OsmanliTurkcesiSozlugu

tebahhur (A.) [ ﺮﺤﺒﺕ ] 1.göllenme. 2.derin bilgi sahibi olma, uzmanlaşma.
tebahhur etmek buharlanmak.
tebâhkâr (F.) [ رﺎﮑهﺎﺒﺕ ] yok eden, mahveden, yıkan.
tebahtur (A.) [ ﺮﺘﺨﺒﺕ ] kibirlenerek yürüme.
tebaiyyet (A.) [ ﺖﻴﻌﺒﺕ ] uyrukluk.
tebaiyyeten (A.) [ ﺔ ﻴﻌﺒﺕ ] uyarak.
tebâr (F.) [ رﺎﺒﺕ ] soy.
tebâşîr (F.) [ ﺮﻴﺵﺎﺒﺕ ] tebeşir.
tebâüd (A.) [ ﺪﻋﺎﺒﺕ ] uzaklaşma.
tebâüd etmek uzaklaşmak.
tebâyün (A.) [ ﻦیﺎﺒﺕ ] zıtlık, aykırılık.
tebcîl (A.) [ ﻞﻴﺠﺒﺕ ] ululama.
tebcîl edilmek ululanmak.
tebcîl etmek ululamak.
tebcilkârlık (A.-F.-T.) yüceltme, ululama.
tebdîl (A.) [ ﻞیﺪﺒﺕ ] değiştirme, dönüştürme, değişiklik.
tebdîl edilmek değiştirilmek, dönüştürülmek.
tebdîl etmek değiştirmek, dönüştürmek.
tebdîl olmak dönüşmek.
tebdîlen (A.) [ ﻼیﺪﺒﺕ ] 1.değiştirerek, dönüştürerek. 2.değiştirilerek,
dönüştürülerek.
tebe’a (A.) [ ﻪﻌﺒﺕ ] tebalar, uyruklar.
tebe’an (A.) [ ﺎﻌﺒﺕ ] uyarak.
461