OsmanliTurkcesiSozlugu

kemer (F.) [ ﺮﻤﮐ ] bel.
kemerbend (F.) [ ﺪﻨﺑﺮﻤﮐ ]] bel kayışı.
kemîn (F.) [ ﻦﻴﻤﮐ ] pusu, tuzak.
kemmiyet (A.) [ ﺖﻴﻤﮐ ] nicelik.
kemmiyet (A.) [ ﺖﻴﻤﮐ ] nicelik.
kemter (F.) [ ﺮﺘﻤﮐ ] 1.daha az. 2.değersiz.
kemyâb (F.) [ بﺎﻴﻤﮐ ] az bulunur.
kenâr (F.) [ رﺎﻨﮐ ] 1.kıyı. 2.kenar, yan.
kenef (A.) [ ﻒﻨﮐ ] 1.çevre. 2.sığınacak yer.
kenîse (A.) [ ﻪﺴﻴﻨﮐ ] kilise.
kenîz (F.) [ ﺰﻴﻨﮐ ] cariye.
kenz (A.) [ ﺰﻨﮐ ] hazine.
ker (F.) [ ﺮﮐ ] sağır.
kerâhet (A.) [ ﺖهاﺮﮐ ] iğrenme tiksinme.
kerâmet (A.) [ ﺖﻡاﺮﮐ ] 1.cömertlik, kerem. 2.velîlerin gösterdikleri olağandışı
hal.
kerân (F.) [ ناﺮﮐ ] uç, kıyı.
kere (A.) [ ﻩﺮﮐ ] kez.
kerefs (F.) [ ﺲﻓﺮﮐ ] kereviz.
kerem (A.) [ مﺮﮐ ] cömertlik.
kerem kılmak kerem etmek, iyilik etmek.
keremkâr (A.-F.) [ رﺎﮑﻡﺮﮐ ] cömert.
kerhen (A.) [ ﺎهﺮﮐ ] istemeyerek, iğrenerek.
252