OsmanliTurkcesiSozlugu

eff (A.) [ فر ] raf.
refî’ (A.) [ ﻊﻴﻓر ] yüksek, yüce.
refik (A.) [ ﻖﻴﻓر ] arkadaş, yoldaş.
refîka (A.) [ ﻪﻘﻴﻓر ] eş, zevce, hayat arkadaşı.
reft (F.) [ ﺖﻓر ] gidiş.
reftâr (F.) [ رﺎﺘﻓر ] 1.gidiş. 2.davranış.
reg (F.) [ گر ] damar.
regzen (F.) [ نز گر ] hacamatçı.
reh (F.) [ ﻩر ] yol.
rehâ (F.) [ ﺎهر ] kurtuluş.
rehâkâr (F.) [ رﺎﮐﺎهر ] kurtarıcı.
rehavet (A.) [ توﺎﺧر ] 1.gevşeklik. 2.tembellik.
rehavetkâr (A.-F.) [ رﺎﮑﺕوﺎﺧر ] rehavet verici.
rehber (F.) [ ﺮﺒهر ] kılavuz.
rehgüzâr (F.) [ راﺬﮕهر ] geçit.
rehîn (A.) [ ﻦﻴهر ] rehinli, ipotekli.
rehn (A.) [ ﻦهر ] rehin.
rehnüma (F.) [ ﺎﻤﻨهر ] yol gösterici.
reis (A.) [ ﺲﻴﺋر ] başkan.
rekâket (A.) [ ﺖﮐﺎﮐر ] 1.kekemelik. 2.söz kusuru.
rekz (A.) [ ﺰﮐر ] dikme.
rekz edilmek dikilmek.
rekz etmek dikmek.
375