OsmanliTurkcesiSozlugu

tehallüs (A.) [ ﺺﻠﺨﺕ ] mahlas kullanma.
tehâlüf (A.) [ ﻒﻝﺎﺨﺕ ] 1.uygunsuzluk, uymama. 2.farklılık.
tehâlük (A.) [ ﮏﻝﺎﻬﺕ ] can atış, can atma, atılma, çok arzu etme.
tehâsum (A.) [ ﻢﺹﺎﺨﺕ ] birbirine düşmanlık gütme.
tehâşî (A.) [ ﯽﺵﺎﺤﺕ ] çekinme.
tehâvün (A.) [ نوﺎﻬﺕ ] hafife alma.
tehcîr (A.) [ ﺮﻴﺠﻬﺕ ] göçe zorlama, göç ettirme.
tehcîr etmek göç ettirmek.
tehdîd (A.) [ ﺪیﺪﻬﺕ ] gözdağı.
tehdîd edilmek gözdağı verilmek.
tehdîd etmek gözdağı vermek.
tehdîdâmîz (A.-F.) [ ﺰﻴﻡﺁ ﺪیﺪﻬﺕ ] gözdağı vererek, tehdit edici.
tehdîden (A.) [ اﺪیﺪﻬﺕ ] gözdağı vererek tehdit ederek.
tehdîdkâr (A.-F.) [ رﺎﮐﺪیﺪﻬﺕ ] gözdağı verici, tehdit edici.
tehdîdkârâne (A.-F.) [ ﻪﻥارﺎﮐﺪیﺪﻬﺕ ] tehdit ederek.
teheccî (A.) [ ﯽﺠﻬﺕ ] heceleme.
teheccî etmek hecelemek.
tehevvu (A.) [ عﻮﻬﺕ ] kusma.
tehevvu etmek kusmak.
tehevvür (A.) [ رﻮﻬﺕ ] küplere binme, köpürme.
tehevvür etmek küplere binmek, köpürmek.
teheyyüc (A.) [ ﺞﻴﻬﺕ ] heyecanlanma.
tehî (F.) [ ﯽﻬﺕ ] 1.boş. 2.anlamsız, yararsız.
471