OsmanliTurkcesiSozlugu

âşık (A.) [ﻖﺵﺎﻋ] aşık.
âşıkân (A.-F.) [نﺎﻘﺵﺎﻋ] aşıklar.
âşifte (F.) [ﻪﺘﻔﺵﺁ] 1.perişan. 2.iffetsiz kadın.
âşikâr (F.) [رﺎﮑﺵﺁ] açık, belli, aşikâr.
âşikâr etmek ortaya çıkarmak, belli etmek.
âşikâr olmak ortaya çıkmak, belli olmak.
âşikâre (F.) [ﻩرﺎﮑﺵﺁ] açık, belli.
âşina (F.) [ﺎﻨﺵﺁ] 1.tanıdık, bildik. 2.bilen.
âşir (A.) [ﺮﺵﺎﻋ] onuncu.
aşîr (A.) [ﺮﻴﺸﻋ] onda bir.
âşiren (A.) [اﺮﺵﺎﻋ] onuncusu.
âşiyân (F.) [نﺎﻴﺵﺁ] 1.yuva. 2.ev.
aşk (A.) [ﻖﺸﻋ] [ﻖﺸﻋ] aşk.
âşkâr (F.) [رﺎﮑﺵﺁ] 1.açık, belli, aşikâr.
âşkârâ (F.) [ارﺎﮑﺵﺁ] açık, belli, aşikâr.
âşnâ (F.) [ﺎﻨﺵﺁ] tanıdık, dost, aşina.
âşnâyân (F.) [نﺎیﺎﻨﺵﺁ] tanıdıklar, dostlar.
âşnâyî (F.) [ﯽیﺎﻨﺵﺁ] 1.dostluk. 2.bilme, haberdarlık.
âşpez (F.) [ﺰﭙﺵﺁ] aşçı.
aşre (A.) [ﻩﺮﺸﻋ] on.
âşûb (F.) [بﻮﺵﺁ] 1.kargaşa. 2.karıştırıcı.
âşûbengîz (F.) [ﺰﻴﮕﻥا بﻮﺵﺁ] kargaşa çıkaran.
âşûrâ (A.) [ارﻮﺵﺎﻋ] aşûre.
32