Tam Metin

yataøklara (6-221), oraøk (12-32), pıçaøk (17-250), uraøkları (20-22), ġaçaøk (23-1),
ġonaøklardıøk (41-46).
kullanılır.
-ıcı, -ici, -ucu, -ücü : Fiili sürekli yapan veya olan nesneleri ifade etmek için
ġazıcılā (5-310), alıcı (17-162).
-ġın, -gin, -ġun, -gün, -ø øø økın, -kin, -ø øø økun, -kün: Fiili çok yapan kişi ya da çok yapılan
nesneyi ifade eder.
gezgin (5-439), alışøkındır (18-31), yorġun (25-10), erişkin (28-63), bozġunluøkta (28-
180), sürgün (45-110), dalġınıdı (58-9).
-n: Fiilin gösterdiği hareketi yapan, o fiilden olanı ifade eden fiiller yapar.
gelin (6-40), satın (17-120), ekin (26-50).
-ş: Hareket ve iş isimleri yapar.
satış (6-82), çığrış (13-68), bağırış (13-68), girişini (14-122), dikiş (14-164), yemiş
(26-40), pişmişini (26-51), duyuşumuz ((28-17), çıkış (45-84), duyuşumuza (57-2).
-an, -en: Sıfat fiil eki olan bu ek bölgemiz ağzında da yazı dilindeki gibi kalıcı
isimler yapmak için kullanılmaktadır.
ġalan (6-94), gelene gidene (7-35), dövenin (20-28).
-saø øø øk, -sek: Yazı dilimizde kullanılmayan “-saøk, -sek” eki bölgemiz ağzında
kullanılmaktadır. Ek, getirildiği kelimeye, bünyesinde kökün özelliğini barındıran manasını
katmaktadır. “Fiilin gösterdiği işi üzerinde nitelik olarak taşıyan veya o işe meyilli, istekli
olan anlamında ad ve sıfatlar türetmiştir.” 61
utansaøk (28-159), çekinsek (52-101).
-amaø øø øk, -emek: Aşağıdaki örnekte tespit edilmiştir. Sık kullanılmaz.
61 Zeynep Korkmaz, Türkiye Türkçesi Grameri (Şekil Bilgisi), Ankara 2003, s.105.
48