OsmanliTurkcesiSozlugu

vâhayfâ (A.) [ ﺎﻔﻴﺣاو ] yazıklar olsun, eyvahlar olsun, vah vah.
vahdânî (A.) [ ﯽﻥاﺪﺣو ] Tanrı’nın birliği ile ilgili.
vahdâniyyet (A.) [ ﺖﻴﻥاﺪﺣو ] Tanrı’nın tekliği.
vahdet (A.) [ تﺪﺣو ] 1.teklik. 2.birlik, beraberlik.
vâhî (A.) [ ﯽهاو ] yararsız.
vâhid (A.) [ ﺪﺣاو ] tek, bir tane.
vahîd (A.) [ ﺪﻴﺣو ] tek, biricik.
vahîm (A.) [ ﻢﻴﺧو ] korkunç.
vahş (A.) [ ﺶﺣو ] yabanıl.
vahşet (A.) [ ﺖﺸﺣو ] 1.yabanîlik. 2.korku.
vahşetengîz (A.-F.) [ ﺰﻴﮕﻥا ﺖﺸﺣو ] korkunç, korku salan.
vahşetnâk (A.-F.) [ کﺎﻨﺘﺸﺣو ] 1.korkunç. 2.ıssız.
vahşî (A.) [ ﯽﺸﺣو ] 1.yabanî. 2.acımasız.
vahy (A.) [ ﯽﺣو ] vahiy.
vâiz (A.) [ ﻆﻋاو ] vaaz veren, dinî öğütler eden.
vâjgûn (F.) [ نﻮﮔژاو ] baş aşağı, tepetakla, tersyüz olmuş.
vak’a (A.) [ ﻪﻌﻗو ] 1.olay. 2.savaş.
vak’anüvis (A.-F.) [ ﺲیﻮﻥ ﻪﻌﻗو ] tarih yazarı.
vak’anüvîsân (A.-F.) [ نﺎﺴیﻮﻥ ﻪﻌﻗو ] tarih yazarları.
vakar (A.) [ رﺎﻗو ] ağırbaşlılık.
vakâyi’ (A.) [ ﻊیﺎﻗو ] olaylar.
vakf (A.) [ ﻒﻗو ] 1.durma, duruş. 2.durdurma. 3.vakıf. 4.adama.
vakfe (A.) [ ﻪﻔﻗو ] durma, duraklama.
507