OsmanliTurkcesiSozlugu

miyâh (A.) [ ﻩﺎﻴﻡ ] sular.
miyân (F.) [ نﺎﻴﻡ ] 1.orta. 2.bel. 3.ara.
miyâr (A.) [ رﺎﻴﻌﻡ ] ölçü.
mizâc (A.) [ جاﺰﻡ ] huy, tabiat, mizaç.
mîzan (A.) [ ناﺰﻴﻡ ] 1.terazi. 2.ölçü. 3.terazi burcu. 4.mahşer günü, kıyamet
günü.
mû (F.) [ ﻮﻡ ] kıl.
muhafazakâr (A.-F.) [ رﺎﮐ ﻪﻈﻓﺎﺤﻡ ] tutucu.
mu‘arrif (A.) [ فﺮﻌﻡ ] 1.tanıtan, sunan, bildiren. 2.hayır sahiplerinin adlarını
okuyan müezzin.
mu’cizât (A.) [ تاﺰﺠﻌﻡ ] mucizeler.
mu’cizegû (A.-F.) [ ﻮﮔ ﻩﺰﺠﻌﻡ ] 1.mucizeler anlatan. 2.mucize gibi söyleyen.
mu’tâ (A.) [ ﯽﻄﻌﻡ ] 1.veri. 2.verilen, verilmiş.
mu’tâd (A.) [ دﺎﺘﻌﻡ ] alışılmış.
mu’tâde (A.) [ ﻩدﺎﺘﻌﻡ ] alışılmış.
mu’tiyat (A.) [ تﺎﻴﻄﻌﻡ ] veri.
muabbir (A.) [ ﺮﺒﻌﻡ ] rüya yorumcusu.
muaccel (A.) [ ﻞﺠﻌﻡ ] 1.peşin. 2.acele edilmiş.
muaddil (A.) [ لﺪﻌﻡ ] denk.
muâdele (A.) [ ﻪﻝدﺎﻌﻡ ] denklem.
muâdelet (A.) [ ﺖﻝدﺎﻌﻡ ] denklik.
muâdil (A.) [ لدﺎﻌﻡ ] denk, eşdeğer.
muâfiyet (A.) [ ﺖﻴﻓﺎﻌﻡ ] 1.muaf tutulma. 2.bağışıklık.
muâhede (A.) [ ﻩﺪهﺎﻌﻡ ] ahitleşme, antlaşma.
310