OsmanliTurkcesiSozlugu

zerâfe (A.) [ ﻪﻓارز ] zürafa.
zerbâf (F.) [ فﺎﺑرز ] sırmacı.
zerd (F.) [ درز ] sarı.
zerdâlû (F.) [ ﻮﻝادرز ] zerdali.
zerde (F.) [ ﻩدرز ] 1.zerde. 2.sarılık. 3.safran.
zerdûz (F.) [ زودرز ] sırmacı.
zerefşân (F.) [ نﺎﺸﻓارز ] altın saçılmış, altın yaldızlı.
zerger (F.) [ ﺮﮔرز ] kuyumcu.
zerharîd (F.) [ ﺪی ﺮﺧرز ] köle.
zerîn (F.) [ ﻦیرز ] altından.
zerk (A.) [ قرز ] deri altına verme, şırınga etme.
zerrâ’ (A.) [ عارز ] ekici, çiftçi.
zerrâk (A.) [ قارز ] ikiyüzlü.
zerrât (A.) [ تارذ ] zerreler.
zerre (A.) [ ﻩرذ ] 1.en küçük parça, molekül. 2.azıcık, birazcık.
zerreşikâf (A.-F.) [ فﺎﮑﺵ ﻩرذ ] kılı kırk yaran.
zerrin (F.) [ ﻦیرز ] altından.
zevâl (A.) [ لاوز ] 1.yok olma, yok oluş. 2.batma. 3.öğle.
zevâlnâpezîr (A.-F.) [ ﺮیﺬﭘﺎﻥ لاوز ] yok olmayan, kalıcı.
zevâlpezîr (A.-F.) [ ﺮیﺬﭙﻝاوز ] yok olucu, fani.
zevât (A.) [ تاوذ ] kişiler.
zevâyâ (A.) [ ﺎیاوز ] 1.açılar. 2.köşeler. 3.küçük tekkeler, zaviyeler.
zevc (A.) [ جوز ] 1.koca. 2.çiftin teki.
529