OsmanliTurkcesiSozlugu

işvekâr (A.-F.) [ رﺎﮐ ﻩﻮﺸﻋ ] işveli, şivekâr.
it’âm (A.) [ مﺎﻌﻃا ] doyurma, yemek verme.
itâat (A.) [ ﺖﻋﺎﻃا ] uyma, boyun eğme.
itâat etmek uymak, boyun eğmek.
itâb (A.) [ بﺎﺘﻋ ] azarlama, paylama, çıkışma.
itâle (A.) [ ﻪﻝﺎﻃا ] uzatma.
itbâ (A.) [ عﺎﺒﺕا ] tabi kılma.
itfâ (A.) [ ﺎﻔﻃا ] söndürme.
itfâ etmek söndürmek.
itfâiyye (A.) [ ﻪﻴﺋﺎﻔﻃا ] yangın söndürme teşkilatı.
ithâf (A.) [ فﺎﺤﺕا ] 1.hediye etme. 2.eser sahibinin eserini birine veya bir
kuruluşa manen hediye etmesi.
ithâm (A.) [ مﺎﻬﺕا ] suçlama, töhmet altında bırakma.
itham etmek suçlamak.
itibâr (A.) [ رﺎﺒﺘﻋا ] saygınlık.
itibar etmek 1.değerlendirmek, dikkate almak.
itibâren (A.) [ ارﺎﺒﺘﻋا ] –den beri.
itibârî (A.) [ یرﺎﺒﺘﻋا ] 1.göz kararı. 2.var sayılan.
itibariyle (A.-T.) bakımından.
itidâl (A.) [ لاﺪﺘﻋا ] denge, ölçülü olma.
itikâd (A.) [ دﺎﻘﺘﻋا ] inanç.
itikâd etmek inanmak.
itikâdât (A.) [ تادﺎﻘﺘﻋا ] inançlar.
234