyor da ben okuyamıyorum? Bu haksızlık 

neden yapılıyor, neden erkek kardeşlerim okuyabiliyor da ben okuyamıyorum? Neden cinsiyet ayrımı 

yapılıyor, diye düşünüyorum her gün. Evet, her gün kafamda adı “Neden” olan sorular beliriyor... Mutsuzum; 

ama mutlaka bir çözüm yolu olduğuna inanıyorum. Bu inancım ve okumaya olan sonsuz isteğim beni sonunda 

başarıya götürecek. Kar altından azimle, direnerek çıkan bir kardelen gibi güçlü olacağım. 

Doğa ATALAY 6/G 


21

VE KADINLAR 

HAYATTA SADECE SİZ YOKSUNUZ 

Bir insan dünyaya gözlerini açar, saf ve bilgilerden yoksun. Ailesiyle iyi kötü bir yaşama ayak uydurmaya 

çalışır. Büyür, gelişir; yedi yaşına ayak bastığında okumaya başlar ve kendini en iyi şekilde yükseltmeye çalışır. 

Okulunu bitirir, iş hayatına başlar... 

Her çocuk bizim gibi şanslı değil, özellikle bazı kız çocukları okul diye bir şey bilmez. Tek yaptığı ailesine 

yardım etmek, kendisinden küçük kardeşine bakmaktır. Aile, ondan kazanç elde etmek ister. On beş yaşlarında 

daha çocukken hayatlarının baharında evlendirilir. İşte onların yaşam hikâyesi böyle. Onların adı “Kardelen’’. 

Yaşama sevincini ve inancını kaybetmemiş ve hâlâ keşfedilmeyi bekleyen küçük umutlar… Siz onlar 

gibi olamazsınız, siz onlar gibi yaşamın zorluklarını bilemezsiniz, siz onlar gibi yaşama sarılıp dört duvar 

arasından kaçıp yaşamı yeniden yaşamayı anlayamazsınız. Çünkü siz her zaman en iyiyi, en güzeli görmüş, 

yaşamışsınızdır ve siz o yaşamın içindesinizdir. 

Bu dünyada sadece siz yaşamıyorsunuz. Bu yüzden yardım eli uzatarak kardelenleri de yaşama kazandırmaya 

çalışın. Siz yardım ettikçe onlar da gün geldiğinde size yardım edeceklerdir. Berk REÇBER 6/H 

ASİYE TEYZE 

Kastamonu’nun ücra bir köyü, Almolu. Bu köy kasabadan uzak, Göynük adlı bir dağın tepesinde, sanki hemen 

bitiverecekmiş gibi görünen, taşlık bir yolun iki tarafında dizilmiş sıra sıra evlerden oluşurdu. Çok neşeli 

bir köydü Almolu. Özellikle köyün kadınları arasında çok güçlü bir bağ vardı. Her sabah minderlerini kaptığı 

gibi dışarı çıkan kadınlar, taşlık yolun kenarlarına oturup evden getirdikleri börek, sarma gibi yiyecekleri yer, 

aynı zamanda da dedikodular yapıp konuşarak kendilerince eğlenirlerdi. 

Bu kadınlardan biri, Asiye Teyze’ydi. Köyün eskilerinden, pek çok şey yaşamış güçlü bir kadındı. 

Yaşadığı pek çok zorluğa rağmen hayat ona ayakta durmayı öğretmişti. Bembeyaz tülbentinin altından beyaz 

saç perçemleri alnına düşen, elma yanaklı, altmış yaşlarında gözüken tonton bir teyzeydi. O da diğer kadınlar 

gibi sabahları dışarı çıkardı. Ama onun asıl amacı sabahları yürüyerek kasabaya inmeye çalışan çocukları seyretmekti. 

Bu nedenle erkenden çıkardı dışarıya. O çocuklar arasında hele bir kız varsa gözleri dolar, boncuk 

boncuk dökülen gözyaşlarını tülbentinin ucuyla silerdi yavaşça. Ah şu ayakları bir tutsa, o da koşuverecekti 

aşağıya çocuklar gibi. O da okuyacaktı. 

Bir gün küçük bir kızın telaşla koştuğunu gördü Asiye Teyze. Elinde bir kitap, kendisine doğru geliyordu. 

Bir ara durdu küçük kız. “Diğer çocuklar indi mi teyze?”. “Gittiler.” dedi Asiye Teyze. Ne o geç mi kaldın? 

“Evet.” dedi kız. “Şimdi yetişemem ki…”Asiye Teyze, kızın gözlerinin içine gülümseyerek baktı. “Madem 

bugün okula gitmeyeceksin, otur da biraz dertleşelim seninle.” dedi. Küçük kız oturuverdi oracığa. “Adın ne 

senin?” diye sordu Asiye Teyze. “Türkan” diye cevap verdi kız çocuğu. “Okuma bilir misin?” Çocuk gururla: 

“Evet!” diye cevap verdi. “Ne güzel!” dedi Asiye Teyze. “Babam beni okutmamış. Şimdi ne okuma bilirim, 

ne de yazma. Altı kardeştik biz. İkisi kız, dört erkek. Erkeklerin hepsini okuttu babam.” dedi. “Kızları 

okutmamış mı?” diye sordu küçük kız. “Hayır” dedi Asiye Teyze. “Kızlar evde oturur beyine hizmet eder. 

Okutmak da nereden çıktı diye okutmadı bizi.” 

Küçük kız şaşkınlıkla yaşlı kadına bakıyordu. Asiye Teyze de ona kocaman bir gülümsemeyle bakıyordu. 

Bu bedenen yorgun; ama içindeki çocuk ruhunu hiç kaybetmemiş kadının gözlerindeki hüznü fark etmişti 

küçük kız. Çocukluğunu, gençliğini yaşayamamış bir kadındı o…Küçük kız sonuna kadar dinledi Asiye 

Teyze’yi. Bıkmadan, acele etmeden dinledi. Biliyordu ki bu kadın için tek yapabileceği sadece dinlemek, 

dinlemekti. Şebnem TÜRE 6/İ 

22 


BiZiM KADINLARIMIZ... 

