OsmanliTurkcesiSozlugu

iz’âc etmek rahatsız etmek.
iz’âf (A.) [ فﺎﻌﺽا ] zayıflatma.
iz’ân (A.) [ نﺎﻋذا ] 1.kavrayış. 2.terbiye.
iz’ân etmek akıl etmek.
izâbe (A.) [ ﻪﺑاذا ] eritme.
izâe (A.) [ ﻪﺋﺎﺽا ] aydınlatma.
izâfe (A.) [ ﻪﻓﺎﺽا ] ekleme.
izâfet (A.) [ ﺖﻓﺎﺽا ] 1.ilgi, bağ. 2.tamlama.
izâfeten (A.) [ ﺔ ﻓﺎﺽا ] ek olarak, yanı sıra.
izâfî (A.) [ ﯽﻓﺎﺽا ] göreceli.
izâfiyyet (A.) [ ﺖﻴﻓﺎﺽا ] görecelilik.
îzâh (A.) [ حﺎﻀیا ] açıklama.
îzâh edilmek açıklanmak.
îzâh etmek açıklamak.
îzâhât (A.) [ تﺎﺣﺎﻀیا ] açıklamalar.
îzâhât vermek açıklamada bulunmak, açıklama yapmak.
îzâhen (A.) [ ﺎﺣﺎﻀیا ] açıklayarak.
izâle (A.) [ ﻪﻝازا ] 1.yok etme. 2.giderme.
izâle edilmek 1.yok edilmek. 2.giderilmek.
izâle etmek 1.yok etmek. 2.gidermek.
izâm (A.) [ مﺎﻈﻋ ] büyükler, ulular.
izâr (A.) [ رازا ] peştemal.
izâr (A.) [ راﺬﻋ ] yanak.
237