OsmanliTurkcesiSozlugu

sâib (A.) [ ﺐﺋﺎﺹ ] isabetli.
sâibî (A.) [ ﯽﺒﺋﺎﺹ ] yıldıza tapan.
sâid (A.) [ ﺪﻋﺎﺱ ] kol, bilek ile dirsek arası.
sâik (A.) [ ﻖﺋﺎﺱ ] sevk eden.
sâika (A.) [ ﻪﻘﺋﺎﺱ ] yıldırım.
sâil (A.) [ ﻞﺋﺎﺱ ] 1.dilenci. 2.soran. 3.akan.
sâim (A.) [ ﻢﺋﺎﺹ ] oruçlu.
sâir (A.) [ ﺮﺋﺎﺱ ] 1.diğer. 2.gezen.
sâirfilmenâm (A.) [ مﺎﻨﻤﻝا ﯽﻓ ﺮﺋﺎﺱ ] uyurgezer.
saiy (A.) [ ﯽﻌﺱ ] çalışma, çaba.
sâk (A.) [ قﺎﺱ ] 1.baldır. 2.sap.
sakâmet (A.) [ ﺖﻡﺎﻘﺱ ] 1.sakatlık. 2.yanlışlık.
sâkeyn (A.) [ ﻦﻴﻗﺎﺱ ] ikizkenar.
sâkeyn-i şibh-i münharif [ فﺮﺤﻨﻡ ﻪﺒﺵ ﻦﻴﻗﺎﺱ ] yamuk.
sakf (A.) [ ﻒﻘﺱ ] 1.tavan. 2.çatı.
sâkıb (A.) [ ﺐﻗﺎﺛ ] 1.delici. 2.parlak yıldız.
sâkıt (A.) [ ﻂﻗﺎﺱ ] 1.düşük, düşük cenin. 2.düşen.
sâkıt olmak düşmek.
sâkî (A.) [ ﯽﻗﺎﺱ ] 1.içki sunan. 2.saka.
sakil (A.) [ ﻞﻴﻘﺛ ] 1.ağır. 2.hoş olmayan, yakışmayan.
sakim (A.) [ ﻢﻴﻘﺱ ] hastalıklı, sakat.
sâkin (A.) [ ﻦﮐﺎﺱ ] 1.yerleşik. 2.kendi halinde.
sâkit (A.) [ ﺖﮐﺎﺱ ] suskun.
387