OsmanliTurkcesiSozlugu

fâr (A.) [ رﺎﻓ ] fare.
farazâ (A.) [ ﺎﺽﺮﻓ ] diyelim ki.
faraziyye (A.) [ ﻪﻴﺽﺮﻓ ] varsayım.
fârıka (A.) [ ﻪﻗرﺎﻓ ] ayırıcı.
fâriğ (A.) [ غرﺎﻓ ] 1.boş. 2.rahat, huzurlu. 3.vazgeçen.
fâris (A.) [ سرﺎﻓ ] atlı.
fârisî (F.) [ ﯽﺱرﺎﻓ ] 1.Farsça. 2.Fars, İranlı.
farîza (A.) [ ﻪﻀیﺮﻓ ] 1.farz. 2.borç.
fark (A.) [ قﺮﻓ ] ayrıcalık, ayrılık.
fart (A.) [ طﺮﻓ ] aşırı, aşırılık.
farz (A.) [ ضﺮﻓ ] 1.Tanrı emri. 2.borç, ödev. 3.zorunlu.
farz edilmek sayılmak, tutulmak, tasavvur edilmek.
farz etmek saymak, tutmak, tasavvur etmek.
farz olunmak 1.tasavvur edilmek. 2.Tanrı tarafından yapılması zorunlu kılınmak.
farzâ (A.) [ ﺎﺽﺮﻓ ] tut ki, diyelim ki.
farziyye (A.) [ ﻪﻴﺽﺮﻓ ] varsayım.
fâsık (A.) [ ﻖﺱﺎﻓ ] kötülük düşünen.
fâsıla (A.) [ ﻪﻠﺹﺎﻓ ] 1.ara. 2.aralayıcı. 3.uzaklık.
fâsid (A.) [ ﺪﺱﺎﻓ ] bozulmuş, bozuk.
fasîh (A.) [ ﺢﻴﺼﻓ ] güzel konuşan.
fasîle (A.) [ ﻪﻠﻴﺼﻓ ] aile.
fasl (A.) [ ﻞﺼﻓ ] 1.mevsim. 2.bölüm. 3.çözümleme.
fassâd (A.) [ دﺎﺼﻓ ] hacamat yapan.
127