OsmanliTurkcesiSozlugu

şâibe (A.) [ ﻪﺒﺋﺎﺵ ] leke, kötü iz.
şaîr (A.) [ ﺮﻴﻌﺵ ] arpa.
şâir (A.) [ ﺮﻋﺎﺵ ] ozan, şair.
şâiran (A.-F.) [ ناﺮﻋﺎﺵ ] şairler.
şâirâne (A.-F.) [ ﻪﻥاﺮﻋﺎﺵ ] romantik, şairce.
şâire (A.) [ ﻩﺮﻋﺎﺵ ] bayan şair.
şakâikünnumân A.) [ نﺎﻤﻌﻨﻝا قءﺎﻘﺵ ] gelincik.
şakî (A.) [ ﯽﻘﺵ ] haydut.
şâkî (A.) [ ﯽﮐﺎﺵ ] şikayetçi.
şâkir (A.) [ ﺮﮐﺎﺵ ] şükr eden.
şâkird (F.) [ دﺮﮐﺎﺵ ] 1.öğrenci. 2.çırak.
şakk (A.) [ ﻖﺵ ] yarık, çatlak.
şâkûl (A.) [ لﻮﮐﺎﺵ ] çekül.
şâl (F.) [ لﺎﺵ ] şal.
şâm (F.) [ مﺎﺵ ] akşam.
şâme (F.) [ ﻪﻡﺎﺵ ] başörtüsü.
şâmgâh (F.) [ ﻩﺎﮕﻡﺎﺵ ] akşam vakti, akşamüstü.
şâmî (A.) [ ﯽﻡﺎﺵ ] şamlı.
şâmih (A.) [ ﺦﻡﺎ ﺵ ] yüksek, yüce.
şâmil (A.) [ ﻞﻡﺎﺵ ] kapsayan.
şâmil olmak kapsamak.
şâmme (A.) [ ﻪﻡﺎﺵ ] koku alma duyusu.
şân (A.) [ نﺎﺵ ] 1.şöhret, şan. 2.durum. 3.gösteriş.
417