OsmanliTurkcesiSozlugu

hâl (F.) [ لﺎﺧ ] 1.ben. 2.benek.
hal’ (A.) [ ﻊﻠﺧ ] tahttan indirme.
hal’edilmek tahttan indirilmek.
hal’etmek tahttan indirmek.
hâlâ (A.) [ ﻻﺎﺣ ] şimdi, hâlâ.
halâ (A.) [ ﻼﺧ ] 1.tuvalet. 2.boş.
halâik (A.) [ ﻖﺋﻼﺧ ] 1.yaratıklar. 2.halayık.
halâl (A.) [ لﻼﺧ ] mesafe, aralık, açıklık.
halâs (A.) [ صﻼﺧ ] kurtuluş, kurtulma.
halâs bulmak kurtulmak.
halâs olmak kurtulmak.
halaskâr (A.-F.) [ رﺎﮑﺹﻼﺧ ] kurtarıcı.
hâlâşina (A.-F.) [ ﺎﻨﺵﺁ لﺎﺣ ] halden anlayan.
hâlât (A.) [ تﻻﺎﺣ ] haller.
halâvet (A.) [ توﻼﺣ ] tatlılık.
haldâr (F.) [ راﺪﻝﺎﺧ ] benli.
hâle (A.) [ ﻪﻝﺎﺧ ] 1.hala. 2.teyze.
hâle (A.) [ ﻪﻝﺎه ] ayça, hâle.
halecan (A.) [ نﺎﺠﻠﺧ ] çarpıntı.
halef (A.) [ ﻒﻠﺧ ] 1.evlat, oğul. 2.halef, yerine geçen, arkadan gelen
halel (A.) [ ﻞﻠﺧ ] bozukluk.
halel gelmek bozulmak, lekelenmek, gölge düşmek.
haleldâr (A.-F.) [ ر اﺪﻠﻠﺧ ] bozulmuş, bozuk.
160