OsmanliTurkcesiSozlugu

fâş (F.) [ شﺎﻓ ] ifşa olmuş, aşikar olmuş.
fâtih (A.) [ ﺢﺕﺎﻓ ] fetheden
fatin (A.) [ ﻦﻴﻄﻓ ] zeki, kavrayışlı.
fayda (A.) [ ﻩﺪیﺎﻓ ] yarar, fayda, kazanç.
fâzıl (A.) [ ﻞﺽﺎﻓ ] erdemli.
fazîha (A.) [ ﻪﺤﻴﻀﻓ ] rezillik, skandal.
fazîlet (A.) [ ﺖﻠﻴﻀﻓ ] erdem.
faziletkâr (A.-F.) [ رﺎﮑﺘﻠﻴﻀﻓ ] erdemli.
faziletperest (A.-F.) [ ﺖﺱﺮﭘ ﺖﻠﻴﻀﻓ ] erdem yanlısı.
fazl (A.) [ ﻞﻀﻓ ] 1.erdem. 2.üstünlük.
fazla (A.) [ ﻪﻠﻀﻓ ] 1.çok. 2.artık.
fecâ’at (A.) [ ﺖﻋﺎﺠﻓ ] feci durum.
fecere (A.) [ ﻩﺮﺠﻓ ] 1.günahkarlar. 2.kötü insanlar.
fecî’ (A.) [ ﻊﻴﺠﻓ ] çok kötü, korkunç.
fecî’a (A.) [ ﻪﻌﻴﺠﻓ ] facia, felaket.
fecir (A.) [ ﺮﺠﻓ ] tan ağartısı.
fecr (A.) [ ﺮﺠﻓ ] tan ağartısı.
fecr -i kâzib [ بذﺎﮐﺮﺠﻓ ] gerçek tan ağartısından önceki geçici aydınlık
fecr -i sâdık [ قدﺎﺹ ﺮﺠﻓ ] tan ağartısı, şafak sökmesi.
fedâ (A.) [ اﺪﻓ ] 1.yoluna can koyma. 2.kurban. 3.uğruna verme.
fedâ edilmek 1.uğruna harcanmak. 2.kurban edilmek.
fedâ etmek 1.uğruna harcamak. 2.kurban etmek.
fedâ’î (A.) [ ﯽﺋاﺪﻓ ] yoluna canını hiçe sayan.
128