OsmanliTurkcesiSozlugu

cefâkâr (A.-F.) [رﺎﮐﺎﻔﺝ] 1.cefa eden, üzen. 2.cefa çeken, üzülen.
cefâkârî (A.-F.) [یرﺎﮐﺎﻔﺝ] 1.cefa etme, üzme. 2.cefa çekme.
cefâkeş (A.-F.) [ﺶﮐﺎﻔﺝ] üzülen, cefa çeken, eziyete katlanan.
cefâpîşe (A.-F.) [ﻪﺸﻴﭘﺎﻔﺝ] 1.üzmeyi huy edinmiş, cefa eden. 2.aşığını üzen
sevgili.
cefcâf (F.) [فﺎﺠﻔﺝ] 1.hoppa kadın. 2.orospu.
ceffelkalem (A.) [ﻢﻠﻘﻝا ﻒﺝ] çalakalem.
cefr (A.) [ﺮﻔﺝ] gaipten haber veren bilim.
cehâlet (A.) [ﺖﻝﺎﻬﺝ] cahillik, bilgisizlik.
cehd (A.) [ﺪﻬﺝ] çalışma, çabalama.
cehd etmek çalışıp çabalamak.
cehele (A.) [ﻪﻠﻬﺝ] cahiller.
cehennemî (A.-F.) [ﯽﻤﻨﻬﺝ] 1.cehennemlik. 2.cehennem gibi sıcak.
cehl (A.) [ﻞﻬﺝ] cahillik, bilgisizlik.
cehren (A.) [اﺮﻬﺝ] açıkça.
celâdet (A.) [تدﻼﺝ] yiğitlik.
celâl (A.) [لﻼﺝ] ululuk.
celb (A.) [ﺐﻠﺝ] kendine çekme.
celb edilmek 1.kendine çekilmek. 2.yazı ile çağırılmak.
celb etmek 1.kendine çekmek. 2.yazı ile çağırmak.
celbnâme (A.-F.) [ﻪﻡﺎﻥ ﺐﻠﺝ] çağırı mektubu.
celeb (A.) [ﺐﻠﺝ] sığır tüccarı.
celesât (A.) [تﺎﺴﻠﺝ] oturumlar.
70