GÜL’ÜN UMUDU 

Doğu Anadolu’da birçok köy, bu köylerde de birçok kız vardır. Peki, hiç düşündünüz mü bu kızlar okula gidebiliyorlar 

mı? Gül, kerpiçten dört duvar arasında, ağaçlardan düşen sarı yaprakları ve yerdeki bu yaprakları ezerek 

okuldan dönen erkek çocukları izliyordu. Soğuk sonbahar rüzgârı ezilen, ezilmeyen tüm yaprakları oradan oraya 

savuruyordu. Birdenbire annesi Gül’ü çağırdı: “Yemek hazır Gül, haydi gel!” Ardından babası şiddetle: “Çabuk 

gel buraya!” dedi. Gül korkusundan koşa koşa mutfağa gitti. Babası tekrar şiddetle bağırdı: “Anan okula gitmek 

istediğini söyledi. Bu doğru mu?” Gül başını -evet dercesine- salladı. Ağabeyleri aynı anda “Ne?” diye bağırdılar. 

Üçü de çok şaşırmıştı. Babası aniden Gül’e tokat attı ve Gül’ün babasına olan öfkesi daha da arttı, ağlayarak oturma 

odasına koştu. Günler sonra Gül, babasını ve ağabeylerini karşısına aldı ve onlara onun okula gitmesine neden 

karşı olduklarını sordu. Babası konuşmaya başladı: “Sen bir kız çocuğusun, senin okuman sana ne fayda edecek 

ki?” Ağabeyleri babalarını onayladı; fakat Gül hâlâ ısrar ediyordu: “Babacığım, beni bir kere okula göndermeyi denesen, 

ne olur ki? Seni utandırmam söz veriyorum.” Babası bu öneriyi biraz düşündükten sonra isteksiz bir şekilde 

onayladı. Annesi mutfak kapısından güle oynaya çıkıverdi. O kadar sevinmişti ki! 

Gül okula dördüncü sınıftan başladı. Çevredeki insanların baskısını asla düşünmedi. Babası Gül’ün başarılı 

olduğunu görünce okula devam etmesine izin verdi. Gül sene sonunda takdirname belgesi getirince ağabeylerinin 

yardımları ve aldığı burs ile okumaya devam etti. Ve mimar oldu. Şimdi köylere okul yapan bir mimar. 

Poyraz AYDOĞAN 7/A 

BEN OKUYAMADIM, KIZIM OKUSUN 

Büyük bir köyde yaşıyorum; fakat oturduğum evin kapısının ilerisini görme şansım olmadı! Yedi tane ağabeyim 

var, beşi üvey. Hepsi okula gidiyor, hepsi okuyor. Her sabah arkalarından el sallıyorum ve hayal ediyorum onların 

yanında kendimi. Altın rengi saçlarımı iki yana ayırmışım, örmüşüm özene bezene. Sırtımda çantam, üstümde 

yepyeni masmavi önlüğüm, boynumda asılı bir silgi, gözlerimde okuma isteği... 

Ben bu hayallere dalmışken annem sesleniyor içeriden. “Gül, gel de bana yardım et yoksa nasıl biter bu evin işleri!” 

İçimi birden bir karamsarlık kaplıyor. Gözümden bir damla yaş akıyor. Aman annem görmesin gözyaşlarımı! 

Üzülür, sıkılır... Elinden bir şey gelmez ki ne yapsın kadıncağız, nasıl karşı çıkar şu koca köye, nasıl der kızım okusun 

diye. Ben anlıyorum onu. Ah benim canım annem! Şimdi görmesin ağladığımı da o da ağlamasın, dertlenmesin 

benim gibi. Koştum hızla annemin yanına, aldım elinden yastığı, kılıfları, başladım kılıfları geçirmeye. Annem 

bana baktı, yüzünde hafif bir tebessüm vardı; ama gözlerindeki ışık “Yerin burası değil!” der gibi... Çamaşır suyu 

kokan güzel elleriyle yanağımı okşadı hafifçe ve gitti. Yaşım on, yerim okul, ne işim var benim bu saatte evde? 

Evdeki işler bitmiş, hava yavaş yavaş kararmaya başlıyordu ki zil çaldı. Aşağıdan ağabeylerimin sesi geliyordu. 

Koşarak yanlarına indim. Önce montlarını astım, sonra çantalarını yukarı çıkardım. Okul ile ilgili bir şeyler anlatıyorlardı. 

Furkan ağabeyim sınavdan yüksek not almış galiba. Anlatırken bana bakıyordu. Sanki anlamıştı içimdeki 

sıkıntıyı. Konuşmadı; ama bir şey demek istiyor gibiydi. Furkan ağabeyim melek gibidir, bana da çok düşkündür. 

Pek konuşmaz, söylemez; ama ben anlarım bakışlarından, beni çok sever bilirim. Kendimi Furkan ağabeyimin yerinde 

hayal ediyorum. Yine anam gelmiş görmüştü beni ağlarken.“Ah benim ipek saçlı akıllı kızım! Ağlama, sakın 

üzme, sıkma o güzel canını. Unutma, her şeyin bir yolu bulunur. Ben hiç ister miyim senin de benim kaderime 

mahkum olmanı? Ben onlara karşı gelemem, bu koca köye karşı gelemem, gücüm tükenmiş, umudumu yitirmişim 

ben. Ben seni anlıyorum benim biricik güzel kızım. Benim anam beni anlamamıştı; ama ben seni anlıyorum.” Yine 

içini çekti. Anlamıştım onu hem de çok iyi; ama ben daha çok küçüktüm elimden ne gelirdi? Anam demişti her 

şeyin bir yolu bulunur diye. Nasıl olacak bilmiyordum. Babama, amcama, bütün köye bu nasıl anlatılırdı, bilmiyordum. 

