dıyarbakır zındanı

291
mek ti. Ya ban cı laş ma duy gu su nu en üst bo yut ta ya şa mak de mek ti.
Bi ze bu ya ban cı laş ma duy gu su nun kah re di ci li ği ni de fa lar ca tat tır -
dı lar. Ba ba-oğul iliş ki si nin o sı cak lı ğı na, can lı lı ğı na, sev gi ye, say -
gı ya, kar şı lık lı akı şa adı Türk çe olan bü yük bir du var çek ti ler.
Ken di ni ifa de et me de ye ter siz kal dı ğı nı, ya ban cı laş tı ğı nı, o gü zel,
te miz iliş ki le ri iğ renç, kir li bir şe yin sün gü le di ği ni his se di yor sun
ve o duy gu la rın kah re di ci li ği ni ya şı yor sun.
- Da ha ön ce özel bir soh be ti miz de an lat mış tın, bir zi ya ret gü -
nün de se nin le ba ban ara sın da ge çen ko nuş ma da bir mer ci mek me -
se le niz var. is ter sen ye ri gel miş ken, o ola yı da bu ra ya ala lım…
- Ba ba mın za ten her zi ya re te gel me si bir pa nik ha va sın da olu -
yor du. “Aca ba oğ lu mu gö re bi le cek mi yim? Sağ mı dır, ölü mü dür?
Ne hal de dir?” kay gı ve te la şıy la yüklü bir pa nik ti bu. Du ru mu mu -
zu, si ya si sa vun ma yap tı ğı mı zı da bi li yor, işin cid di ye ti ni sez miş.
Si ve rek’te ça tış ma lar var dı, o böl ge de fa a li yet yü rüt tü ğüm için ola -
nın bi te nin far kın da ve dev le tin bi ze yö ne liş bi çi mi ni de çı ka rı yor,
kes ti ri yor. Ge nel kay gı lar ya nın da ki şi sel dü zey de de bir pa nik ya -
şı yor. Ki, as lın da ba bam son de re ce so ğuk kan lı, din gin, hap se düş -
müş, gör müş ge çir miş bir in san dı. Dı şar da ol du ğum gün ler de am -
ca mın iki oğ lu ay nı gün için de öl dü rüldü. Ağ la dı ğı nı, ya da pa nik -
le di ği ni gör me dik. İçin de ki fır tı na la rı dı şa vur ma yan, duy gu la rı na
ha kim ol ma sı nı bi len, bu özel lik le riy le ta nı nan bi riy ken, o gö rüş
gün le rin de bü yük bir pa nik le sal dı rı yor du tel le re, “yav rum, na sıl -
sın?” di yor du. Öy le bir de yi şi var ki, ya şa mın da kul lan ma dı ğı söz -
cük ler ve o ken di si ne ya ban cı ses to nu… Oy sa bir bi ri miz le iliş ki -
miz çok da ha de ği şik bo yut lar day dı. İn san bir den çok de ğer ver di ği
bir in sa nı; hak kın da çok gü zel duy gu lar bes le di ği ni, ona an la ta bi le -
ce ği çok şe yi olan bir in sa nı ani den kar şı sın da, vah şi, düş man bir
or tam da, ku şa tıl mış iliş ki ler için de gö rün ce ko nuş mak ta zor la nı yor.
San ki ko nu şa cak hiç bir şe yi yok muş gi bi tı ka nı yor. Za ten o or tam -
da, ezik li ği miz, o hal de kar şı la rı na çık mak is te me yi şi miz de söz ko -
nu su. Bi zi böy le gör me le ri ni is te mi yo ruz. O ha li miz le kar şı la rı na
çık mak bi zim için de bir azap. “Na sıl sın iyi mi sin?” de dik ten son ra
tı ka nı yor sun. İş te o gö rüş te öy le bir tı kan ma anı mız ol du, iki miz de