OsmanliTurkcesiSozlugu

âşüfte (F.) [ﻪﺘﻔﺵﺁ] 1.iffetsiz kadın. 2.perişan.
âşüftedil (F.) [لد ﻪﺘﻔﺵﺁ] gönlü perişan.
ât (A.) [تا] çoğul eki -ler, -lar.
at’ime (A.) [ﻪﻤﻌﻃا] taamlar, yiyecekler.
atâ (A.) [ءﺎﻄﻋ] bağış, ihsan, bahşiş.
atâbahş (A.-F.) [ﺶﺨﺑ ﺎﻄﻋ] bahşiş veren, ihsanda bulunan.
atâlet (A.) [ﺖﻝﺎﻄﻋ] 1.durgunluk. 2.tembellik.
ataş (A.) [ﺶﻄﻋ] susuzluk.
atâyâ (A.) [ﺎیﺎﻄﻋ] bağışlar, ihsanlar, bahşişler.
atebât (A.) [تﺎﺒﺘﻋ] 1.eşikler. 2.şiîlerin ziyaret yerleri Necef, Kerbela, Kâzımiye.
atebe (A.) [ﻪﺒﺘﻋ] eşik.
ateh (A.) [ﻪﺘﻋ] bunama.
ateh getirmek bunamak.
âteş (F.) [ﺶﺕﺁ] ateş.
âteşbâr (F.) [رﺎﺑ ﺶﺕﺁ] ateş yağdıran.
âteşbâz (F.) [زﺎﺒﺸﺕﺁ] fişekçi.
âteşdân (F.) [ناﺪﺸﺕﺁ] 1.mangal. 2.ocak.
âteşdem (F.) [مد ﺶﺕﺁ] acı sözlü.
âteşefrûz (F.) [زوﺮﻓا ﺶﺕﺁ] ateş yakan.
âteşfâm (F.) [مﺎﻓ ﺶﺕﺁ] 1.ateş rengi. 2.kırmızı.
âteşfeşân (F.) [نﺎﺸﻓ ﺶﺕﺁ] ateş saçan.
âteşgâh (F.) [ﻩﺎﮕﺸﺕﺁ] ateşkede, ateşperest tapınağı.
âteşgede (F.) [ﻩﺪﮕﺸﺕﺁ] ateşkede, ateşperest tapınağı.
33