OsmanliTurkcesiSozlugu

kasd (A.) [ ﺪﺼﻗ ] 1.kasıt. 2.dövme.
kasden (A.) [ اﺪﺼﻗ ] kasıtlı olarak.
kâse (F.) [ ﻪﺱﺎﮐ ] 1.çanak, kâse.
kâse-i ser [ ﺮﺱ ءﻪﺱﺎﮐ ] kafatası.
kâselîs (F.) [ ﺲﻴﻝ ﻪﺱﺎﮐ ] çanak yalayıcı.
kasem (A.) [ ﻢﺴﻗ ] yemin.
kasır (A.) [ ﺮﺼﻗ ] köşk.
kâsib (A.) [ ﺐﺱﺎﮐ ] kazanan.
kâsid (A.) [ ﺪﺹﺎﻗ ] 1.ulak. 2.kasteden.
kaside (A.) [ ﻩﺪﻴﺼﻗ ] kaside.
kasîdeserâ (A.-F.) [ اﺮﺱ ﻩﺪﻴﺼﻗ ] kaside şairi.
kasîr (A.) [ ﺮﻴﺼﻗ ] kısa.
kasr (A.) [ ﺮﺼﻗ ] kasır, köşk.
kassab (A.) [ بﺎﺼﻗ ] kasap.
kassar (A.) [ رﺎﺼﻗ ] çamaşırcı, çırpıcı.
kasvet (A.) [ تﻮﺴﻗ ] 1.katılık. 2.gönül darlığı.
kasvet basmak gönlü daralmak.
kâş (F.) [ شﺎﮐ ] keşke.
kâşâne (F.) [ ﻪﻥﺎﺵﺎﮐ ] 1.yuva. 2.mâlikâne.
kâşî (F.) [ ﯽﺵﺎﮐ ] çini, fayans.
kâşif (A.) [ ﻒﺵﺎﮐ ] keşfeden.
kâşki (F.) [ ﯽﮑﺵﺎﮐ ] keşke.
kat’ (A.) [ ﻊﻄﻗ ] 1.kesme. 2.kesilme.
247