OsmanliTurkcesiSozlugu

abâ (A.) [ﺎﺒﻋ] 1.kaba yün kumaş. 2.aba.
âbâ’ (A.) [ءﺎﺑﺁ] 1.babalar. 2.gezegenler.
âbâd (A.) [دﺎﺑﺁ] ebedler.
âbâd (F.) [دﺎﺑﺁ] bayındır, mamûr.
âbâd etmek/eylemek 1.mamûr etmek. 2.zenginleştirmek. 3.huzur vermek.
âbâd olmak 1.mamûrlaşmak. 2.zenginleşmek. 3.huzura kavuşmak.
âbâdân (F.) [نادﺎﺑﺁ] bayındır.
âbâdânî (F.) [ﯽﻥادﺎﺑﺁ] bayındırlık.
âbâdî (F.) [یدﺎﺑﺁ] 1.bayındırlık. 2.ince Hint kağıdı.
âbâl (A.) [لﺎﺑﺁ] develer.
âbân (F.) [نﺎﺑﺁ] Âbân ayı.
abâpûş (A.-F.) [شﻮﭘﺎﺒﻋ] 1.abalı. 2.derviş. 3.yoksul.
âbâr (A.) [رﺎﺑﺁ] kuyular.
âbcâme (F.) [ﻪﻡﺎﺠﺑﺁ] su kabı.
âbçîn (F.) [ﻦﻴﭽﺑﺁ] peştemal.
abd (A.) [ﺪﺒﻋ] 1.kul. 2.köle.
âbdân (F.) [ناﺪﺑﺁ] 1.su kabı. 2.mesane.
âbdâr (F.) [راﺪﺑﺁ] 1.sulu. 2.parlak. 3.hoş
âbdendân (F.) [ناﺪﻥﺪﺑﺁ] 1.bön. 2.âciz.
abdest (F.) [ﺖﺱﺪﺑﺁ] 1.abdest. 2.paylama.
abdesthâne (F.) [ﻪﻥﺎﺨﺘﺱﺪﺑﺁ] 1.tuvalet. 2.abdest alınan yer.
abdestlik (F.-T.) kısa cübbe.
âbek (F.) [ﮏﺑﺁ] 1.sulu. 2.cıva.
4