OsmanliTurkcesiSozlugu

mevhûm (A.) [ مﻮهﻮﻡ ] vehmedilmiş, asılsız, kuruntuya dayalı.
mevki (A.) [ ﻊﻗﻮﻡ ] 1.durum, konum. 2.yer.
mevkib (A.) [ ﺐﮐﻮﻡ ] alay, kafile.
mevkif (A.) [ ﻒﻗﻮﻡ ] 1.durak. 2.istasyon.
mevki-i rüchan (A.-F.) [ نﺎﺤﺝر ﻊﻗﻮﻡ ] tercih mevkii.
mevkûf (A.) [ فﻮﻗﻮﻡ ] vakfedilmiş.
mevkufleh (A.) [ ﻪﻝ فﻮﻗﻮﻡ ] vakfeden.
mevlâ (A.) [ ﯽﻝﻮﻡ ] 1.Tanrı. 2.efendi. 3.velî. 4.köle azat eden.
mevlid (A.) [ ﺪﻝﻮﻡ ] 1.doğum yeri, doğuş yeri. 2.mevlüt.
mevsuk (A.) [ قﻮﺛﻮﻡ ] güvenilir, belgeye dayanan.
mevsûkiyet (A.) [ ﺖﻴﻗﻮﺛﻮﻡ ] güvenilirlik, belgeye dayanma.
mevsûm (A.) [ مﻮﺱﻮﻡ ] adlandırılmış.
mevt (A.) [ تﻮﻡ ] ölüm.
mevtâ (A.) [ ﺎﺕﻮﻡ ] ölüler.
mevtâî (A.) [ ﯽﺋﺎﺕﻮﻡ ] ölümcül.
mevtın (A.) [ ﻦﻃﻮﻡ ] yurt.
mevzi (A.) [ ﻊﺽﻮﻡ ] yer.
mevzi’î (A.) [ ﯽﻌﺽﻮﻡ ] yerel.
mevzû (A.) [ عﻮﺽﻮﻡ ] konu.
mevzu-i bahis (A.-F.) [ ﺚﺤﺑ عﻮﺽﻮﻡ ] sözkonusu.
mevzun (A.) [ نوزﻮﻡ ] 1.biçimli, düzgün. 2.vezinli.
mey (F.) [ ﯽﻡ ] 1.şarap. 2.içki.
meyânında (F.-T.) arasında.
304