OsmanliTurkcesiSozlugu

ahyâl (A.) [لﺎﻴﺧا] yılkılar.
ahyânen (A.) [ﺎﻥﺎﻴﺣا] arasıra, kimi zaman.
ahyâr (A.) [رﺎﻴﺧا] iyiler.
ahyât (A.) [طﺎﻴﺧا] iplikler.
ahz (A.) [ﺬﺧا] alma.
ahz ü kabul etmek alıp kabul etmek.
ahzâb (A.) [باﺰﺣا] 1.kütleler. 2.partiler. 3.Ahzâb sûresi.
ahzân (A.) [ناﺰﺣا] hüzünler.
ahzar (A.) [ﺮﻀﺧا] yeşil.
ahzen (A.) [نﺰﺣا] çok hüzünlü.
ahzetmek almak.
ahzüi’tâ (A.) [ﺎﻄﻋ و ﺬﺧا] alış veriş.
ahzükabz (A.) [ﺾﺒﻗ و ﺬﺧا] alıp sahip çıkma.
âid (A.) [ﺪﺋﺎﻋ] 1.ait, ilişkin. 2.geri dönen.
âidât (A.) [تاﺪﺋﺎﻋ] gelirler, aidat.
âide (A.) [ﻩﺪﺋﺎﻋ] kâr, kazanç, gelir.
âika (A.) [ﻪﻘﺋﺎﻋ] engel.
âile (A.) [ﻪﻠﺋﺎﻋ] 1.aile. 2.eş, karı.
ailevî (A.) [یﻮﻠﺋﺎﻋ] aile ile ilgili.
âjeng (F.) [ﮓﻥژﺁ] buruşuk, cilt kırışığı.
âk (A.) [قﺎﻋ] serkeş.
akab (A.) [ﺐﻘﻋ] 1.arka, art. 2.topuk, ökçe.
akabât (A.) [تﺎﺒﻘﻋ] 1.yokuşlar. 2.tehlikeli anlar.
17