Onlar böyle öğrenmiş, böyle görmüşlerdi. Bir insanı, hep böyle gördüğü bildiği şeyden vazgeçirmek çok 

zordu. Denedim, çok denedim. Yine bildiklerini okudular, ezberlerinden vazgeçmediler. “Okuyamazsın!” dediler, 

okuyamadım. “Çalışacaksın!” dediler, çalıştım. Sonra “Evleneceksin!” dediler, bu küçük yaşımda evlendim. Ben 

umudumu kaybetmedim anamın dediğini unutmadım. “Doğur!” dediler, doğurdum. Okuyamadım; ama büyüdüm 

kadın oldum. Sarı saçlı, yemyeşil gözlü bir kızım oldu. Benim kaderim anamınki gibi oldu; ama onunki olmayacak. 

O, kaderine boyun eğmeyecek. Kızımın kulağına eğildim ve fısıldadım. “Korkma! Senin kaderin böyle olmayacak. 

Yanında hep ben olacağım! Okuyacaksın büyüyünce; asla benim gibi olmayacaksın! 

Kurtaracağım seni bu hayattan, sen okuyacaksın ipek saçlım!” 

Beliz GÜNGÖR 7/İ 


23

VE KADINLAR BiZiM 

KADINLARIMIZ... 

13 YIL SONRA AÇAN ÇİÇEK 

Evimizin önündeki eski, tahta bir bankta oturuyorum. Havalar gittikçe soğumaya başladı. Soğuyor; çünkü 

sonbahar geliyor. Okulların açıldığı sonbahar. 13 yaşıma giriyorum bu yıl. Kız olarak doğmanın “ayıp” olduğunu 

anlamam için 13 yıl. Okula gidememenin 13. yılı. Kız olarak ezilmenin 13. yılı. 13 yaşıma giriyorum 

bugün; çünkü bugün benim doğum günüm. 

Okula gidemiyorum; çünkü babam izin vermiyor. Annemin de sözü geçmiyor ki bana yardım etsin. O da 

istiyor okumamı, biliyorum. Sesini çıkaramıyor ki... Bana “Seni kurtaracağım.” diyor. O da okuyamamış. Babası 

izin vermemiş. Sadece çalışmış. Bu yüzden bir tek o, beni anlıyor, bir tek o, beni seviyor. 

Geçen gün, bir cesaret babama tekrar söyledim okumak istediğimi. Sonuç aynıydı: Yüzümdeki, bedenimdeki 

morluklar... Bugün benim doğum günüm. Doğduğuma nefret ettiğim gün. 

Bu sabah kalkamadım; işe gidecektim. Gece geç saatlere kadar kitap okudum. Doğduğum günden beri 

babamın bir kere bana “kızım” dediğini duymadım, sıcacık sarıldığını görmedim, yaşamadım. Dün de babam 

gördü kitap okuduğumu. Hemen sakladım; ama buldu. “Sana kitap okumayacaksın demedim mi ben?” 

diye bağırdı. Sonra kitabı aldı ve götürdü. Dışarısı iyice soğudu. Hafif bir rüzgar havayı soğutmaya yetiyor 

babam ya da ağabeylerim gibi. 

Annem yanıma geldi. “Yarın gideceğiz kızım.” dedi. Şaşırdım. Anladı. “Seni kurtaracağım, okuyacaksın. 

Kimsenin haberi olmadan sabahın ilk ışıklarıyla gideceğiz buralardan. Doğum günün kutlu olsun kızım.” Ne 

duyduklarıma inanıyor ne de ne yapacağımı biliyordum. En sonunda sadece gülümsemiştim; ama gerçekten. 

İçeriden babamın sesi geldi: “Gülll!” Bağırıyordu, kızgındı sesi; ama umursamıyordum. Bugün benim doğum 

günümdü. Artık beni kimse üzemez; çünkü bugün benim doğum günüm. 

Deniz Lizge ÖKSÜZ 7/E 

KIVILCIM 

Benim adım Nur. Kars’ın bir ilçesinde oturan on dört yaşında bir kızım. Bu dünyanın ne kadar acımasız 

olduğunu yeni öğreniyorum. Doğduğum gün bana annem “ışık” anlamına gelen “Nur” adını koymuş. Onun 

umuduymuşum (!). Biliyor musunuz ağabeyim okula gidiyor; ancak ben burada anneme yardım 

ediyor, ev işlerini yapıyorum. Şikayet ettiğimden değil; ama benim de okumaya hakkım yok mu? Bu aralar 

ağabeyim birçok yeni şey öğreniyor, bana gizlice anlatıp gösteriyor. Babam yakalarsa aylarca odamdan çıkamam. 

Bu kızın aklına saçma sapan şeyler sokma, diyor. 

Benim canım ağabeyimin söylediğine göre bazı köylerde çocuklara okumaları için burs veriliyor, İstanbul’a 

götürülüp meslek sahibi oluyorlarmış. İşte ben de bunu istiyorum, dedim. Anneme anlattım, bir anda yüzünde 

gülücükler açtı. Bana: “İşte senin kaderin bu.” dedi. Ertesi gün oldu, eve tanımadığım insanlar geldi. Bana, 

“Bu senin beşik kertmen.” dediler. Yakında onunla evlenecekmişim. İnanamadım, bana anlattıklarının bu 

kadar çabuk geleceğini beklemiyordum. Günler günleri kovaladı, iki ay geçti. Ben okula gitme hayalleri kuruyordum, 

bana en güvendiğim insan, ağabeyim yardım edecekti. Ne olduysa ondan sonra oldu. Ağabeyim 

birden değişti. Hayatım, kaygan bir balık gibi ellerimin arasından gitti. Benim dünya tatlısı ağabeyimi töreyle 

zehirlemişlerdi. Ne sanmıştınız? Buradan kurtulup gideceğimi mi? Ne kadar da yanlış düşünmüşsünüz. Hayat, 

herkese adil davranmıyor. Düşüncelerde kalıyor çoğu inanç, fikir, hayal, umut… 

O günden sonra ne mi oldu? Beşik kertmemle evlendim. Biri kız, biri erkek iki çocuğu oldu. Kızımın ismini 

“Kıvılcım” koydum, ileride benim anneme olamadığım umudum olur diye. Vazgeçmedim. Ben değil; ama 

“Kıvılcım”ım tutuşacak ve kocaman bir alev olup kendini kurtaracak. 

