OsmanliTurkcesiSozlugu

şa’r (A.) [ ﺮﻌﺵ ] kıl.
şa’riyye (A.) [ ﻪیﺮﻌﺵ ] şehriye.
şa’şa’a (A.) [ ﻪﻌﺸﻌﺵ ] 1.gösteriş. 2.parlaklık.
şa’şa’adâr (A.-F.) [ راد ﻪﻌﺸﻌﺵ ] 1.gösterişli. 2.parlak.
şâd (F.) [ دﺎﺵ ] sevinçli.
şâd etmek sevindirmek, mutlu etmek.
şâd olmak sevinmek, mutlu olmak.
şâdân (F.) [ نادﺎﺵ ] sevinçli.
şâdî (F.) [ یدﺎﺵ ] sevinç.
şâdmân (F.) [ نﺎﻡدﺎﺵ ] sevinçli.
şâdmânî (F.) [ ﯽﻥﺎﻡدﺎﺵ ] sevinç.
şâdurvan (F.) [ ناوردﺎﺵ ] şadırvan.
şafak (A.) [ ﻖﻔﺵ ] güneşin doğacağı sıradaki aydınlık.
şâfi’ (A.) [ ﻊﻓ ﺎﺵ ] şefaatçi.
şâgird (F.) [ دﺮﮔﺎﺵ ] 1.öğrenci. 2.çırak.
şâgirdân (F.) [ نادﺮﮔﺎﺵ ] 1.öğrenciler. 2.çıraklar.
şâh (F.) [ خﺎﺵ ] 1.dal. 2.boynuz.
şâh (F.) [ ﻩﺎﺵ ] 1.padişah. 2.ıran şahı.
şahâdet (A.) [ تدﺎﻬﺵ ] 1.tanıklık, şahitlik. 2.şehadet getirme. 3.şehitlik.
ş
415