OsmanliTurkcesiSozlugu

in’ikâd (A.) [ دﺎﻘﻌﻥا ] 1.bağlanma. 2.toplanma.
in’ikâs (A.) [ سﺎﮑﻌها ] yanıyma.
in’itâf (A.) [ فﺎﻄﻌﻥا ] 1.bükülme. 2.dönme.
in’itâf etmek çevrilmek, dönmek.
inâd (A.) [ دﺎﻨﻋ ] inat.
inân (A.) [ نﺎﻨﻋ ] dizgin.
inâre (A.) [ ﻩرﺎﻥا ] aydınlatma.
inâyât (A.) [ تﺎیﺎﻨﻋ ] iyilikler.
inâyet (A.) [ ﺖیﺎﻨﻋ ] iyilik.
incizâb (A.) [ باﺬﺠﻥا ] cazibeye kapılma.
ind (A.) [ ﺪﻨﻋ ] 1.kat. 2.görüş. 3.yan.
indî (A.) [ یﺪﻨﻋ ] kişisel, kişinin kendi kanısına dayanan.
indifâ (A.) [ عﺎﻓﺪﻥا ] püskürme.
indifâ etmek püskürmek.
ineb (A.) [ ﺐﻨﻋ ] üzüm.
infâk (A.) [ قﺎﻔﻥا ] geçindirme, nafakalandırma.
infâz (A.) [ ذﺎﻔﻥا ] uygulama, yerine getirme, yapma.
infiâl (A.) [ لﺎﻌﻔﻥا ] kırılma, gücenme.
infikâk (A.) [ کﺎﮑﻔﻥا ] ayrılış.
infilâk (A.) [ قﻼﻔﻥا ] patlama.
infirâd (A.) [ داﺮﻔﻥا ] bir başına kalma.
infirâd ettirilmek bir başına bırakılmak.
infisâl (A.) [ لﺎﺼﻔﻥا ] ayrılma.
220