OsmanliTurkcesiSozlugu

cülûs etmek tahta geçmek.
cülûsiyye (A.) [ﻪﻴﺱﻮﻠﺝ] 1.tahta çıkan hükümdarın dağıttığı bahşiş. 2.tahta çıkan
hükümdar için yazılan şiir.
cümcüme (A.) [ﻪﻤﺠﻤﺝ] kafatası.
cümel (A.) [ﻞﻤﺝ] cümleler.
cümle (A.) [ﻪﻠﻤﺝ] 1.bütün, tüm. 2.tümce.
cümleten (A.) [ ﺔ ﻠﻤﺝ]
tümüyle
cümûd (A.) [دﻮﻤﺝ] donukluk.
cümûdiyye (A.) [ ﻪ یدﻮﻤﺝ]
buzul.
cünbân (F.) [نﺎﺒﻨﺝ] 1.sallayan. 2.sallanan.
cünbiş (F.) [ﺶﺒﻨﺝ] kıpırtı, hareket, sallanma.
cünd (A.) [ﺪﻨﺝ] 1.asker. 2.ordu.
cündî (A.) [یﺪﻨﺝ] usta binici.
cündîlik (A.-T.) [ ] binicilik, at binme.
cünha (A.) [ﻪﺤﻨﺝ] küçük suç.
cünûd (A.) [دﻮﻨﺝ] 1.askerler. 2.ordular.
cürm (A.) [مﺮﺝ] suç.
cürûf (A.) [فوﺮﺝ] maden atığı, maden posası.
cüsse (A.) [ﻪﺜﺝ] gövde, yapı.
cüstücû (F.) [ﻮﺝ و ﺖﺴﺝ] arayış, arama.
cüvâl (F.) [لاﻮﺝ] çuval.
cüvân bk. civan.
cüz’ (A.) [ءﺰﺝ] 1.parça. 2.medrese alfabe kitabı.
80