Atakan BAŞOL 7/J 

SLOGANLARIMIZ 

Gözünde kız, gözümde insan... 

Özkan SARGIN 7/J 

24 

Eğitimsiz kız, susuz bırakılan bir çiçek kadar çaresizdir. 

Barkın SELEN 6/A 

Keşke dememek için kızları eğitmeye ant için! 

Ezgi ÖZKÜRKÇÜ 8/D 

Onlar güneşi olmayan birer aydır. 

Ege ÖZSAR 8/H 


DENİZİ ÖZLEYENLERE... 

Bir gemi yaklaşıyor uzaktan. Bu diğerlerinden farklı bir gemi. Allı pullu, ay ışığıyla üzerinde sanki 

gökkuşağı oluşan, ufukları genişleten bir gemi. Narince süzülürken denizde , hırçınlığını gösteriyor 

dalgalar vurdukça yüreğine. 

Hatırlıyorum dünyaya baktığım ilk anı, insanı büyüleyen bir midyenin aralığından... Küçücük dünyamda gördüm 

yaşama tutunmanın güzelliğini. Suların yeşili, göklerin mavisi kime umut vermez ki? Hâlâ tuzlu akıyor kanım, 

nedendir bilinmez; yıllardır içime işleyen deniz sevgimden olsa gerek. 

Neydi deli gibi o gidişim, içimdeki fırtınayı durduramadığımdan mıydı? Bir gemi geliyor uzaktan; sonsuz,hırçın 

denizin üzerinde süzülerek geliyor. Allı pullu bir gemi... Bu gemiyi göremeyeceğim; çünkü bu gerçek değil, bu 

sadece gördüğüm tatlı bir rüya... Deniz YILMAZ 7/B 

YAŞAMAK 

Biliyorum yaşamak hiç de kolay değil. Bütün kalbinle, bütün duygularınla güzel bir şekilde şarkı söylemektir 

aslında yaşamak. Geceleri o muhteşem ayın, ay ışığının altında dolaşmak, parıldayan yıldızlarla uyuyabilmektir 

yaşamak. Gündüzleri ise sımsıcak güneşin altında uzanmak ve ısınmak en güzelidir aslında. Koskocaman bir dağın 

en tepesinde, Çamlıca Tepesi’nde, tembel kediler gibi yan gelip yatmak, işte budur yaşamak.Hayatı en iyi şekilde 

yaşamak, derin bir nefes alabilmektir bazen.. Bir de maviliğin içinde kaybolan boğaz karşındaysa... Mavinin 

gizemi unutturur bana her şeyi. Tamam yaşamak kolay değil; ama ölmek de değil elbet. O bembeyaz yüzlü adam 

ölmüş olabilir; ama yatağı hâlâ sıcak. Zaman ilerliyor, birinin kolunda “tik, tak” sesleri hâlâ duyuluyor. Demek ki 

bu muhteşem dünyanın insanlarının saatleri hâlâ çalışıyor. O zaman yaşamak bir uçurumdan atlamak kadar zorsa 

ölüm de hayata tutunabilmek kadar zordur elbette... Ece GÖKTAYOĞLU 7 /C 

İSTANBUL’U DİNLİYORUM... 

Orhan Veli, dinliyor İstanbul’u... Biliyor kulağına gelen sesleri, seslerin ise sahibini... Biliyor şair İstanbul’un 

sesini. Dinliyor, gözleri kapalı. 

Orhan Veli, dinliyor İstanbul’u... Kuşların kanat çırpışındaki özgürlük sesini... Sürüdeki kuşların haykırışlarını, 

sevinçlerini, özlemlerini... 

Orhan Veli, dinliyor İstanbul’u... Çarşılarını, pazarlarını... Çalışanların evlerine götürdükleri bir kırıntı ekmekle 

yaşadıkları sevincin sesini dinliyor. 

Orhan Veli, dinliyor İstanbul’u gözleri kapalı... İstanbul’un bilindik sesini... Kalabalık, her ağızdan çıkan bazen iç 

ısıtıcı bazen kulak tıkayıcı ve daima bir telaşın, acelenin sesi... 

Orhan Veli, dinliyor İstanbul’u gözleri kapalı. Çünkü biliyor İstanbul’u. Alnının, dudaklarının, tüm bedeninin 

sesini, sıcaklığını, duygularını... 

Orhan Veli, dinliyor İstanbul’u... Yine bir akşam üstü, bembeyaz dolunayın arkasında, “İstanbul’un kalbini dinliyor, 

gözleri kapalı.” Zeynep BOZKURT 7/D 

BEN YILLARDIR DENİZE HASRET 

Küçük, eski, buğulu bir cam... Camdan dışarı biri bakıyor. Yansıması camın üzerine düşmüş, hüngür hüngür 

ağlıyor. Gözlerine bakan, sanki gözyaşları bir kurşunmuş da o kurşunlar içimize isabet ediyormuş gibi masum 

gözyaşlarının etkisinde kalıyor. Camdan dışarı bakıyor, sanki bir şeye hasret kalmışçasına bıkmadan, usanmadan, 

sıkılmadan camdan dışarı bakıyor. Onu gören, onun gözyaşlarındaki hüznü ve gözlerindeki ışıltıyı hisseden sadece 

anlamaya çalışıyor. “Dışarıda ne var?” sorusunu herkes birbine soruyor; ama o ışıltılı gözlerden başka kimse 

