OsmanliTurkcesiSozlugu

sâdisen (A.) [ ﺎﺱدﺎﺱ ] altıncısı, altıncı olarak.
sadme (A.) [ ﻪﻡﺪﺹ ] 1.çarpma, vurma, tokuşma. 2.musibet.
sadpâre (F.) [ ﻩرﺎﭘﺪﺹ ] yüz parça.
sadr (A.) [ رﺪﺹ ] 1.göğüs. 2.baş. 3.başköşe. 4.sadrazam.
sadra şifa vermek işe yaramak, rahatlatmak.
sadr-ı a’zam [ ﻢﻈﻋا رﺪﺹ ] sadrazam.
sadr-ı esbak [ ﻖﺒﺱا رﺪﺹ ] eski sadrazam.
sadsâl (F.) [ لﺎﺱﺪﺹ ] yüzyıl.
sâf (A.) [ فﺎﺹ ] 1.temiz, arı, halis. 2.açık.
saf (A.) [ ﻒﺹ ] sıra.
safâ (A.) [ ﺎﻔﺹ ] 1.saflık. 2.gönül rahatlığı, gönlün şen olması.
safâ eylemek şenlenmek.
safâbahş (A.-F.) [ ﺶﺨﺑﺎﻔﺹ ] gönüle rahatlık veren.
safahât (A.) [ تﺎﺤﻔﺹ ] aşamalar.
safbeste (A.-F.) [ ﻪﺘﺴﺑ ﻒﺹ ] sıralanmış, sıra olmuş.
safder (A.-F.) [ رﺪﻔﺹ ] düşman saflarını yaran, savaşçı.
safderûn (A.-F.) [ نورد فﺎﺹ ] 1.saf, yüreği temiz. 2.ebleh, bön.
safderûnâne (A.-F.) [ ﻪﻥﺎﻥورد فﺎﺹ ] safça.
safdil (A.-F.) [ لد فﺎﺹ ] 1.yüreği temiz. 2.saf.
safdilâne (A.-F.) [ ﻪﻥﻻد فﺎﺹ ] 1.yürek temizliği ile. 2.safça.
safdillik (A.-F.-T.) 1.yürek temizliği. 2.saflık.
saff (A.) [ ﻒﺹ ] sıra, dizi, saf.
safha (A.) [ ﻪﺤﻔﺹ ] 1.aşama. 2.düz olan yüz. 3.sayfa.
384