OsmanliTurkcesiSozlugu

dâ’î (A.) [ﯽﻋاد] 1.dua eden, duacı. 2.davet eden.
dâ’ussıla (A.) [ﻪﻠﺼﻝا ءاد] yurdunu özleme, köyünü özleme.
dâd (F.) [داد] 1.adalet. 2.iyilik, ihsan.
dâd (F.) [داد] 1.verme. 2.verdi. 3.vergi.
dâdgâh (F.) [ﻩﺎﮔداد] mahkeme.
dâdhâh (F.) [ﻩاﻮﺧداد] davacı.
dâdres (F.) [سرداد] imdada koşan.
dâdû (F.) [وداد] dadı.
dâdüferyâd (F.) [دﺎیﺮﻓوداد] feryat figan.
dâdüsited (F.) [ﺪﺘﺱ و داد] alışveriş.
dâfi’ (A.) [ﻊﻓاد] uzaklaştıran, defeden.
dâğ (F.) [غاد] 1.yara. 2.kızgın demirle vurulmuş işaret.
dağal (F.) [ﻞﻏد] hile, hilehurda, alavere dalavere.
dağalbâz (F.) [زﺎﺑ ﻞﻏد] hileci.
dağdağa (A.) [ﻪﻏﺪﻏد] telaş, gürültü patırtı.
dâhî (A.) [ﯽهاد] deha sahibi.
dâhil (A.) [ﻞﺧاد] iç, içeri.
dâhil olmak içeri girmek.
dâhile (A.) [ﻪﻠﺧاد] iç, iç yüz.
dâhilen (A.) [ﻼﺧاد] içten.
D
88