OsmanliTurkcesiSozlugu

abes (A.) [ﺚﺒﻋ] saçma, abes.
âbgîne (F.) [ﻪﻨﻴﮕﺑﺁ] 1.kristal. 2.kadeh. 3.sürahi. 4.ayna. 5.gözyaşı.
âbgîr (F.) [ﺮﻴﮕﺑﺁ] 1.havuz. 2.su birikintisi.
âbgûn (F.) [نﻮﮕﺑﺁ] 1.su rengi. 2.mavi.
abher (A.) [ﺮﻬﺒﻋ] 1.nergis. 2.zerrinkadeh çiçeği. 3.yasemin.
âbhîz (F.) [ﺰﻴﺨﺑﺁ] büyük dalga.
âbhord (F.) [درﻮﺨﺑﺁ] nasip.
âbırû (F.) [وﺮﺑﺁ] yüzsuyu.
âbî (F.) [ﯽﺑﺁ] mavi.
âbid (A.) [ﺪﺑﺎﻋ] 1.ibadet eden. 2.erkek adı.
abîd (A.) [ﺪﻴﺒﻋ] 1.kullar. 2.köleler.
âbidât [تاﺪﺑﺁ] anıtlar.
âbide (A.) [ﻩﺪﺑﺁ] anıt.
âbidevî (A.) [یوﺪﺑﺁ] anıtsal.
âbile (F.) [ﻪﻠﺑﺁ] 1.su çiçeği. 2.sivilce. 3.su kabarcığı.
âbir (A.) [ﺮﺑﺎﻋ] yaya.
âbisten (F.) [ﻦﺘﺴﺑﺁ] gebe.
âbistengâh (F.) [ﻩﺎﮕﻨﺘﺴﺑﺁ] döl yatağı.
âbişhor (F.) [رﻮﺨﺸﺑﺁ] 1.sulama yeri. 2.nasip.
âbkâr (F.) [رﺎﮑﺑﺁ] 1.saka. 2.ayyaş.
âbkeş (F.) [ﺶﮑﺑﺁ] 1.saka, su çeken. 2.kevgir.
âbnûs (F.) [سﻮﻨﺑﺁ] abanoz.
âbrâh (F.) [ﻩاﺮﺑﺁ] su yolu, kanal.
5