cevabı bilmiyor. “Köpükler, köpükler...” diyor “Bembeyaz köpükler...” ve bu bembeyaz köpüklerin ne anlama 

geldiğini anlamak için ben de dışarı bakıyorum. Dışarı bakınca camın sadece bomboş, adeta çöle benzer bir yola 

baktığını görüyorum. Anlam veremiyorum. O anda herkesin cesaret edemediği soruyu ben soruyorum. “Burası 

bomboş bir yol, uzun uzun bakacak ve ağlayacak ne var bunda?” diyorum. Yanaklarından akan gözyaşlarıyla bana 

dönüyor, “Sen benim hayallerimi bilir misin?” diyor. “Bu yoldan aslında görmesini bilenlere gemiler geçiyor, allı 

pullu gemiler geçerken beni çağırıyor, deniz fenerleri bana selam veriyor.” diyor ve camdan dışarı bakmaya devam 

ediyor. Hâlâ mırıldandığını duyuyorum “Ben zavallı, ben yıllardır denize hasret...” 

Baran ARSLAN 7 – F 


25

GÜN OLUR... 

Uzun, sonu görünmeyen çok uzun bir yol. Etrafım yeşillere bezenmiş, tam karşımda ise mavi, göz kırpıyor. 

Balıkların, midyelerin, deniz yıldızının, yalnızların evi: Mavi... Yosun kokulu kıyıların, denizden çıkmış 

ağların evi: Mavi...İşte, karşımda duruyordu gözü yaşlı deniz. Martıların, üstünde çember şeklinde uçtuğu, 

gemilerin gürültüyle yol aldığı ve yelkovan kuşlarının peşi sıra üstünde uçtuğu bir deniz... Sanki “Ben buradayım!” 

der gibi haykırıyordu dalgalar sahile vurdukça. Kuşların her bir tüyünde ayrı bir telaş... Sanki cennete 

gelmiştim. Sakin, huzurlu, insanı büyüleyen bir cennet... Gün oldu ve ben alıp başımı bu cennete gittim... 

Namık SAKİK 7/H 

İSTANBUL’U DİNLİYORUM 

İstanbul...Yıllanmış şehir...Kazsanız toprağını, kim bilir hangi izleri göreceksizin tarihten. Her biri kendine 

özgü bir şeyler anlatır size. Sağınıza dönersiniz, masmavi boğaz fısıldar usulca, o güzel sesi yankılanır iki kıta 

arasında. Cevap verir ölümleri, hayatları, savaşları, aşkları görmüş yalılar. “ Beni de al kollarına mavi deniz, 

ben de seninim.” Hepsi bir araya gelir ve okşar toprağı incitmeden yeni doğmuş bebeği tutar gibi. Bir anda 

canlanır şehir. Size kalan ise kapatıp gözlerinizi bu şehrin sesini dinlemektir. 

Alper TANRISEVER 7/G 

26 

İSYAN EDİYORUM 

İsyan etsem sesimi duyar mısınız, 

Yanınızda? 

Bakabilir misiniz, 

Yüreğime yüreğinizle? 

Sanırdım dünyanın her zaman eşit, 

İnsanların hep mutlu olduğunu, 

İsyan etmeden önce. 

Bir yer var biliyorum 

Söylenmek istenenler saklı. 

Saklanılan her şeyi biliyorum 

Açığa çıkaramıyorum. 

Eylül MOĞULKOÇ 8/A 

Nazireler 


EĞLENİYORUM 

Eğlensem coşkumu hisseder misiniz 

Oyun konsolumda? 

Yedek joistik dokunabilir misiniz 

Ellerinizle, tüm coşkunuzla? 

Bilmezdim video oyunlarının bu kadar eğlenceli 

Sıkıntının anlamsız olduğunu 

Bu diyara girmeden önce 

Bir yer var, biliyorum; 

Salonum her türlü oyunu oynamak mümkün 

Epeyce uzağım sıkıntıdan 

Eğleniyorum. 

Metin GÜMÜŞ 8/B

ÇÖZEMİYORUM 

Sorumu sorsam duyar mısınız, 

Test kitaplarında? 

Çözebilir misiniz 

Çözüm bulamadığım soruları, 

Kaleminizle kağıdınızla? 

Bilmezdim test kitaplarının bu kadar önemli 

Dört işlemin bu kadar yetersiz olduğunu 

Sınavlara girmeden önce. 

Bir kitap var biliyorum, 

Her soruyu çözmek mümkün, 

Epeyce uğraşmışım biliyorum, 

Çözemiyorum. 

Cemre TURSUN 8/C 

ÇALIŞAMIYORUM 

Ağlasam sesimi duyar mısınız 

Koridorların ortasında? 

Görebilir misiniz, 

Notlarımın bıraktığı derin yaraları kalbimde? 

Bilemezdim okulun bu kadar güzel 

Derslerimin bu kadar kötü olduğunu 

Okul değiştirmeden önce. 

Bir ses var, duyuyorum, 

Çalışsan iyi olur diyor, hissediyorum. 

Yine de çalışmayı kendime 

Huy edinemiyorum… 

Orhun YILDIRIM 8/F 

Nazireler 


ANLATAMIYORUM 

Bir öykü anlatsam anlar mısınız, 

Şiir okusam duyar mısınız? 

Çözebilir misiniz anlamsız dizelerimi? 

Kabullenebilir misiniz düşüncelerimi? 

Bilmezdim şiir yazmanın bu kadar zor, 

Okumanınsa çetrefilli olduğunu 

Bu ödevi yapmadan önce. 

Bir gün gelecek, mezun olacağım 

Epeyce yaklaştım, biliyorum. 

Yalnızca altı ay kaldı 

O kutsal güne, hesaplayabiliyorum. 

Herkese söylüyorum, anlatamıyorum. 

Kimseyi inandıramıyorum. 

Ezgi ÖZKÜRKÇÜ 8/D 

27

İKİ SÖZCÜK 

Bağırsam sesimi duyar mısınız, 

Yankılandığında? 

