OsmanliTurkcesiSozlugu

fusahâ (A.) [ ﺎﺤﺼﻓ ] fasih konuşanlar.
fusûl (A.) [ لﻮﺼﻓ ] 1.fasıllar, bölümler. 2.mevsimler.
fuzalâ (A.) [ ﻼﻀﻓ ] 1.erdemliler. 2.bilginler.
fuzûl (A.) [ لﻮﻀﻓ ] 1.fazla, çok. 2.gereksiz, fuzuli.
fuzûlî (A.) [ ﯽﻝﻮﻀﻓ ] 1.zevzek, boşboğaz. 2.gereksiz, boşuna, fazladan.
füceten (A.) [ ﺔ ﺌﺠﻓ ] apansız, ansızın.
fücûr (A.) [ رﻮﺠﻓ ] 1.yakın akraba evliliği. 2.günahkarlık, sefihlik.
fülân (A.) [ نﻼﻓ ] falan, filan, falanca.
fülfül (A.) [ ﻞﻔﻠﻓ ] biber, karabiber.
füls (A.) [ ﺲﻠﻓ ] mangır.
fülûs (A.) [ سﻮﻠﻓ ] mangırlar.
fünûn (A.) [ نﻮﻨﻓ ] 1.teknikler. 2.bilimler.
fürs (F.) [ سﺮﻓ ] 1.Farsça. 2.Fars ülkesi, İran. 3.Fars, İranlı.
fürû’ (A.) [ عوﺮﻓ ] yan dallar, şubeler.
fürûğ (A.) [ غوﺮﻓ ] 1.ışık. 2.parıltı.
fürûht (F.) [ ﺖﺧوﺮﻓ ] satış.
fürûmâye (F.) [ ﻪیﺎﻡوﺮﻓ ] aşağılık, alçak.
fürûzân (F.) [ نازوﺮﻓ ] parlak.
füshat (A.) [ ﺖﺤﺴﻓ ] genişlik.
füsûn (F.) [ نﻮﺴ ﻓ ] afsun, büyü.
füsûnger (F.) [ ﺮﮕﻥﻮﺴﻓ ] 1.afsuncu, büyücü. 2.büyüleyici.
füsürde (F.) [ ﻩدﺮﺴﻓ ] donuk, solgun.
fütâde (F.) [ ﻩدﺎﺘﻓ ] 1.düşkün. 2.düşmüş. 3.aşık. 4.tutkun.
137