OsmanliTurkcesiSozlugu

hakîkat (A.) [ ﺖﻘﻴﻘﺣ ] gerçek.
hakîkaten (A.) [ ﺔ ﻘﻴﻘﺣ ] gerçekten.
hakikat-ı halde aslında, gerçekte, işin aslında.
hakikatperver (A.-F.) gerçekçi.
hakikî (A.) [ ﯽﻘﻴﻘﺣ ] gerçek.
hakikiye (A.) [ ﻪﻴﻘﻴﻘﺣ ] gerçek.
hakîm (A.) [ ﻢﻴﮑﺣ ] 1.Tanrı. 2.hakim, yargıç.
hâkimiyet (A.) [ ﺖﻴﻤﮐﺎﺣ ] egemenlik.
hakîr (A.) [ ﺮﻴﻘﺣ ] 1.değersiz. 2.küçük. 3.bendeniz, ben.
hâkister (F.) [ ﺮﺘﺴﮐﺎﺧ ] kül.
hâkisterî (F.) [ یﺮﺘﺴﮐﺎﺧ ] kül rengi.
hakk (A.) [ ﻖﺣ ] 1.Tanrı. 2.doğru. 3.hak.
hakk (A.) [ ﮏﺣ ] kazıma.
hakkâ [ ﺎﻘﺣ ] gerçekten.
hakkâk (A.) [ کﺎﮑﺣ ] 1.mühürcü. 2.kazıyıcı.
hakkaniyet (A.) [ ﺖﻴﻥﺎﻘﺣ ] doğruluk.
hâkkedilmek kazılmak.
hâkketmek kazımak.
hâkrûb (F.) [ بوﺮﮐﺎﺧ ] süpürge.
hakşinas (A.-F.) [ سﺎﻨﺵ ﻖﺣ ] haktanır.
hakşinâsî (A.-F.) [ ﯽﺱﺎﻨﺵ ﻖﺣ ] haktanırlık.
hâl (A.) [ لﺎﺣ ] 1.hal, durum. 2.şimdiki durum, şimdiki zaman.
hâl (A.) [ لﺎﺧ ] dayı.
159