OsmanliTurkcesiSozlugu

a’d (A.) [ ﺪﻋر ] gökgürültüsü.
ra’nâ (A.) [ ﺎﻨﻋر ] güzel, hoş.
ra’şe (A.) [ ﻪﺸﻋر ] titreme.
ra’şe vermek titretmek.
ra’şedâr (A.-F.) [ راد ﻪﺸﻋر ] titrek, titreyen.
rabb (A.) [ بر ] 1.Tanrı, Allah. 2.efendi.
rabbânî (A.) [ ﯽﻥﺎﺑر ] 1.tanrısal, ilahî. 2.Tanrı’dan başka bir şey düşünmeyen.
rabbî (A.) [ ﯽﺑر ] Tanrım.
râbıta (A.) [ ﻪﻈﺑار ] 1.bağ, ilişki, temas. 2.sıra, düzen.
râbıtadar (A.-F.) [ راد ﻪﻄﺑار ] bağlantılı, ilintili.
râbi (A.) [ ﻊﺑار ] dördüncü.
râbian (A.) [ ﺎﻌﺑار ] dördüncüsü.
rabt (A.) [ ﻂﺑر ] bağlama.
rabt edilmek bağlanmak, tutturulmak.
rabt etmek bağlamak, tutturmak.
rabt olunmak bağlanmak, tutturulmak, ilişkilendirilmek.
râci (A.) [ ﯽﺝار ] 1.rica eden. 2.ümitli.
raci olmak (A.-T.) ait olmak, dönük olmak, yönelik olmak.
râci’ (A.) [ ﻊﺝار ] 1.hakkında. 2.dönen.
R
370