OsmanliTurkcesiSozlugu

iftitâh (A.) [ حﺎﺘﺘﻓا ] 1.açılış. 2.başlama.
iftizâh (A.) [ حﺎﻀﺘﻓا ] rezillik, skandal.
iğbirâr (A.) [ راﺮﺒﻏا ] kırılma, alınma, gücenme.
iğfâl (A.) [ لﺎﻔﻏا ] 1.aldatma, kandırma. 2.ırza geçme.
iğfâl edilmek 1.aldatılmak, kandırılmak. 2.ırzına geçilmek.
iğfâl etmek 1.aldatmak, kandırmak. 2.ırzına geçmek.
iğlâk (A.) [ قﻼﻏا ] üstü kapalı konuşma.
iğlât (A.) [ طﻼﻏا ] yanıltma.
iğmâz (A.) [ ضﺎﻤﻏا ] görmezden gelme, göz yumma.
iğnâ (A.) [ ﺎﻨﻏا ] zengin etme, kimseye muhtaç olmayacak hale getirme.
iğrâk (A.) [ قاﺮﻏا ] 1.boğma. 2.abartma.
iğtinâm (A.) [ مﺎﻨﺘﻏا ] 1.ganimet bilme. 2.ganimet alma.
iğtişâş (A.) [ شﺎﺸﺘﻏا ] karışıklık, kargaşa, anarşi.
iğtişâşât (A.) [ تﺎﺵﺎﺸﺘﻏا ] karışıklıklar, anarşiler.
iğvâ (A.) [ اﻮﻏا ] azdırma, ayartma.
iğvâ etmek azdırmak, ayartmak.
ihâle (A.) [ ﻪﻝﺎﺣا ] havale etme, bırakma.
îhâm (A.) [ مﺎﻬیا ] iki anlama gelen kelimenin uzak anlamını kasdetme.
ihânet (A.) [ ﺖﻥﺎها ] hainlik.
ihâta (A.) [ ﻪﻃﺎﺣا ] 1.kavrama. 2.kuşatma, sarma.
ihâta edilmek çevrelenmek, sarılmak, kuşatılmak.
ihâta etmek 1.kavramak. 2.kuşatmak, sarmak.
ihbâr (A.) [ رﺎﺒﺧا ] bildirme, haber verme.
209