Görebilir misiniz, 

Düşüncelerimi kalbinizle? 

Bilmezdim aşkın bu kadar güzel, 

Kelimelerinse kifayetsiz olduğunu 

Birini sevmeden önce. 

Nazireler 

Bir gün gelecek, biliyorum; 

Hislerimi göstermek mümkün, 

Epeyce yaklaşmışım sana, hissediyorum 

Ama o iki sözcüğü bir türlü söyleyemiyorum... 

Seçil METE 8/H 

28 


ULAŞAMIYORUM 

Dünyaya sevgiyi getirebilir misiniz, 

Savaşlar yerine? 

Savaşları durdurabilir misiniz, 

Çocuklar adına? 

Bilemez ki onlar barışın ne kadar güzel, 

Sevgininse huzur verici olduğunu, 

Dünyada savaşlar bitmeden önce. 

Bir dünya var, biliyorum, 

Barışın yaşandığı, sevginin paylaşıldığı. 

Tam kalbimde hissediyorum, 

Ulaşamıyorum... 

Elif İNAN 8/G 

ÇALAMIYORUM 

Çalsam sesimi duyar mısınız 

Mısralarımda? 

Hissedebilir misiniz 

Bu pasajın zorluğunu, kulaklarınızda? 

Bilemezdim mibemol majörün bu kadar güzel 

Re minörün bu kadar kifayetsiz olduğunu, 

Hayd’ın son sonatını çalmadan önce. 

Bir pasaj var biliyorum 

Her şeyi çalmak mümkün, 

Az daha çalıyordum, biliyorum, 

Çalamıyorum. 

Can ÇAKMUR 8/E

RÖPORTAJLARIMIZ 

İçişleri Bakanı Sayın Beşir Atalay’ın Gözünden Türkiye’de Toplumsal Yaşam 

Beşir Atalay, 1 Nisan 1947’de Kırıkkale’nin Keskin ilçesinin Armutlu köyünde doğmuştur. Ankara Üniversitesi Hukuk 

Fakültesi’nden mezun olduktan sonra aynı okulda master ve doktora yapmıştır. Atatürk Üniversitesi öğretim üyesi, DPT 

Sosyal Planlama Daire Başkanı, Marmara Üniversitesi öğretim üyesi, UNESCO Türkiye Milli Komisyonu Yönetim Kurulu 

Üyesi, Kırıkkale Üniversitesi Kurucu Rektörü, Ankara Sosyal Araştırmalar Merkezi Koordinatörü unvanlarını taşımaktadır. 

2010 yılında Ali Şir Nevai ödülünü almıştır. 

GÖKÇELİK: Sizin bir sosyoloji profesörü olduğunuzu biliyoruz. Hukuk Fakültesi’ni bitirdikten sonra sosyolojiyi 

tercih etmenizin bir sebebi var mı? 

ATALAY: Bir sebebi var. Ben lisedeyken şimdiki fen ve sosyal bölümleri yerine fen ve edebiyat bölümü vardı. Lise ikide 

bölümler ayrılıyordu. O zaman edebiyatı seçtim. Daima sosyal alanlarla, sosyal olaylarla ilgilendim. Hukuk Fakültesi’nde 

de bizim bir hukuk-sosyoloji dersimiz vardır, çok önemli bir derstir yani. Hukukla toplumun irtibatını kurar. Bu dersin 

öğretim üyesi Prof. Hamide Topçuoğlu sosyoloji dersini okuturdu. Benim Hukuk Fakültesi’ndeyken sosyolojiye daha fazla 

ilgi duymamda onun çok rolü vardır. Doğrusu hep şunu da düşündüm, o zaman öyle görüyordum, sosyolojiyle hukuk 

birleştiğinde çok daha anlamlı ve değerli olacaktı, öyle de oldu gerçekten. Hukukta, kurallar; sosyolojide de toplumsal 

hayatın birlikteliği bir arada değerlendirilerek çok önemli bir birikim olacaktı insan için ve ben hayatımda bu birikimin 

zenginliğini hep yaşadım. 

GÖKÇELİK: Avrupa’ya yakınlaşma çabalarımız ihtiyaç mı yoksa bir zorlama mı? 

ATALAY: Avrupa’ya yakınlaşma çabalarımız bir zorlama değildir. Esasen şunu söylemek lazım, Osmanlı İmparatorluğu’nun 

son dönemlerinden itibaren bir Avrupa yakınlaşması olmuş, Cumhuriyet Dönemi’yle bu yakınlaşma daha da artmış. Örneğin 

hukuk sistemimizi biz büyük oranda Avrupa ülkelerinden almışız ve bir Batı medeniyeti çizgisi benimsemişiz. Bu 

anlamda ellili yılların sonunda Avrupa Birliği ile ilgili süreç başlayınca daha da farklı bir Avrupa ilişkisi doğmuş. Biz bunu 

bir zorlama olarak değil, Türkiye için bir ihtiyaç olarak gördük. Hem Avrupa’yla daha fazla bütünleşme hem de bizim şu 

anda ekonomik hayatımız mesela ihracat, ithalat oranlarımızın çok büyük bir kısmı Avrupa’yladır. Hem de Avrupa sistemi 

içinde, yani Avrupa Birliği’nin üyesi olarak Türkiye’nin gelişeceğine inanıyoruz ve bunu bir zorlama olarak görmüyoruz. 

GÖKÇELİK: Sosyoloji ile siyaset arasında bir ilişki var mıdır? Varsa bu ilişkiyi nasıl tanımlarsınız? 

