OsmanliTurkcesiSozlugu

ibtinâ (A.) [ ﺎﻨﺘﺑا ] 1.bina etme. 2.dayanma. 3.bina edilme.
ibtinâ etmek 1.kurmak. 2.dayanmak.
ibtinâ’en (A.) [ ءﺎﻨﺘﺑا ] dayanarak.
ibzâr (A.) [ راﺰﺑا ] gösterme.
îcâb (A.) [ بﺎﺠیا ] gerekme, gerek.
îcâbât (A.) [ تﺎﺑﺎﺠیا ] gereklilikler, gerekler.
icâbet (A.) [ ﺖﺑﺎﺝا ] 1.kabul edilme. 2.uyma.
icâbet etmek uymak, muvafakat etmek.
îcâd (A.) [ دﺎﺠیا ] 1.var etme, yaratma. 2.icat.
îcâd edilmek 1.var edilmek, yaratılmak. 2.icat edilmek, buluş yapılmak.
îcâd etmek 1.var etmek, yaratmak. 2.icat etmek, buluş yapmak.
icâleten (A.) [ ﺔ ﻝﺎﺠﻋ ] aceleyle, acele olarak.
îcâr (A.) [ رﺎﺠیا ] 1.kiralama. 2.kiraya verme. 3.kira.
îcâr edilmek kiraya verilmek.
îcâr etmek kiraya vermek.
icâre (A.) [ ﻩرﺎﺝا ] kira geliri.
îcâz (A.) [ زﺎﺠیا ] veciz anlatma, özlü söyleme.
icâzet (A.) [ تزﺎﺝا ] 1.izin. 2.mezuniyet belgesi, diploma.
icâzetnâme (A.-F.) [ ﻪﻡﺎﻥ تزﺎﺝا ] diploma.
icbâr (A.) [ رﺎﺒﺝا ] zorlama.
icbâr edilmek zorlanmak.
icbâr etmek zorlamak.
iclâl (A.) [ لﻼﺝا ] ululama.
204