OsmanliTurkcesiSozlugu

ümîd etmek umutlanmak.
ümîdbahş (F.) [ ﺶﺨﺑﺪﻴﻡا ] ümit verici.
ümîdbahşî (F.) [ ﯽﺸﺨﺑﺪﻴﻡا ] ümit verme.
ümîdvâr (F.) [ راوﺪﻴﻡا ] ümitli.
ümîdvârî (F.) [ یراوﺪﻴﻡا ] ümitli olma.
ümm (A.) [ ما ] anne, ana.
ümmehât (A.) [ تﺎﻬﻡا ] 1.anneler. 2.temeller, esaslar.
ümmet (A.) [ ﺖﻡا ] ümmet, bir peygambere bağlı olanlar.
ümmîd (F.) [ ﺪﻴﻡا ] ümit.
ümmiyyet (A.) [ ﺖﻴﻡا ] ümmîlik, hiç okuma yazma bilmeyen.
ümmülbilâd (A.) [ دﻼﺒﻝا ما ] Mekke.
ümmülkitâb (A.) [ بﺎﺘﮑﻝا ما ] 1.Fâtiha sûresi. 2.levhimahfuz.
ümmülkurâ (A.) [ اﺮﻘﻝا ما ] Mekke.
ümrân (A.) [ ناﺮﻤﻋ ] bayındırlık, kalkınma.
ünâs (A.) [ سﺎﻥا ] halk.
ünbûbe (A.) [ ﻪﺑﻮﺒﻥا ] 1.boru. 2.kılcal damar.
üns (A.) [ ﺲﻥا ] alışma.
ünsiyyet (A.) [ ﺖﻴﺴﻥا ] alışma.
ünsiyyet kesb etmek alışmak.
ünûset (A.) [ ﺖﺛﻮﻥا ] dişilik.
ürcûfe (A.) [ ﻪﻓﻮﺝرا ] yalan dolan, uydurma söz, martaval.
üryân (A.) [ نﺎیﺮﻋ ] çıplak, anadan doğma.
üsbû’ (A.) [ عﻮﺒﺱا ] hafta.
504