Tam Metin

güzün (1-41), gencinle (1-16), ekseriyetle (1-40), güzün (1-41), yörüklerne (2-8),
davılınan dügününen (3-53), ġavlınna (3-57), ġazmala kürekle (5-54), eşemnen (5-57),
bezlen (5-81), yağınan (5-94), tuzlan (5-114), diyneknen (5-398), tariflen (8-6), edebinnen
(8-32), mektuplan (8-95), zornan (9-7), domatayna (11-27), işimizlen başımızlan (14-19),
davullan zurnalan (16-22), tekbirlen, aminnen, ilahinen geline økına yaøkarlā (17-186),
duvalan (26-2), yazmeynen bōle sımsıøkı bōle bağlarlādın (35-16), ırġatlā geçiniyler (56-2).
2.1.2.1.8 Yön Gösterme Hâli
Yön gösterme hali için “+arı, +eri” ekleri kullanılmaktadır:
unu da çıøkarmışlā dışarı (22-45), nehayeti fazla içeri almayız(45-136), yuøkarı
savurcan (46-120), evla intibat yoøk, urē dura burē dura simava yuøkarı yörümüş (5-395), biri
yoøkarı düşmüş (23-7), yoøkar yanı boşaltdı (8-140), yoøkar derede oraøk biçiyoduøk biz (12-
32); yunan askeri økapıdan girdi aşā bizim avlıya (36-32), iniş aşarı bi yamacdan
salıvermişlē (50-19).
2.1.2.2 İyelik Ekleri
1. teklik şahıs: +m, +ım, +im, +um, +üm
ġānım (6-91), boyunnarım (13-4); abim (12-44), økorøkum (34-22), gözüm (4-1),
gönlüm (46-10).
2. teklik şahıs: +n, +ın, +in, +un, +ün, +ıŋ, +iŋ, +uŋ, +üŋ: ġızın (3-42), ōlun (12-9),
ġoyunun (18-27), yengen (28-211), ġatırıŋa (51-99), parmāŋdaøkı (14-42); adın (61-38).
3. teklik şahıs: +ı, +i, +u, +ü, +sı, +si, +su, +sü
parası (2-50), ġāvesi (5-440), civcisi (13-52), økarnı (21-1).
Üçüncü teklik şahısta ek yığılmasına rastlanır. Bazı örneklerde ise düzenli olarak ilk
ek düşer ve kelime ikinci ekle birlikte kullanılır.
53