OsmanliTurkcesiSozlugu

ağrâz (A.) [ضاﺮﻏا] maksatlar.
ağsân (A.) [نﺎﺼﻏا] dallar.
ağşiye (A.) [ﻪﻴﺸﻏا] 1.perdeler. 2.zarlar.
ağyâr (A.) [رﺎﻴﻏا] yabancılar.
ah (A.) [خا] 1.kardeş. 2.dost.
âh (F.) [ﻩﺁ] 1.feryat etme, feryat. 2.ilenme.
âh almak biri tarafından kendisine ilenilmek.
âh ü zâr [ راز و ﻩﺁ] âh edip inleme.
âhâd (A.) [دﺎﺣﺁ] birler.
ahad (A.) [ﺪﺣا] bir.
ahali (A.) [ﯽﻝﺎها] halk, ahali, insan topluluğu.
ahavât (A.) [تاﻮﺧا] kızkardeşler.
ahbâb (A.) [بﺎﺒﺣا] 1.dostlar. 2.dost.
ahbap (A.) [بﺎﺒﺣا] dostlar, sevdikler.
ahbâr (A.) [رﺎﺒﺧا] haberler.
ahcâr (A.) [رﺎﺠﺣا] taşlar.
ahd (A.) [ﺪﻬﻋ] 1.yemin, and. 2.çağ, devir. 3.söz verme.
ahd -i atîk [ﻖﻴﺘﻋ ﺪﻬﻋ] Tevrat, Zebur ve Mezâmir.
ahd -i cedîd [ﺪیﺪﺝ ﺪﻬﻋ] İncil ve ekleri.
ahdar (A.) [ﺮﻀﺣا] yemyeşil.
ahdâs (A.) [ثاﺪﺣا] 1.yeni olaylar. 2.dertler. 3.gençler.
ahdeb (A.) [بﺪﺣا] kambur.
ahdnâme (A.-F.) [ﻪﻡﺎﻥﺪﻬﻋ] ahitname, antlaşma metni.
12