OsmanliTurkcesiSozlugu

ezâil (A.) [ ﻞﺋاذر ] rezaletler.
rezâlet (A.) [ ﺖﻝاذر ] rezillik.
rezzak (A.) [ قازر ] rızıklandıran.
rıdvan (A.) [ ناﻮﺽر ] 1.cennet. 2.cennetin kapıcısı.
rıhlet (A.) [ ﺖﻠﺣر ] 1.göçüş. 2.ölme.
rızâ (A.) [ ﺎﺽر ] 1.razılık, memnunluk. 2.istek.
rızk (A.) [ قزر ] rızık.
riâyet (A.) [ ﺖیﺎﻋر ] 1.uyma. 2.sayma.
riâyet etmek 1.uymak. 2.saymak.
riâyetkâr (A.-F.) [ رﺎﮑﺘیﺎﻋر ] saygılı.
ribâ (A.) [ ﺎﺑر ] tefecinin aldığı aşırı faiz.
ribâhar (F.-A.) [ راﻮﺧﺎﺑر ] tefeci.
ribat (A.) [ طﺎﺑر ] 1.konak. 2.han, kervansaray. 3.tekke.
ric’at (A.) [ ﺖﻌﺝر ] 1.geri dönüş. 2.geri çekilme.
ricakâr (A.-F.) [ رﺎﮐﺎﺝر ] ricası, yalvarırcasına.
ricâl (A.) [ لﺎﺝر ] 1.erkekler. 2.üst düzeyde bulunanlar.
ridâ (A.) [ ادر ] 1.örtü. 2.hırka. 3.derviş postu.
rie (A.) [ ﻪﺋر ] akciğer.
rihlet (A.) [ ﺖﻠﺣر ] 1.göç. 2.ölme.
rihlet etmek 1.göçmek. 2.ölmek.
rikâb (A.) [ بﺎﮐر ] 1.üzengi. 2.huzur, kat.
rikkat (A.) [ ﺖﻗر ] 1.incelik, hassaslık. 2.acıma.
rind (F.) [ ﺪﻥر ] dünyayı umursamayan.
378