OsmanliTurkcesiSozlugu

âmm (A.) [مﺎﻋ] yıl.
amm (A.) [ﻢﻋ] amca.
ammâ (A.) [ﺎﻡا] ama.
ammâba’d (A.) [(ﺪﻌﺑﺎﻡا] maksada gelince.
amme (A.) [ﻪﻤﻋ] hala.
amûd (A.) [دﻮﻤﻋ] direk.
amûden (A.) [ادﻮﻤﻋ] dikine.
amûdî (A.) [یدﻮﻤﻋ] dikey.
âmurziş (F.) [شزﺮﻡﺁ] 1.bağışlama, affetme.
âmûz (F.) [زﻮﻡﺁ] 1.öğrenen. 2.öğreten.
âmûzgâr (F.) [رﺎﮔزﻮﻡﺁ] öğretmen.
âmürzgâr (F.) [رﺎﮔزﺮﻡﺁ] bağışlayıcı, Tanrı.
âmürziş (F.) [شزﺮﻡﺁ] bağışlama.
ân (A.) [نﺁ] an.
an (A.) [ﻦﻋ] –den, -dan.
ân (F.) [نا] 1.çoğul eki -ler, -lar. 2.zarf yapan ek -erek, -arak.
ân (F.) [نﺁ] alım, cazibe, hava.
an’anât (A.) [تﺎﻨﻌﻨﻋ] gelenekler.
an’ane (A.) [ﻪﻨﻌﻨﻋ] gelenek.
an’anevî (A.) [یﻮﻨﻌﻨﻋ] geleneksel.
ânân (F.) [نﺎﻥﺁ] onlar.
anâsır (A.) [ﺮﺹﺎﻨﻋ] unsurlar, elemanlar.
anâsır-ı erba’a [ﻪﻌﺑرا ﺮﺹﺎﻨﻋ] dört unsur ateş, hava, su, toprak.
26