OsmanliTurkcesiSozlugu

ezir (A.) [رﺬﺑ] tohum.
bezirgân (F.) [نﺎﮔرزﺎﺑ] tüccar.
bezistân (A.-F.) [نﺎﺘﺱﺰﺑ] bedesten.
bezle (A.) [ﻪﻝﺬﺑ] şaka, latife.
bezlegû (A.-F.) [ﻮﮔ ﻪﻝﺬﺑ] şakacı.
bezm (F.) [مﺰﺑ] 1.eğlence meclisi. 2.içki meclisi.
bezmgâh (F.) [ﻩﺎﮕﻡﺰﺑ] eğlence yeri, eğlence meclisi.
bezzaz (A.) [ﺰﺑﺰﺑ] manifaturacı, kumaşçı.
bi’r (A.) [ﺮﺌﺑ] kuyu.
bi’set (A.) [ﺖﺜﺌﺑ] gönderiliş, Hz. Muhammed’in peygamber olarak gönderilişi.
bîaman (F.) [نﺎﻡا ﯽﺑ] amansız.
bîâr (F.-A.) [رﺎﻋ ﯽﺑ] arsız.
bîbahâ (F.) [ﺎﻬﺑ ﯽﺑ] çok değerli, paha biçilmez.
bîbedel (F.-A.) [لﺪﺑ ﯽﺑ] eşsiz, benzersiz.
bîbehre (F.) [ﻩﺮﻬﺑ ﯽﺑ] nasipsiz.
bîcâ (F.) [ﺎﺠﻴﺑ] yersiz.
bîcan (F.) [نﺎﺝ ﯽﺑ] cansız.
bîçâre (F.) [ﻩرﺎﭽﻴﺑ] 1.çaresiz. 2.zavallı.
bîçâregân (F.) [نﺎﮔرﺎﭽﻴﺑ] 1.çaresizler. 2.zavallılar.
bîçunuçirâ (F.) [اﺮچ و نﻮچ ﯽﺑ] 1.sorgusuz sualsiz. 2.Tanrı.
bîd (F.) [ﺪﻴﺑ] söğüt.
bid’at (A.) [ﺖﻋﺪﺑ] 1.sonradan ortaya çıkma. 2.dinde yeni getirilmiş şey.
bîdâd (F.) [داﺪﻴﺑ] zulüm.
55