OsmanliTurkcesiSozlugu

şerîta (A.) [ ﻪﻄیﺮﺵ ] koşul.
şerm (F.) [ مﺮﺵ ] utanç, utanma.
şermende (F.) [ ﻩﺪﻨﻡﺮﺵ ] utangaç.
şermendegî (F.) [ ﯽﮔﺪﻨﻡﺮﺵ ] utangaçlık.
şermgîn (F.) [ ﻦﻴﮕﻡﺮﺵ ] utangaç.
şermnâk (F.) [ کﺎﻨﻡﺮﺵ ] utangaç.
şermsâr (F.) [ رﺎﺴﻡﺮﺵ ] utangaç.
şerr (A.) [ ﺮﺵ ] 1.kötülük. 2.kötü davranış.
şerîr (A.) [ ﺮیﺮﺵ ] kötü insan, kötülük eden insan.
şest (F.) [ ﺖﺴﺵ ] 1.okçu yüksüğü. 2.olta.
şeş (F.) [ ﺶﺵ ] altı.
şeşbeş (F.-T.) [ ﺶﺑ ﺶﺵ ] altı ve beş.
şeşcihar (F.) [ رﺎﻬﺝ ﺶﺵ ] altı ve dört.
şeşise (F.) [ ﻪﺱ و ﺶﺵ ] altı ve üç.
şeşiyek (F.) [ ﮏی و ﺶﺵ ] altı ve bir.
şeşper (F.) [ ﺮﭘ ﺶﺵ ] topuz.
şeşüdü (F.) [ ود و ﺶﺵ ] altı ve iki.
şeşüm (F.) [ ﻢﺸﺵ ] altıncı.
şeşüse (F.) [ ﻪﺱ و ﺶﺵ ] altı ve üç.
şeşüyek (F.) [ ﮏی و ﺶﺵ ] altı ve bir.
şetâret (A.) [ ترﺎﻄﺵ ] neşe.
şetm (A.) [ ﻢﺘﺵ ] küfür, sövgü.
şetm etmek küfretmek, sövmek.
425