OsmanliTurkcesiSozlugu

teâdül (A.) [ لدﺎﻌﺕ ] denklik.
teâkub (A.) [ ﺐﻗﺎﻌﺕ ] birbirini izleme.
teâkub etmek birbirini izlemek.
teâkud etmek karşılıklı akitleşmek.
teâlî (A.) [ ﯽﻝﺎﻌﺕ ] yükselme.
teâmül (A.) [ ﻞﻡﺎﻌﺕ ] 1.alışılagelmiş uygulama. 2.iş. 3.tepkime.
teâmülât (A.) [ تﻼﻡﺎﻌﺕ ] alışılagelmiş uygulamalar.
tearrî (A.) [ یﺮﻌﺕ ] 1.arınma. 2.çıplaklaşma.
teâruz (A.) [ ضرﺎﻌﺕ ] karşılıklı zıtlık, çelişme.
teâruz etmek çelişmek.
teârüf (A.) [ فرﺎﻌﺕ ] 1.birbirini bilme. 2.herkesçe bilinme.
teâtî (A.) [ ﯽﻃﺎﻌﺕ ] birbirine verme.
teâtî edilmek birbirine verilmek.
teâvün (A.) [ نوﺎﻌﺕ ] yardımlaşma.
teb (F.) [ ﺐﺕ ] 1.ateş, hastalık harareti. 2.sıtma.
teb’îd (A.) [ ﺪﻴﻌﺒﺕ ] 1.uzaklaştırma. 2.sürgün etme.
teb’îd edilmek 1.uzaklaştırılmak. 2.sürgün edilmek.
teb’îd etmek 1.uzaklaştırmak. 2.sürgün etmek.
tebaa (A.) [ ﻪﻌﺒﺕ ] uyruk, teba.
tebâh (F.) [ ﻩﺎﺒﺕ ] 1.yok olmuş. 2.yıkılmış. 3.bozulmuş, çürümüş.
tebâh etmek 1.yok etmek. 2.yıkmak. 3.bozmak, çürütmek.
tebâh olmak 1.yok olmak. 2.yıkılmak. 3.bozulmak, çürümek.
tebahhur (A.) [ ﺮﺨﺒﺕ ] buharlanma.
460