OsmanliTurkcesiSozlugu

şerâfet (A.) [ ﺖﻓاﺮﺵ ] 1.şereflilik. 2.soyluluk.
şerâit (A.) [ ﻂﺋاﺮﺵ ] koşullar.
şerâket (A.) [ ﺖﮐاﺮﺵ ] ortaklık.
şerâre (A.) [ ﻩراﺮﺵ ] kıvılcım.
şerâret (A.) [ تراﺮﺵ ] kötülük, şerlilik.
şerâyi’ (A.) [ ﻊیاﺮﺵ ] şeriat hükümleri.
şerbet (A.) [ ﺖﺑﺮﺵ ] şurup.
şeref (A.) [ فﺮﺵ ] 1.şeref. 2.üstünlük. 3.kıvanç.
şerefbahş (A.-F.) [ ﺶﺨﺒﻓﺮﺵ ] şeref veren.
şerefsâdır olmak padişahın emriyle çıkmak.
şerefsudûr olmak padişahın emriyle çıkmak.
şerefvârid olmak şerefle gelmek.
şerefvusûl olmak şerefle gelmek.
şerefzâhir olmak şerefle çıkmak.
şerefzuhûr olmak şerefle çıkmak.
şerer (A.) [ رﺮﺵ ] kıvılcımlar.
şerh (A.) [ حﺮﺵ ] 1.açma. 2.açılama.
şerha (A.) [ ﻪﺣﺮﺵ ] dilim dilim olmuş.
şerha şerha dilim dilim, parçamparça.
şeriat (A.) [ ﺖﻌیﺮﺵ ] 1.din hükümleri. 2.doğru yol.
şerif (A.) [ ﻒیﺮﺵ ] 1.şerefli. 2.Hz. Hüseyin soyundan gelen.
şerik (A.) [ ﮏیﺮﺵ ] 1.ortak. 2.okul arkadaşı.
şerîr (A.) [ ﺮیﺮﺵ ] kötü, şirret.
424