OsmanliTurkcesiSozlugu

mehbil (A.) [ ﻞﺒﻬﻡ ] rahim yolu.
mehd (A.) [ ﺪﻬﻡ ] beşik.
mehekk (A.) [ ﮏﺤﻡ ] mihenk taşı.
mehîb (A.) [ ﺐﻴﻬﻡ ] heybetli.
mehl (A.) [ ﻞﻬﻡ ] süre tanıma.
mehleke (A.) [ ﻪﮑﻠﻬﻡ ] tehlikeli yer.
mehlikâ (F.-A.) [ ﺎﻘﻝ ﻪﻡ ] ay yüzlü, güzel yüzlü.
mehpare (F.) [ ﻩرﺎﭘ ﻪﻡ ] 1.ay parçası. 2.güzel yüzlü.
mehpeyker (F.) [ ﺮﮑﻴﭘ ﻪﻡ ] güzel yüzlü, parlak yüzlü.
mehr (A.) [ ﺮﻬﻡ ] mehir.
mehrû (F.) [ وﺮﻬﻡ ] ay yüzlü, güzel yüzlü.
mehtâb (F.) [ بﺎﺘﻬﻡ ] mehtap, ay ışığı.
mehûz (A.) [ ذﻮﺧﺄﻡ ] alınmış.
mehveş (F.) [ شﻮﻬﻡ ] 1.ay gibi, ay kadar güzel. 2.güzel yüzlü.
mekân (A.) [ نﺎﮑﻡ ] 1.yer. 2.ev.
mekâre (A.) [ ﻩرﺎﮑﻡ ] kiralık binek veya yük hayvanı.
mekâreci (A.-T.) binek veya yük hayvanı kiralayan.
mekârim (A.) [ مرﺎﮑﻡ ] cömertlikler.
mekâtîb (A.) [ ﺐﻴﺕﺎﮑﻡ ] mektuplar.
mekâtib (A.) [ ﺐﺕﺎﮑﻡ ] okullar.
mekâtib-i âliye [ ﻪﻴﻝﺎﻋ ﺐﺕﺎﮑﻡ ] yüksekokullar.
mekâtib-i askeriye [ ﻪیﺮﮑﺴﻋ ﺐﺕﺎﮑﻡ ] askerî okullar.
mekhûl (A.) [ لﻮﺤﮑﻡ ] sürmeli.
291