ATALAY: Siyaset çok özel, kendine ait kuralları olan bir hayat tarzı. Şu veya bu dalla özel ilişkisi var diye ayırmak kolay 

değil; çünkü her meslek dalından insan, siyasetin içinde olabiliyor. Sosyal bilimlerden gelmek insana gerek toplumsal 

ilişkilerde gerekse insan ilişkilerinde daima farklı özellikler kazandırır. Sosyoloji, toplum analizidir. Yani siyasetçi için 

bunlar çok önemli malzemelerdir. Diyelim ki siyasette en önemli olan şey nedir? Halkla ilişkiler... Bir seçim bölgeniz var. 

İnsanlarla görüşeceksiniz, diyaloglar kuracaksınız. Burada sosyoloji biliminin size büyük katkılar sağladığını görebiliyorsunuz. 

İnsanları daha rahat, daha iyi anlamayı sağlıyor. Sosyolojinin en önemli özelliği anlamayı kolaylaştırmasıdır. Daha 

iyi analiz edersiniz toplumu, sosyoloji zaten toplum bilimidir. 

GÖKÇELİK: Siyasette idealist misiniz? Eğer öyleyseniz bu ideallerimi gerçekleştirebildim diyebilir misiniz? 

ATALAY: Siyasette idealistim. Siyasetin dışındaki günlük hayatımda da daha çok idealist çizgilerle hareket ettim. Bu 

ideallerimin büyük kısmını da gerçekleştiriyorum. 

GÖKÇELİK: Aldığınız sonuçlar itibariyle siyasette mi yoksa öğretim üyesi olarak mı daha mutluydunuz? 

ATALAY: Her mesleğin, her alanın kendine göre olumlu, olumsuz yönleri var. Öğrenciliğin de öyle, öğretmenliğin de... 

Hayatın içindeki her mesleğin öyle. Meslekleri karşılaştırmaktan ziyade orada ne kadar verimlisiniz, ne kadar memnunsunuz 

ona bakılır. Ben ikisinde de çok mutluydum. Daha doğrusu hayattan genelde mutluyum. Yani her zaman mutlu olmaya 

çalıştım .Yani bazen olumsuzluklar da olabilir hayatın içinde, ama hayatı öyle kabul edeceksin. Siyasetin kendine göre 

zorlukları daha fazla, özellikle İçişleri Bakanlığı siyasetin en zor alanlarından birisi. Sadece güvenlik değil, ülkenin yönetimiyle 

de ilgili. Çok iyi gitmeyen işler de olabilir bazen; ama ben memnunum. Akademik hayat da çok güzel, siyaset de. 

Beste GÖKÇELİK 8/H 


29


Dr. Mehmet Kalpaklı’yla Türk Dil Devrimi Üzerine 

Bilkent Üniversitesi Türk Dili ve Edebiyatı Bölümü öğretim üyeliğinin yanı sıra Tarih Bölüm Başkanlığı’nı 

sürdüren Dr. Mehmet Kalpaklı, 1984’te İstanbul Üniversitesi Türk Dili ve Edebiyatı Bölümü’nden lisans 

derecesini aldı. 1986’da Mimar Sinan Üniversitesi Türk Dili ve Edebiyatı Bölümü’nde Divan şairlerinden 

Fevrî hakkındaki tez çalışmasıyla yüksek lisansını tamamladı. 1992’de de İstanbul Üniversitesi Eski 

Türk Edebiyatı Ana Bilim Dalı’nda başladığı ve Washington Üniversitesi Yakındoğu Dilleri ve Medeniyeti 

Bölümü’nde sürdürdüğü tezini tamamlayarak doktora derecesini aldı. Bugüne kadar İngilizce ve Türkçe olarak 

çoğunlukla Divan şiiri hakkında pek çok makale, ansiklopedi maddesi kaleme alan; bildiri ve konferans 

veren Dr. Kalpaklı’nın en önemli yayınları arasında Walter G. Andrews ve Najaat Black ile hazırladıkları 

“Ottoman Lyric Poetry: An Anthology (1997)” başlıklı çalışma sayılabilir. Kalpaklı, Bilkent ve Washington 

üniversitelerinin ortak projelerinde görev almaktadır. 

Vural: Dil devriminin kazançları nelerdir? 

Kalpaklı: Çok fazla kazancı var. Devrimin yaşandığı 1928’de Türkiye’de çok az kişi okuma yazma biliyordu. 

El yazısı ile çok zor okunan bir dil vardı ve Latin harflerinin kabulü ile çok kolay okunan ve yazılan 

bir dil ortaya çıktı. Devrim ile dildeki Arapça ve Farsça sözcükler gündelik dilde daha az kullanılmaya, 

yani Türkçe arılaşmaya başladı. Osmanlıcayla medrese eğitimi gören kişilerin dili ile halkın 

dili aynı değildi ve bu da kopukluğa neden oluyordu. Dil devrimiyle halkın bütünlüğü sağlanmış oldu. 

Vural: Devrimin başlıca nedenleri nelerdir? 

Kalpaklı: Bunun nedeni Arap harflerinin Türkçenin yapısına uygun olmaması, okunuşu ve yazılışının çok 

zor olmasıydı. Dolayısıyla insanlar çok zor okuma ve yazma öğreniyordu, bu nedenle de dil, yayılamıyordu. 

Vural: Bu devrimden en çok etkilenin kesim kimlerdi? 

Kalpaklı: Bu devrimden en çok halk etkilendi ve halk aydınlanmaya başladı. Bu durum, aydın kesimin aleyhine 

olmuştur. Düşünün ki yüz kişiden beş kişi okuma yazma biliyor. Böyle olması aydınları toplumda daha 

yüksek yerde tutuyordu. Yani dil devrimi, bir anlamda halkı eşitlemek amacıyla atılmış önemli bir adımdır. 

Vural: Dil devrimi ile birçok değişim meydana geldi; ancak Osmanlıca, Türkçe kadar kolay ve yaygın 

değildi. Sizce bunun nedenleri nelerdir? 

Kalpaklı: Osmanlıca üç dilin (Türkçe-Arapça-Farsça) birleşmesinden oluşan yapay bir dildir. 

