OsmanliTurkcesiSozlugu

sûz (F.) [ زﻮﺱ ] 1.yanma. 2.yakma. 3.ateş. 4.yakan.
sûzân (F.) [ نازﻮﺱ ] 1.yakıcı. 2.yanıcı.
sûzen (F.) [ نزﻮﺱ ] iğne.
sûzende (F.) [ ﻩﺪﻥزﻮﺱ ] yakıcı.
sûziş (F.) [ شزﻮﺱ ] yanma, yangı.
sûznâk (F.) [ کﺎﻥزﻮﺱ ] yakıcı.
sübhan (A.) [ نﺎﺤﺒﺱ ] Tanrı.
sübhânî (A.) [ ﯽﻥﺎﺤﺒﺱ ] tanrısal.
sübût (A.) [ تﻮﺒﺛ ] 1.sabitleşme. 2.gerçekleşme. 3.kanıtlanma.
sübût bulmak gerçekleşmek, olmak.
sücûd (A.) [ دﻮﺠﺱ ] secde etme, yere kapanma.
südde (A.) [ ﻩﺪﺱ ] 1.kapı. 2.eşik.
süedâ (A.) [ ادﺆﺱ ] kutlu kişiler.
süfehâ (A.) [ ﺎﻬﻔﺱ ] alçaklar, sefihler.
süferâ (A.) [ اﺮﻔﺱ ] elçiler, büyükelçiler.
süflî (A.) [ ﯽﻠﻔﺱ ] 1.aşağı, aşağıda. 2.adi, bayağı.
süfte (F.) [ ﻪﺘﻔﺱ ] delinmiş.
süfün (A.) [ ﻦﻔﺱ ] gemiler.
sügur (A.) [ رﻮﻐﺛ ] sınırlar.
sühan (F.) [ ﻦﺨﺱ ] söz.
sühandan (F.) [ ناﺪﻨﺨﺱ ] söz bilen, sözden anlayan.
sühanperdaz (F.) [ زادﺮﭘ ﻦﺨﺱ ] ağzı laf yapan.
sühûlet (A.) [ ﺖﻝﻮﻬﺱ ] kolaylık.
412