dıyarbakır zındanı

454
me me si kar şı sın da çıl dır dı. Ar ka da şın ayak ta ban la rı pat la dı, jop
ka na bu lan dı. Hâlâ hır sın dan kö pü re rek, “ba ğı ra cak sın lan, ba ğı ra -
cak sın!..” di yor du. Ba ğır ta ma dı. Son ra da pan car gi bi bir su rat la
çe kip git ti. As lın da bu da bi zim için çok ağır dı. De ğer li bir ar ka da -
şı mız ağır iş ken ce ler den ge çi ri li yor du ve bu sah ne yi sey re di yor duk.
Ay rı ca ira de nin ne le re ka dir ol du ğu nu gös te ren bir sah ne, ira de nin
acı ya ye nik düş me di ği, acı yı di ze ge tir di ği, do la yı sıy la da o nok ta -
da düş ma nı di ze ge ti rip yen di ği bir sah ne. Gar di yan git tik ten son ra
baş la dık Ka ra su’ya ta kıl ma ya: “Sen de bi raz ah vah de sey din de bu
ka dar da yak ye me sey din!”
- Gün lük ya şa mın ge rek eği tim de, ge rek di ğer alan la ra yan sı -
yan kı sım la rın da ol sun, mi za hın ba zen bir di re niş un su ru ol du ğu -
nu, ya da di re ni şe et ki eden, kat kı da bu lu nan önem li bir fak tör ha -
li ne gel di ği ni söy le ye bi lir mi yiz?
- Söy le ye bi li riz. Mi zah bir ya şam da ya na ğı, ya şa mın bir ba ğı.
Mi zah ya şam dan çı kar. Çar pık yü rü yen, çar pık sü ren ya şa mın taş -
lan ma sı, o çar pık lı ğın in sa na çok de ği şik ve özel bir bi çim de su -
nul ma sı, açı ğa vu rul ma sı dır. Bir gün par ti ta ra fın dan ce za lan dı rı lan
Si ve rek li bir ada mın ka rı sı da va cı ola rak mah ke me ye gel miş ti. Da -
va cı ol du ğu ar ka da şı ta nı mı yor, bil mi yor. Mah ke me ye gel me den
ön ce ken di si ne ta rif edil miş; kı sa boy lu, es mer, iri bu run lu gi bi çe -
şit li özel lik le rin den söz edil miş. Bak tı ğın da he men “bu dur” di ye -
bi le ce ği ka dar bir ta rif ve ril miş. Ka dın ta nık kür sü sün dey ken, yar -
gı cın is te ğiy le olay dan yar gı la nan İ. Gü ler otur du ğu yer den aya ğa
kalk tı, öne doğ ru iler le me ye baş la dı. Ka dın onun gel di ği ni gö rün -
ce, “aha bu nun gi bi pi sin bi ri” de di. Bu söz ler üze ri ne her kes ken -
di ni tu ta ma yıp gül me ye baş la dı. Ama mah ke me için ko nu lan ku -
ral; ke sin lik le “gü lün me ye cek, kı pır dan ma ya cak, sa ğa so la ba kıl -
ma ya cak!”tı. Ka dı nın bu söz le ri üze ri ne ar tık ku ral-mu ral kal ma -
dı, “ih lal” edil di. Avu kat lar, gar di yan lar, yar gıç lar, tut sak lar, din le -
yi ci ler her kes güldü. Mah ke me de her ke si ro bot gi bi otur tup din le -
yi ci le re, avu kat la ra, “ba kın bu zap te dil mez in san la rı na sıl de ne ti -
me al dık, na sıl hük me di yo ruz” me sa jı nı ver mek ge nel amaç la rıy dı.
Ay rı ca in sa nın ken di ne özgü olan özel lik le ri ni or ta dan kal dı ra rak,