Zamanla Arapça ve Farsça sözcükler azalmaya başladı ve Türkçe yaygın olarak kullanılmaya 

başladı. Anadolu halkı, Türkçeyi daha etkin kullanmıştır; ancak Osmanlıca bilen aydınlar bu 

dili kullanarak bir yapay dil oluşturmuşlar ve böylece halkta da bir kopukluk meydana gelmiştir. 

Vural: Dilimiz ne zamandan itibaren diğer dillerin etkisi altına girdi? Bu etki hangi zamanlarda çoğaldı ? 

Kalpaklı: Osmanlının kuruluşundan sonra özellikle Farsça ve Arapçanın etkisiyle yeni bir dönem 

oluşmuştur. Dilimiz, 19. yüzyıldan sonra da farklı medeniyetlerin etkisi altında Fransızca ve İngilizcenin etkisi 

altına girmeye başladı. 

Turgut Arda VURAL 8/G 

30 



YAŞAMIN ORTASINDA BİR YAZAR: BEKİR COŞKUN 

1945 yılında Şanlıurfa’da, memur bir babanın çocuğu olarak dünyaya geldi Bekir Coşkun. Ankara’da Yüksek 

Gazetecilik Okulu’ndan mezun olduktan sonra 1974’te foto muhabiri olarak işe başladı. Daha sonra polis 

muhabirliği, parlamento muhabirliği yaptı. 1978’de Günaydın gazetesine geçti. Köşesinin adı Dokuzuncu 

Köy’dü. 1987’de Sabah gazetesinde “Onuncu Köy” başlıklı köşesini yazmaya başladı. Şu ana kadar yayımlanmış 

dört adet kitabı bulunmaktadır: “Dövlet”, “Avukatımı İstiyorum”, “Pako’ya Mektuplar” ve “Ben Pako”. 

Oğuz: Gazetecilik hayatınızdan biraz bahsedebilir misiniz? 

Coşkun: Gazetecilikten başka hayatım yok. Pilot uçak inince, esnaf dükkânını kapatınca, kaptan limana girdiğinde 

işi biter. Gazetecilerin ise işi bitmez. Örneğin bir patlama olduğunda kişiler için bu sadece bir patlama sesidir. 

Gazeteci için ise bu patlama sesi merak konusu, araştırılması ve şüphe duyulması gereken bir olaydır. Gazetecilik, 

mutsuz insanların işidir. Aslında gazeteciler mutsuz insanlardır. 

Oğuz: Gazetecilerin mutsuz olduğunu ifade etseniz de biz okuyucular sizi hep çok neşeli buluyoruz? 

Coşkun: Benim güldüğüme bakma sen, aslında içim kan ağlıyor! 

Oğuz: Peki gazetecilerin de mutsuz insanlar olduğu düşüncenizden de yola çıkarak bu mesleği neden seçtiğinizi 

sorabilir miyim? 

Coşkun: Ben gazeteciliği değil, yazı yazmayı ve karikatür çizmeyi seçmiştim. Ancak insan bir süre sonra yazı 

yazmakla kalamıyor. Gazetecilik insanı içine alıyor adeta. 

Oğuz: Severek takip ettiğim bir yazar olarak merak ettiğim bir şeyi sormak istiyorum. “Dokuzuncu Köy” 

adını taşıyan köşeniz, belli bir süre sonra “Onuncu Köy” adını aldı. Bunun nedenini nedir? 

Coşkun: Zamanla herkesin yaşı büyür, çocukları büyür, parası büyür, evi büyür, ben de köşeyi büyüttüm. Bu nedenle 

“Onuncu Köy” oldu. 

Oğuz: Gazetecilik hayatınızda benimsediğiniz ilkeler nelerdir? 

Coşkun: Gazetecilikte ilke yoktur. Gazetecilikte ilkesizlik vardır, desek daha doğru olur. Ahlâk, fazilet, 

insan hakları, demokrasi, yorum özgürlüğü gibi birçok ilke sayabilirim. Önemli olan bu ilkelerin ülkemizde 

olup olmadığı, bunlar var mı? Yok. Bu nedenle ilkesizlik daha iyi bir ilke gibi. Şu anda medya kendi 

toplumuna ihanet eden, gerçekleri gizleyen, siyasi iktidara yanaşmış, günahkâr bir medya ve günahkâr 

bir dönem. Ben de bu günahkâr dönemin günahkâr bir gazetecisiyim. Senin gibi genç insanlara gazetecilik 

ilkeleri var dersem doğru olmaz; ancak sizin gibi genç nesillere Atatürk gibi benim de inancım tam. 

Oğuz: Sizce Türkiye’de gazetecilik hangi noktada? 

Coşkun: Kenya’dan falan daha iyi. Yemen, Suudi Arabistan, Dubai, Uganda’dan da daha iyi. Çağdaş bir ülkenin 

medyası diyemeyiz. Türkiye’de son zamanlarda iradesini, kişiliğini, onurunu, siyasi iktidarın cebine koymuş bir 

medyadan bir şey bekleyemeyiz. 

Oğuz: Hayvan sevginiz nereden kaynaklanıyor? 

Coşkun: İnsanları tanıdıkça hayvanları daha çok seviyorum demiş birisi. Onlardaki sadakati, sevgiyi seviyorum. 

Çok dürüst oluyor hayvanlar. Örneğin sevmediği insana kuyruk sallayan veya sevdiği insana diş gösteren köpek 

görülmemiştir. Hayvanları sevmenin, insan olmanın bir yükümlülüğü olduğunu düşünüyorum. Bu yerkürede bir 

tek akıl bizde varsa bu yerkürenin sorumluluğu biz insanlardadır. Yaratan bize akıl vermişse sorumluluk da bizdedir. 

Bu sorumlulukla ağacı, ormanı, kediyi, köpeği korumalıyız. Kendimi görevli gibi hissediyorum ben. 

Ozan Osman OĞUZ 8/F 


31

Birikim - ODTÜ Geliştirme Vakfı Okulları

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?